କାହାଣୀ ଏପରି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ, ଜଣେ ଛୋଟ ପିଲା ଥିଲା ଯିଏକି ତା ବାପା ମା ସହିତ ରହୁଥିଲା,ଆଉ ତାର ଗୋଟିଏ ଜେଜେମା ମଧ୍ୟ ଥିଲା।ତାର ଜେଜେମାକୁ ସିଏ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲା।ସିଏ ତା ସହ ଖେଳେ,ଆଉ ମଧ୍ୟ ତା ଠାରୁ ଗପ ଶୁଣେ। କିନ୍ତୁ ତା’ର ମା ତା ଜେଜେମାକୁ ବହୁତ ଘୃଣା କରେ। ତା’ର ବାପା ମଧ୍ୟ ତାର ସ୍ତ୍ରୀ ସହ ରହି ରହି ତାର ନିଜ ମା ପ୍ରତି ଆଉ ସ୍ନେହ ଭାବ ନଥିଲା।

ପୁଅ ବୋହୂ ବୁଢ଼ୀକୁ ଆଉ ଭଲସେ ଖାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ। ବୋହୂ ଟି ତା ବୁଢ଼ୀ ଶାଶୁକୁ ଟକ ତୋରାଣି ମୁନ୍ଦେ ଆଉ ମୁଠାଏ ଭାତ ନେଇ ବୁଢ଼ୀର ଥିବା ପୁରୁଣା ଗୋଟେ ଲଳିତଗିରିପଥୁରୀ ରେ ଅଜାଡି ଦେଇ ଆସେ,ଆଉ ଗାଳି ଦେଇ କହେ, “ଆରେ ଗାତପଶା ବୁଢ଼ୀ ଏତେ ଲୋକଙ୍କୁ ମରଣ ହଉଛି ତୋତେ ମରଣ ହଉନି,ଆମକୁ ସନ୍ତୁଳିବାକୁ ବଞ୍ଚିଛୁ”।ବୁଢ଼ୀ ବିଚାରି କିଛି ନକହି ତାର ଚୁପଚାପ୍ ସହିଯାଏ।ବୁଢ଼ୀକୁ କିଛି ଭଲ ଖାଇବାକୁ କି ଭଲ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଏମାନେ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ଯୋଉଦିନ କିଛି ଭଲ ଖାଇବାକୁ ହୁଏ ତାର ନାତିଆ ଲୁଚେଇକି ଆଣି ତାକୁ ଦିଏ ଆଉ ବୁଢ଼ୀ ବହୁତ୍ ଖୁସି ହୁଏ।

ଦିନେ କଣ ହେଇଛି ନା ବୁଢ଼ୀର ପୁଅ ବଜାରକୁ ଯାଇଥାଏ ଏଣେ ତାର ବୋହୂମା ଆସି ତାର ପଥୁରୀରେ ତୋରାଣି ଆଉ ଭାତ ମୁଠେ ଅଜାଡ଼ିଦେଲା।ବୁଢ଼ୀର ଅତ୍ୟଧିକ ବୟସ ଯୋଗୁଁ ତାର ହାତ ଥରୁଥାଏ ,ତ ଦୁର୍ଭଗ୍ୟବଶତଃ ପଥୁରୀଟା ହାତରୁ ଖସିଗଲା ଆଉ ତଳେ ପଡ଼ି ଭାଙ୍ଗିଗଲା।ଏମିତିରେ ବୁଢ଼ୀର ବୋହୂ ତାକୁ ଯାହାତ ଭାଗବତ ଶୁଣାଏ, ଆଜି ପୁଣି ପଥୁରୀ ଭାଙ୍ଗିଛି ,ବୋହୁତ ଅସମ୍ଭାଳ ଯାହା ଗାଳି ଦବା କଥା ତାହା ଗାଳି ଦେଇ ଗଲା।ତାପରେ ବୁଢ଼ୀର ପୁଅ ଆସିଲା ପରେ ତାକୁ ବୁଢ଼ୀ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଆହୁରି ମିଛ ସତ କହି ବୁଢ଼ୀକୁ ଗାଳି ଶୁଣେଇଲା।ତାର ନାତିଆ ଏହା ଦେଖି ବହୁତ ମନ ଦୁଃଖ କଲା ଆଉ ତାର ବାପାମାଆଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧି ଶିଖେଇବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତାକରି ତାର ଜେଜେମା କୁ ପଥୁରୀ ଭାଙ୍ଗିବା ରଗରେ ବାଡ଼େଇବା ପାଇଁ ଗୋଡେଇ ଆସିଲା ,ତାର ବାପା ମା ଏହା ଦେଖି ଖୁସିହେଲେ।

ଏଣେ ନାତିଟୋକା ବୁଢ଼ୀକୁ ଗାଳି ଦେଇ କହିଲା “ଆବେ ଅନ୍ଧ ବୁଢ଼ୀ ତୋ ଆଖିକୁ କଣ ଦେଖାଗଲାନି ଯେ ତୁ ପଥୁରୀ ଟାକୁ ଭାଙ୍ଗିଦେଲୁ ମୋର କି ସର୍ବନାଶ କଲୁ, ମୁଁ ଏବେ କ’ଣ କରିବି? ମୋର ବାପା ମା ଯେତେବେଳେ ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ହେବେ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କୋଉଥିରେ ଖାଇବାକୁ ଦେବି।ତୁ ଟିକେ ସେତିକି ଭାବିଲୁନି”

ଏହା ଶୁଣି ବୁଢ଼ୀର ପୁଅବୋହୂଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ପୁରା ଅକଲଗୁଡୁମ୍।ତାପରେ ପୁଅବୋହୁଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ବୁଦ୍ଧି ପଶିଲା ଆଉ ନିଜ ଭୁଲ ବୁଝପାରିଲେ ଆଉ ବୁଝିଲେ ଯେ “କର୍ମର ଫଳ” ନିଶ୍ଚୟ ମିଳିବ ତେଣୁ ଆମ କର୍ମକୁ ଏବେ ସୁଧାରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।ଏଥର ପୁଣି ସେମାନେ ତାଙ୍କ ମା କୁ ବହୁତ୍ ଭଲ ପାଇଲେ ଆଉ ମା ର ସମ୍ମାନ ଦେଲେ।

ଏଥିରୁ ଆମେ ଶିଖିଲେ ଯେ ଆମ୍ଭେମାନେ ଆମ୍ଭର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଭୁଲିବାନି କାରଣ ଆମ୍ଭେ ଯେତେବେଳେ ଅର୍କମଣ୍ୟ ଥିଲେ ମାନେ ଛୋଟ ଥିଲେ ଆମ ବାପା ମାଆ ଆମକୁ ହତାଦର କରିନଥିଲେ ତେଣୁ ସେମାନେ ଯେତେବେଳ ସେଇ ଅବସ୍ଥାକୁ ଯାଆନ୍ତି ବା ଦୁର୍ବଳ ହେଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଆମେ ତାଙ୍କୁ ହତାଦର ନକରି ଆମର ଉଚିତ୍ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍। ନହେଲେ ଆମେ ଯେମିତି ତାଙ୍କ ସହିତ କରିବା ଆମ ପିଲାମାନେ ଆମ ସହିତ ସେମିତି କରିବେ।

ନୀତିବାଣୀ:-

୧. ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ(କୃ+ତବ୍ୟ-ଯାହା କରିବା ଉଚିତ) କେବେ ଭୁଲିବାନି କାରଣ ବଡ଼ଙ୍କଠାରୁ ସାନମାନେ ଶିଖନ୍ତି।

୨.ଧର୍ମକୁ ରକ୍ଷାକରିବା ପାଇଁ ଅଧର୍ମ କରିଲେ ପାପ ହୁଏନି ବରଂ ପୁଣ୍ୟ ହୁଏ ଯେପରି କାହାଣୀରେ ସେ ଛୋଟ ପିଲାଟି ତାର ବାପାମାଆଙ୍କୁ ବାଟକୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ବଡ଼ଲୋକଙ୍କୁ(ଜେଜେମାକୁ) ମାରିବାକୁ ଗୋଡ଼େଇ ଯାଇଥିଲା।

୩.ଆମ୍ଭେମାନେ ମ‌‌ନୁଷ୍ୟ ତେଣୁ ମନୁଷତ୍ଵ ବଜାଇ ରଖିବା ଅର୍ଥ ମଣିଷର ଧର୍ମକୁ ପାଳନ କରିବା ଯଥା ସତ୍ୟ,ଶାନ୍ତି,ଦୟା,କ୍ଷମା,ଧର୍ମ,ନ୍ୟାୟ, ରେ ରହିବା।

ଧନ୍ୟବାଦ ।।

କର୍ମର ଫଳ

Name-Rajesh Kumar Mangual Topic-Odia Short Story