ସମାଜର ଅବେଳ ଛାଇ ତଳେ ମୁଁ ହୁଏ ବଳାତ୍କାର ଶିକାର | ମୁଁ ସିଏ, ଯିଏ ସଭ୍ୟତାର ଅଵଗୁଣ୍ଠନ ତଳେ ସମାଜକୁ ଛୁଇଁ ଦୈନନ୍ଦିନ ପ୍ରହେଳିକା ସଜାଡୁ ସଜାଡୁ କେତେବେଳେ ଝୁଣ୍ଟୁଥାଏ କେତେବେଳେ ଉଠୁଥାଏ ଜିଇଁବାର ସାଧାରଣ ଅଭିନୟ କରୁକରୁ | ସେ ବି ମୋ ପରି, ସେ ବୃକ୍ଷଟା.. ପକ୍ଷୀଟା... ସେ ଗାଈ , ବିଲେଇ କିମ୍ବା ସେ ନିରୀହର ଆଖି ନେଇ ଚା' ଦୋକାନ କଡରେ ବୁଲା କୁକୁରଟା | ମୋ ପ୍ରତିଛବି ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ସମାଜ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଭିନ୍ନ, ସେମିତି ସମାଜଟା ମୋ ଦୃଷ୍ଟିରେ |

ସଂଭ୍ରମ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବଳାତ୍କୃତ ହେଉ | ରାତିରେ, ଦିନରେ, ଅପରାହ୍ନରେ.... ସମୟର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ | ବିଦ୍ୟାଳୟରେ, କଲେଜରେ, ଅଫିସରେ, ଡାକ୍ତରଖାନାରେ...... ବଣ, ବଗିଚା....ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେ ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥିତିରେ | ଲାଞ୍ଚ୍ଛନା ଲାଗେ ସମାଜର | ଘରୁ ବାହାରି ଚାଲିଗଲା ବେଳେ ସଭିଏଁ ହସନ୍ତି, କଣେଇ ଚାହାଁନ୍ତି | କୁହନ୍ତି ୟାର ଇଜ୍ଜତ ଯାଇଛି | ଇଏ ଚରିତ୍ରହୀନା ଅବା ଚରିତ୍ରହୀନ | ପୁଣି ସେଇ ଚିରାଚରିତ ପ୍ରଥା..... ପୁଣି ସେଇ ଫ୍ୟାନ, ଗଛଡାଳ, ବିଷ.... ଆତ୍ମହତ୍ୟା | କିନ୍ତୁ ସତରେ ମୁଁ ମରେନା.... ମୋ ଦେହର ଆତ୍ମାର ଉହାଡ଼ରେ ସମାଜ ମରେ.. ନିଜ ଅଜାଣତରେ |

ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୁଏ..! ନିଜ ସପକ୍ଷରେ ବିଚାର କରିବାକୁ ସମାଜଟା ଏତେ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ କାହିଁକି..? ଚରିତ୍ରର ସଂଜ୍ଞା ବୁଝିବାଟା କଣ ଏତେ କଷ୍ଟ..? ଦୋଷୀ ବାଛିବାଟା କଣ ସତରେ ଏତେ କଷ୍ଟ..?

ହଁ ମୁଁ ନାରୀଟା..... ପୁରୁଷଟା | ମୁଁ,ତୁମେ,ସେ, ସେମାନେ..ବି ବଳାତ୍କୃତ ହୁଅନ୍ତି | ସମାଜ କେବେ ମୋ ଅବୟବ ସହ କେତେବେଳେ ମୋ ମନର ଭାବନା ସହ ବଳାତ୍କାର କରେ | କାହାର ଅଜାଣତରେ ତାକୁ ନେଇ ସ୍ବପ୍ନଦେଖିବା...ତାକୁ ଭାବନାରେ ରଖିବା | ତାପରେ ତା'ର ବିନା ଅନୁମତିରେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହୋଇଯିବା... ତାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିବା | ଏସବୁ ମଧ୍ୟ ବଳାତ୍କାରର ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ ରୂପ | ନିରୀହର ରଙ୍ଗନେଇ ଜୀଇଁଯିବାକୁ ନଦେଉଥିବା ସମାଜରେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବଳାତ୍କାର କରେ | କେବେ କାହା ସହ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହୋଇଯାଏ ସ୍ବପ୍ନରେ... ଭାବନାରେ | କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ଅନୁତପ୍ତ | ଆଉ ଏକ ଅନୁରୋଧ ସମାଜକୁ, ସମୟ ଆଗରୁ ଚିନ୍ତାଧାରା ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସୁଧୁରି ଯାଉ | ପ୍ରକୃତ ସଭ୍ୟ ସମାଜଟେ ଗଢୁ |

ଧନ୍ୟବାଦ

ବଳାତ୍କାର

ଭାବନାର ଅଂଶ