ଦାର୍ଜିଲିଂ ରୋମାନ୍ସ

ଦାର୍ଜିଲିଂ

ଡିସେମ୍ବର, ତୁଷାରପାତ ଆରମ୍ଭ। କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ଆକାଶ ସ୍ୱଚ୍ଛ ନିର୍ମଳ।

ଅବସର ବିନୋଦନ ଲାଗି ଆସିଥାଏ ବିନୋଦ। ବିନୋଦ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ । ଗଲାବେଳେ ପଚାରିଥିଲେ - କିରେ, କିଏ ସିନା ଦାର୍ଜିଲିଂ ଖରାଦିନେ ଯାଏ, ତୋର ଶୀତଦିନିଆ ସଫର କାହିଁକି?

ଉତ୍ତର ମିଳିଥିଲା ଖରାଦିନିଆଁ ରୋମାନ୍ସ ଜୀବନରେ ବହୁତ କରିଚି, କିନ୍ତୁ ଶୀତଦିନିଆ ରୋମାନ୍ସ । ରୋମାନ୍ସ କଟକ କିମ୍ବା ପୁରୀରେ ହୁଏନା, କରିବାକୁ ଥିଲେ, ଆସ ସିମଲା ନଚେତ ଦାର୍ଜିଲିଂ। ହାତରେ ବେଶୀ ପଇସା ଥିଲେ ଚାଲ ଡେରାଡୁନ।

ବିନୋଦ ଦାର୍ଜିଲିଂରୁ ଫେରିଲା। କଣ ରୋମାନ୍ସର ଅସ୍ୱାଦନ ପାଇଲା କେଜାଣି ଘରକୁ ଆସି ମୋତେ ଦେଖା ଦେବାକୁ ସେ ଲୁଚେ।

ଥରେ ହିନ୍ଦ୍ ସିନେମା ପାଖରେ ପଛରୁ ପକଡି ନେଳି ବିନୋଦକୁ - କିରେ! ରୋମାନ୍ସର କାହାଣୀ କଣ ଶୁଣେଇଲୁ ନାହିଁ ଯେ…...ସିନେମା ଦେଖା ବନ୍ଦ ରହିଲା। ଯୋବ୍ରା ପୋଲ ଉପରେ ବସି ସେ କହିଗଲା ଏକ ନୂତନ ସିନେମା।

ହୋଟେଲର କୋଠରୀ । ଦରଜା ଖୋଲି ମୁଁ ବସିଥାଏ, ହାତରେ ଖବର କାଗଜ। ଦୂରର ସବୁଜ କିଶଳୟ, ପାହାଡର ସାରୀ ସାରୀକ୍ଷେତ ଆଖିଆଗରେ ଭାସି ଆସେ । ଆଗରେ ବୋଇଲେ ଏକବାର ସାମ୍ନାରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟକାଟିଆ କୋଠାଘର । ଘରର କବାଟ ଝରକା ଖୋଲା। କେବଳ ପରଦା ଝୁଲୁଥାଏ । ମୋ ଘରେ ମଧ୍ୟ ପରଦା। ପରଦା ଥରେ ପବନରେ ଉଡି ଉପରକୁ ଉଠେ,ପୁଣି ତଳକୁ ଖସେ।

ହଠାତ ଦେଖିଲି ଆଗ ଘରର ପରଦା ଖୋଲିଲା। ପ୍ରଥମେ ଗୋଟାଏ ହାତ ଦେଖାଗଲା। ଗୋରା ଗୋରା ଏକ ନରମା ହାତ। ପରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏକ ଚେହେରା। ମୋତେ ଚାହିଁ ରହିଲା ବହୁତ ସମୟ ଧରି। ମୁଁ କଣ ଛାଡେ , ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଅନେଇ ରହିଲି ବହୁତ ସମୟ ଧରି। ମୁଁ କଣ ଛାଡେ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଅନେଇ ରହିଲି ବୁଭୁକ୍ଷୁ ଭଳି। କିଛି ସମୟ ପରେ ଆଖିମଳି ଦେଖେତ ଚେହେରା କୁଆଡେ ଶୁଖି ଗଲାଣି। ଖାଲି ଗୋଟାଏ ପରଦା ଉଠୁଛି ପଡୁଛି। ମୋ ଆଖିରେ ସୁନ୍ଦରର ଚମକ। ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସେମିତି ଅନେଇ ରହିଛି ବହୁକ୍ଷଣ ଧରି।

ଝିଅଟି ପୁଣିଥରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ, ହାତରେ ଚାହାକପ ।

ଆକାଶ ପୂର୍ବପରି ନିର୍ମଳ। ତଳେ ସଡକରେ ପିଲାମାନଙ୍କ ଖେଳକୁଦର ଆବାଜ। ଯାତ୍ରୀ ଟାକ୍ସିର ଆବାଜ। ହୋଟେଲରେ ଥାଳି ଠଣ୍ ଠାଣ୍ ଶବ୍ଦ; କିନ୍ତୁ ଆମେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ରହିଛୁ ଅପଲକ ଚକ୍ଷୁରେ ।

ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳେ ଏହି ଚେହେରାଟି ଏହି ଦୁଆର, ବାରଣ୍ଡା, ଝରକା ତଳକୁ ଆସେ, ମୋତେ ଅନାଏ ଏମିତି ଘଣ୍ଟାଏ କାଳ ତାପରେ ଦିନଯାକ ଗାଏବ। ଆଉ ଦେଖା ମିଳେନା।

ରାତିରେ ସହର ତମାମ ବିଜୁଳି ଆଲୁଅ ଜଳି ଉଠିଲେ,ଏହି ଚେହେରାଟି ବିଜୁଳି ଭଳି ପୁଣି ଝଟକି ଉଠେ ଝରକା ପାଖରେ। କେମିତି କାହିଁକି ଗୋଟାଏ ଆକର୍ଷଣ ଲାଗିଗଲା ମୋ ପ୍ରାଣରେ। ଚେହେରାଟା ଦେଖିବାକୁ ଠିକ କଟକର ସେଇ ଝିଅଟା ଭଳି ଆମେ ଯାହାକୁ କଲେଜରେ ନର୍ଗିସ ବୋଲି କହୁ। ଛୋଟ ଛୋଟ ଦିଇଟା ଆଖି, ପତଳା ପତଳା ଓଠ, ମୁଣ୍ଡରେ ଗୁଡିଏ ବାଳ କିନ୍ତୁ ମୁହଁରୁ ମନେହେଉଥିଲା ଯେମିତି ଗୁଡ଼ାଏ ବିସର୍ଣ୍ଣତା, ଅବସାଦ ମେଳାବନ୍ଧ ରହିଛି। ଝରକା ପାଖରେ ଗୋଟାଏ ପଲଙ୍କ, ରାତିରେ ହୋଟେଲରୁ ଏ ପଲଙ୍କଟି ବେଶ ନଜରକୁ ଆସୁଥିଲା। ଅଧଘଣ୍ଟାଏ, ଘଣ୍ଟାଏ ଭିତରେ ଝିଅଟି କେତେବେଳେ ଶୋଉଥିଲା ପୁଣି ଉଠୁଥିଲା ଝରକା ପାଖରେ ଠିଆହୋଇ ମୋରି ଆଡିକି ଅନେଇ ଥିଲା। କେବେକେବେ ଗୋଟାଏ ଆଇନା ଆଣି ମୁହଁକୁ ଦେଖୁଥିଲା, ବାଳ ଗୁଡିକୁ ସଜାଡୁ ଥିଲା ଯତ୍ନ ସହକାରେ। ସବୁ ସାଜସଜ୍ଜା ସାରି ଯେତେବେଳେ ମୋ ଆଡିକି ଅନାଏ ମୁଁ ଭାବୁଥାଏ ଗୋଟାଏ ପଥର ମୂର୍ତ୍ତି ଯେମିତି କିଏ ଆଣି ଝରକା ପାଖରେ ସୋ କେଶ ଦିହରେ ସଜେଇ ରଖିଛି ।

ମନେ ମନେ ପଚାରୁଥିଲି - ଝିଅଟି କଣ ଚାହେଁ? କଣ ମୋତେ ମୋହବତ୍ କରିବାକୁ ତାର ଇଚ୍ଛା ? ମୋହବତ୍, ରୋମାନ୍ସ ! ସେ କଥା ଭାବିଲା ବେଳେ ମୋ ମନରେ ଯେ ପୁଲକ ଆସୁଥିଲା ତୋତେ କଣ କହିବି ? ଅନୁଭବୀ ହେଲେ ଯାଇ ଜାଣିବୁ।

କିଛି ନଜାଣି ମୁଁ ମୁଣ୍ଡକୁ ହଲାଏ । ଜବାବ ମିଳେନି, ରାଗରେ ଆସି ମୁଁ ଖଟ ଉପରେ ଛେଚି ହୋଇ ପଡ଼ିଯାଏ। ଫେରି ଆସିଲା ବେଳକୁ ଦେଖେ ଲଡକୀ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ।

ତା ଆରଦିନ ମୁଁ ବାଲକୋନି ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ, ଦେଖିଲି ସେଇ ଝିଅଟି ଚାଲିଛି ତଳ ସଡକ ଉପରେ । ଦେହରେ ଗୋଟାଏ ସ୍କଟ ଆଉ କୋଟ, ଚେହେରାରେ ଗମ୍ଭୀରତା, ଚାଲିଛି ତ ଚାଲିଛି, ପଛକୁ ବା କିବା ଡାହାଣକୁ ଦୃଷ୍ଟି ନାହିଁ। ଆଖି ଦିଇଟାରେ ଖାଲି ସିଧା ରାସ୍ତା । ମୁଁ ଗୋଟାଏ ଗଳା ଖଙ୍କାର ଛାଡ଼ିଲି, ଝିଅଟି ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା ମୁଁ। ଇଚ୍ଛା ହେଲା ଯାଇ ପଚାରିବି କିନ୍ତୁ…..

ଦିନେ ସେଇ ସକାଳେ ମୁଁ ତାର ଠିକ ପିଛା କରି ଚାଲିଲି, ସେ ବି ଜାଣେ ମୁଁ ତାର ପିଛା ଧରିଛି, କିନ୍ତୁ ତିଳେ ହେଲେ ଆସକ୍ତିର ସୂଚନା ନାହିଁ, ବିରକ୍ତି ନାହିଁ। ଥରେ ଥରେ ସେ ପଛକୁ ଚାହେଁ ପୁଣି ଆଗକୁ ଚାଲେ।

ସେ ଚାଲିଛି ମୁଁ ବି ଚାଲିଚି। ଏମିତି ବହୁତ ବାଟ ଚାକିଗଲୁଣି। ବହୁତ ଉଠାଣି ଏ ବାଟ ସବୁ। ଚାଲିବାରେ ସେ ସିନା ଅଭ୍ୟସ୍ତ। ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନାକେଦମ। ଡାକିବି ଡାକିବି ବୋଲି ଡାକିଲି - ହେଲୋ!

ଝିଅଟିର ଆଖିରେ କ୍ରୋଧ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲି; କିନ୍ତୁ କିଛିକ୍ଷଣ ପରେ ଯାହାକୁ ହିନ୍ଦୀରେ କହନ୍ତି ମୁସ୍କୁରାହଟ - ଅର୍ଥାତ ମୁରୁକି ହସା, ସେଇଥିରୁ ଗୋଟାଏ, ମୋ ମନରେ ଦମ୍ଭ ଆସିଲା।

ପୁଣି ପଚାରିଲି - କୁଆଡେ ଯିବେ ଆପଣ ?

ଝିଅଟି ନିରୁତ୍ତର, ସେଇ ଗମ୍ଭୀରତା; କିନ୍ତୁ ଆଖିରେ ଅସାଧାରଣ ଏକ ଚମକ।

' ଆପଣଙ୍କର ଡେରି ହୋଇ ଯାଉନି ତ ? ' ମୁଁ ପଚାରିଲି।

ନାଁ ପନ୍ଦର ମିନିଟ ସମୟ ଦେଇପାରେ

ତେବେ ମୋ ସହ ଟିକିଏ ଆସିପାରିବେ କି ?

ସେ ଆସିଲା। ଦୁହେଁଯାକ ଏକ ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟକୁ ଯାଇ ଗୋଟିଏ ଫ୍ୟାମିଲି ରୁମ ଦଖଲକରି ନେଲୁ।

ପଚାରିଲି - ଆପଣଙ୍କ ନାଁ ?

ରୁବି ! ଏତିକି କହି ବେଶ ଚୁପ ଚାପ।

ପୁଣି ପଚାରିଲି - ଆପଣ କଣ ପିଅନ୍ତି, ଚାହା ନା କଫି ?

କଫି ଭଲ ରହିବ।

ହେ ବୟ ! 2 କଫି ଲାଓ ଜଲଦି।

ଦୁହେଁ ଚୁପ ରହିଥାଉ ମ ମୁଁ ଖାଲି ଚାହିଁ ରହିଥାଏ, ରୁବିର ମୁଖମଣ୍ଡଳକୁ । ବୟସ 20ରୁ ଅଧିକ ହେବନି। ଦେଖିଥିଲି କିନ୍ତୁ ଏ ଚେହେରାକୁ, ଏତେ ନିକଟରେ କେବେ ଦେଖିନଥିଲି। ସେ ସତରେ ଖୁବ କମ ବୟସରେ । ମୁଁ ଭାବୁଥାଏ, ତା ଠୁ ତ ମୁଁ ବୟସରେ 10 ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ। ତା ଦେହର କୌଣସି ଅଙ୍ଗରେ ମୋ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷଣର ସୂଚନା ନପାଇ ମୁଁ ନିଜକୁ ବଡ଼ଲଜ୍ଜିତ ବୋଧ କରିଥିଲି। ମନେ ହେଉଥିଲା ଯେମିତି ତାର ଏହି ଉତ୍ଥଳ ଯୌବନ ଚାରିପଟେ ଆଇରନ କର୍ଟନ ଘେରା ହୋଇ ରହିଛି। ଚେଷ୍ଟା କଲି ଏହି ଲୌହ ପରଦାକୁ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ ।

ସେ ନ ପଚାରିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ମୋ ମନକୁ କହିଲି - ମୁଁ ସେଇ ଆପଣଙ୍କ ସାମ୍ନା ହୋଟେଲରେ ରହେ। ବହୁ ସମୟ ଆପଣଙ୍କୁ ଆପଣଙ୍କ ଘର ଝରକା ପାଖରେ ଦେଖେ।

କିନ୍ତୁ ସେମିତି ଚୁପଚାପ, ସେ ଅନ୍ୟ ଆଡିକି ଅନେଇ ରହିଥାଏ। ମୁଁ ତାର ତନୁର ତନିମାରେ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ ହେଇ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ।

ମୁଁ ହଠାତ ଉଠିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛି, ଝିଅଟି ମୋ ହାତକୁ ଧରିପକାଇ କହିଲା - ଅରୁଣ ଦା ! ମୁଁ ତ ଝରକା ଦେହରେ ତୁମ କୁହିଁ ଦେଖୁଥିଲି ବୋଧହୁଏ ?

ମୁଁ ଅବାକ ! ସବୁ କହିଲି ସେତେବେଳେ କାହିଁକି ଚୁପଚାପ ରହିଥିଲା ସେ ?

ମୁଁ କହିଲି ମୋ ନା ଅରୁଣ ନୁହେଁ, ବିନୋଦ !

ନା, ନା ତୁମେ ଅରୁଣଦା । ତୁମ ଚେହେରାତ ଅରୁଣଦାର ଚେହେରା ଭଳି। ମୋ ପ୍ରତି ତମର କଣ ତିଳେହେଲେ ସ୍ନେହ ନାହିଁ, କଣ ସବୁ ଭୁଲିଗଲ ? ଘର ପାଖରେ ଅଥଚ ତୁମ ହୋଟେଲ ରେ?

ମୁଁ କହିଲି - ହଁ ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ନେହକରେ, ସେଥିପାଇଁ ତ ଗଲା ଦୁଇଦିନ ହେଲା ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ପରଦା ଅନ୍ତରାଳକୁ; କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଅରୁଣ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରୁଛ ଯେ ! ମୁଁ ତ ବିନୋଦ ।

ନା, ନା ତୁମେ ଅରୁଣଦା ମୋତେ ଭୁଲଉଛ, ମିଛ କହୁଛ, ରାଜକରିଛ। ଏହି ରାଗରେ ତୁମେ ଘର ଛାଡ଼ି ଚାକିଗଲ, ବାବା, ମା ସମସ୍ତେ ତୁମ ଲାଗି କେତେ ଯେ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ଜାଣନା। ମୁଁ ଜାଣୁଛି ହୋଟେଲ ଝରକା ପାଖରେ ବସି ମୋତେ ତୁମେ ଚାହୁଁଚ, ଲୁହ ଗଡଉଛ, ତୁମର ନିଶ୍ଚେ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିବ ମୋତେ ଡାକିବା ପାଇଁ। ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଥିଲ ଯୁବକ ଏବେ ଟିକିଏ ବୟସ ହୋଇ ଗଲାଣି।

ଏତିକି କହୁ କହୁ , କହିବି କଣ ଝିଅଟା ଯେମିତି କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା। ମୁଁ ହାତ ଟାଣି ନେବାକୁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କଲି ସତ କିନ୍ତୁ ସେ ଆସିଲାନି। ଭାରିଟାଣୁଆ। ଖାଲି ତ ଚିତ୍କାର କଲା ଅରୁଣଦା ଅରୁଣଦା ।

ମୁଁ ଚାଲି ଆସିଲି ବହୁ କଷ୍ଟରେ । ସେ କିନ୍ତୁ ମୋ ପଛରେ ଗୋଡେଇଥାଏ। ହଠାତ ପଛରୁ କିଏ ଡାକିଲା ରୁବି, ରୁବି !

ବାବା ! ଡାକନା, ଅରୁଣଦା ଚାଲିଯାଉଛି।

ବୁଢା ମୋତେ ଦେଖିଲା । ମୁଁ ବୁଢାଜଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲି, ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଦୁଇଧାର ଲୁହ। ବୁଢା ଜଣକ କହିଲେ - କ୍ଷମା କରିବ ବାପ । 2 ବର୍ଷ ତଳେ ଅରୁଣ ରେଳ ଲାଇନରେ କଟିଯାଇଛି। ସେତେବେଳ ରୁବିର ବୟସ 18। ସେଇ ଦିନଠୁ ସେ ଏକରକମ ପାଗେଳି ହେଇଯାଇଛି। ସେ ଖାଲି ତା ଭାଇ ଅରୁଣକୁ ମନେ ମନେ ଖୋଜି ଚାଲିଛି। ଭୋକ ଶୋଷ ତାକୁ ବାଧେନା ଯେତେବେଳେ ଅରୁଣ କଥା ମନେପଡେ।

ମୋ ଆଖିରୁ ମଧ୍ୟ ଲୁହ ଗଡି ଆସିଥିଲା। ତା ଆରଦିନ ଦେଖିଲି ରୁବି ଆଉ ଝରକା ପାଖକୁ ଆସୁନି। ହୁଏତ ସେ ଖାଲି ଶୋଇ ରହିଚି ଖଟ ଉପରେ । ଦାର୍ଜିଲିଂ ରୋମାନ୍ସ ପରିଣତି - ଏୟା ଶୁଣିଲୁ।

ଦାର୍ଜିଲିଂ ରୋମାନ୍ସ

ପ୍ରେମର ପରସରେ ଗଢ଼ା ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପ ଦାର୍ଜିଲିଂ ରୋମାନ୍ସ।