*କର୍ମର ଫଳ*

ଏକଦା ଜଣେ ଧନୀ ଭକ୍ତ ଚାଲି ଚାଲି ମନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ। ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ପୋଷାକ ପତ୍ର ଠାରୁ ଯୋତା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମହଙ୍ଗା ପିନ୍ଧିଥିଲେ। ପାଦରେ ନୂଆ ମହଙ୍ଗା ଯୋତା ପିନ୍ଧିଥିବାରୁ ସେ ଦୁବିଧାରେ ପଡିଗଲେ।

ଆଜିକାଲି ସମୟରେ ମହଙ୍ଗା ଯୋତା ମନ୍ଦିର ବାହାରେ ଛାଡିଯିବା ଅର୍ଥ ଫେରି ପାଇବାର ଆଶା କମ୍। ତେଣୁ ସେ ବାହାରେ ଛାଡିଯିବେ ନା କେଉଁଠି ରଖିବେ କିଛି ନିଶ୍ଚିତ କରି ପାରୁନଥିଲେ। ଯଦି ବାହାରେ ଛାଡି ଯାଉଛନ୍ତି ପୂଜାରେ ମନ ଲାଗିବ ନାହିଁ, ସମସ୍ତ ଧ୍ୟାନ ଯୋତା ଉପରେ ରହିବ। ଧନୀଭକ୍ତ ମନ୍ଦିର ବାହାରେ ବସିଥିବା ଜଣେ ଭିକାରୀକୁ ଦେଖିଲେ ଓ କହିଲେ "ଭାଇ ମୋ ଯୋତା'ର ଟିକିଏ ଧ୍ୟାନ ରଖିବ କି ?" ଭିକାରୀ "ହଁ" କହିଥିଲା ।

ମନ୍ଦିର ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରିବା ସମୟରେ ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ମନେ ମନେ ବିଚାର କଲା "ହେ ପ୍ରଭୁ ଏ କେଉଁ ପ୍ରକାର ଅସନ୍ତୁଳିତ ସଂସାର ଗଢିଛ ?" କାହାକୁ ଏତେ ଧନ ଦେଇଛ ଯେ ସେ ପାଦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମହଙ୍ଗା ଯୋତା ପିନ୍ଧୁଛି ଓ କିଏ ପେଟ ପାଇଁ ଭିକ ମାଗୁଛି । କେତେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା କି ସମସ୍ତେ ଏକ ସମାନ ହୋଇଯାନ୍ତେ। ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ କଲେ ଯେ ବାହାରକୁ ଆସି ସେ ଭିକାରୀକୁ ଶହେ ଟଙ୍କା ଦେବେ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ପୂଜା ସାରି ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ବାହାରକୁ ଆସି ଦେଖିଲେ ନା ଭିକାରୀ ଅଛି ନା ଯୋତା। ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ଠକି ଗଲେ। ସେ କିଛି ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କଲେ ଯେ ବୋଧେ ଭିକାରୀ କୌଣସି କାମରେ କେଉଁଠିକୁ ଯାଇଥିବ । କିନ୍ତୁ ଭିକାରୀ ଆସିଲା ନାହିଁ। ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ଖାଲିପାଦରେ ଚାଲି ଚାଲି ଘରକୁ ଫେରିଲେ। ରାସ୍ତାର ଫୁଟପାଥ୍ ରେ ଜଣେ ମୋଚି ଯୋତା ବିକ୍ରୀ କରୁଥିଲା। ଧନୀ କାମ ଚଳାଇବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଚପଲଟେ କିଣିବା ପାଇଁ ମୋଚି ନିକଟକୁ ଗଲେ ଓ ଦେଖିଲେ ସେଠାରେ ତାଙ୍କ ମହଙ୍ଗା ଚପଲ ଥୁଆ ଯାଇଛି। ଯେତେବେଳେ ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି ବାଧ୍ୟ କରି ପଚାରିଲେ ମୋଚି କହିଲା ଜଣେ ଭିକାରୀ ଶହେଟଙ୍କାରେ ଯୋତା ବିକ୍ରୀ କରିଛି ଧନୀବ୍ୟକ୍ତି କିଛିକ୍ଷଣ ଠିଆ ହୋଇ ଚିନ୍ତା କରି ସାମାନ୍ୟ ହସିଲେ ଓ ଖାଲିପାଦରେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲେ। ସେଦିନ ଧନୀବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅସନ୍ତୁଳିତ ସଂସାର ଗଢିବାର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳି ସାରିଥିଲା ।

👉ସଂସାରରେ କେବେ ଵି ଏକ ରୁପତା ଆସିବ ନାହିଁ। କାହିଁକି ନା ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ କର୍ମ ଏକ ସମାନ ନୁହେଁ, ଯେଉଁଦିନ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ କର୍ମ ଏକ ସମାନ ହୋଇଯିବ, ସମାଜ-ସଂସାରର ସମସ୍ତ ବିଷମତା ମଧ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ। ଇଶ୍ବର ସମସ୍ତଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ (ପ୍ରାରବ୍ଧ) ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାଣୀର କର୍ମାନୁସାରେ ହିଁ ସ୍ଥିର ସାରିଥାନ୍ତି, ଇଶ୍ଵରୀୟ କର୍ମଫଳ ବ୍ୟବସ୍ଥାନୁଯାୟୀ କାହାକୁ, କେବେ ଏବଂ କଣ କେତେବେଳେ ପ୍ରାପ୍ତି ହେବ। କିନ୍ତୁ ଏସବୁର ପ୍ରାପ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆମ କର୍ମ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିଥାଏ। ଆଉ ଆମର ବର୍ତ୍ତମାନର କଲା କର୍ମରୁ ହିଁ ଆମର ପରବର୍ତ୍ତୀ ପ୍ରାରବ୍ଧ ର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ। ଯେପରି କି ସେଦିନ ଭିକାରୀକୁ ଶହେଟଙ୍କା ମିଳିବା ତୟ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ କିପରି କେମିତି ମିଳିବ ଏହା ଭିକାରୀର କର୍ମ ନିଶ୍ଚିତ କଲା। ଏହି ଚୋରି କର୍ମ ପାଇଂ ତାକୁ ଶାସ୍ତି ମିଳିବ। କିନ୍ତୁ ଚୋରି ନ କରି ଥିଲେବି ତାକୁ ଶହେ ଟଙ୍କା ମିଳିଥନ୍ତା, ମାତ୍ର କର୍ମ କିଛି ଭୁଲ ହୋଇ ନ ଥାନ୍ତା।

ଆମ କର୍ମ ହିଁ ଆମ ଭାଗ୍ୟ, ଯଶ, ଅପଯଶ, ଲାଭ, ହାନି, ଜୟ, ପରାଜୟ, ଦୁଃଖ, ଶୋକ, ଲୋକ, ପରଲୋକ ତୟ କରିଥାଏ। ଆମେ ଆମ ପରିସ୍ଥିତି ପାଇଁ ନିଜେ ହିଁ ଦାୟୀ, ଏସବୁ ପାଇଁ ଇଶ୍ବରଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେବା ମୁର୍ଖତା ଅଟେ। କାହିଁକିନା କର୍ମ କରିବାରେ ଜୀବ ସର୍ବଦା ସ୍ବତନ୍ତ୍ର।

ଅବଶ୍ୟମେବ ଭୋକ୍ତବ୍ୟଂ କୃତଂ କର୍ମ ଶୁଭାଶୁଭଂ।

ନା ଭୁକ୍ତଂ କ୍ଷୀୟତେ କର୍ମ କଲ୍ପ କୋଟି ଶତୈରପି ॥ (ବ୍ରହ୍ମବୈବର୍ତ ୧/୪୪/୭୪)

ମନୁଷ୍ୟ ମନ, ବଚନ ଓ ଶରୀରରେ ଯାହାକିଛି ଭଲ ବା ମନ୍ଦ କର୍ମ କରିଥାଏ, ତାହାର ଫଳ ତାକୁ ଅବଶ୍ୟ ଭୋଗିବାକୁ ହୋଇଥାଏ। ଅନନ୍ତ କାଳ ବିତିଗଲା ପରେ ମଧ୍ୟ କର୍ମଫଳ ଭୋଗ ବିନା ନାଶ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ନଥାଏ ।

କରମ ପ୍ରଧାନ ଵିଶ୍ଵ ରଚି ରାଖା।

ଜୋ ଜସ କରହି ସୋ ତସ ଫଲ ଚାଖା॥

ସକଲ ପଦାରଥ ହୈଂ ଜଗ ମାଂହୀ।

କର୍ମହୀନ ନର ପାଵତ ନାହୀଂ॥