କଵି ଟିଏ ବିନା କବିତା ସପନ କବିତା ବିହୁନେ ଅସାର ଜୀବନ 

ପକ୍ଷୀ ନୁହେଁ ସିନା ଉଡେ ଆକାଶ ରେ ମନ ମୋର ଯାଏ ହଜି କଳମ ଧରିଲେ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ଫରଦ ରେ ଦିଏ ଲେଖି.... ମନ ଭାଷା କୁ ମନ ରେ ନରଖି ଶବ୍ଦ ରେ ଦେଉଛି ଲେଖି ଲେଖି ଦେଲେ ସତେ ଲାଗିଯାଏ ମୋତେ ହୃଦୟ କୁ ମିଳେ ଶାନ୍ତି ନୟନ ବୁଜିଲେ ଶବ୍ଦ ଆସେ ମନେ ନୟନ ଖୋଲି ଦେଖେ ଦୁନିଆ ସେହି ଶବ୍ଦ ଯୋଡ଼ି ସଜାଡି ଦେଲେ ମୁଁ ଲେଖନୀ କରିଛି କିମିଆଁ ପାଇଛି ମୁଁ ଭଲ ଲେଖନୀ କୁ ଆଜି କବିତା ମୋ ମନ ମୈନା ଦଣ୍ଡେ ନ ଲେଖିଲେ କବିତା ରୁଷି ଯାଏ ସିନା                              ମୁଁ କବିଟିଏ ବୋଲି ହୁଏ ଛାନିଆ.. କବିତା ଅଟେ ମୋ ହୃଦୟ ର ରାଣୀ ଅଟେ ମୁଁ ତାର ରାଜା କବିତା ବିନା ମୋ ଜୀବନ ଅନ୍ଧାର ଭାବେ ମୁଁ ବସିଲେ ଏକା ଜଣା ନାହିଁ ମୋତେ କେଉଁ ଠୁ ଆସୁଛି ମନ ରେ ଅନେକ ଭାଷା ସେହି ଭାଷା ଯେବେ ଲେଖିଦିଏ ଭାବି ପାଏ ମୁଁ ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା କେଉଁ କବି ନାମେ ମୁଁ ପରିଚିତ ମତେ ବି ଅଜଣା ଆଜି ତଥାପି ଲେଖୁଛି କଵି ର ହୃଦୟ ବେଦନାକୁ ପରିଚୟ ଦିଅ ଖୋଜି ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିନା ଦିନ ଯେ ହୁଏ ନା ଖରା ବିନା ନାହିଁ ଛାଇ ବିନା ଭାବନା ରେ ଶବ୍ଦ କି ଆସିବ କଵି ହେଲି ତୁମ ପାଇଁ ମନର ଭାବନା ସୁଖ ଅବା ଦୁଃଖ ଘଟୁଛି ଯାହା ଜୀବନେ କଵି ସାଜି ଆଜି ଲେଖୁଛି କବିତା ମନ ର ଉଲ୍ଲାସ ବନେ କଵି ର ଜୀବନ ଅଝଟିଆ ମନ ବୁଝେ ନାହିଁ ରାତି ଦିନ ଶବ୍ଦ ଆସି କାନେ ଚୁପି କହି ଦିଏ ଲେଖି ଦିଅ ତୁମେ ଧନ        କବିତା କରିଛୁ ମୋହିନୀ ମନ୍ତ୍ର                     ଛାଡି ପାରୁନି ମୁଁ ତୋତେ                         ତୁ ମୋର ପତ୍ନୀ ମୁଁ ତୋର ପତି ଲେଖନୀ ଯେ ସାକ୍ଷୀ ଏକା.....         କଵି ଟିଏ ବୋଲି ଲେଖି ଦେଲି ଆଜି ମନ ର ଅକୁହା ଭାଷା