{{ ନବଧା ଭକ୍ତି ବିଷୟରେ ଭଗବାନ କପିଳଙ୍କର ଉପଦେଶ }}

ଏଣୁ ସୁସ୍ଥିରେ ତୁମ୍ଭେ ମାଏ ।

ମନ ନିବେଶ କୃଷ୍ଣ ପାୟେ ।।

ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣ ତାଙ୍କ ଗୁଣ ।

କୀର୍ତ୍ତନ କର ଅନୁକ୍ଷଣ ।।

ସ୍ମରଣ ଅର୍ଚ୍ଚନ ବନ୍ଦନ ।

ଯେ ନବଭକ୍ତିର ଲକ୍ଷଣ ।।

ପାଦ ସେବନ ଦାସ୍ୟଭାବ ।

ସଖ୍ୟାଦି ଆତ୍ମା ନିବେଦିବ ।।

ଏତେ ପ୍ରକାରେ କୃଷ୍ଣପାଦେ ।

ଭକତି କର ଅପ୍ରମାଦେ ।।

କୃଷ୍ଣରେ କଲେ ଭକ୍ତିଯୋଗ ।

ତହୁଁ ଜନ୍ମଇ ବଇରାଗ୍ୟ ।।

ତେବେ ଲଭିବ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ।

ପାଇବ ପରମବ୍ରହ୍ମ ସ୍ଥାନ ।।

ଭକ୍ତିରେ ଚିତ୍ତ ଯେତେବେଳେ ।

ରହଇ କୃଷ୍ଣେ ସୁନିଶ୍ଚଳେ ।।

ତେବେ ସେ ବିଷୟ ଛାଡଇ ।

ପ୍ରିୟ ଅପ୍ରିୟ ନ ଜାଣଇ ।।

ଏମନ୍ତ ଭାବ ଜନ୍ମେ ଯେବେ ।

ଦେହେ ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖେ ତେବେ ।।

ପରମାନନ୍ଦ ସୁଖ ପାଇ ।

ଆନନ୍ଦେ ସଂସାର ଭ୍ରମଇ ।।

ଛାଡଇ ସର୍ବ ସଙ୍ଗମାନ ।

ପରମାନନ୍ଦେ ରହେ ମନ ।।

( ଭାଗବତ -୩/୩୨ )

// ଭାବାର୍ଥ //

ଭଗବାନ କପିଳ ମାତା ଦେବହୂତିଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଛଳରେ କହିଲେ -

" ହେ ମାତା ! ତୁମେ ତୁମର ଚଂଚଳ ମନକୁ ସ୍ଥିର କରି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚରଣରେ ନିୟୋଜିତ କର । ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରୀତି ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ନବଧା ଭକ୍ତିକୁ ଆଶ୍ରୟ କର । ଭଗବାନଙ୍କ ପୁଣ୍ୟକଥାର ନିତ୍ୟ ଶ୍ରବଣ , ପଠନ , ସ୍ମରଣ , ମନନ , କୀର୍ତ୍ତନ ଭରପୂର ମାତ୍ରାରେ କରିବା ବିଧେୟ । ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ସମର୍ପଣ କରିଦେଇ ଭଜନ ସାଧନରେ ବ୍ରତୀ ହୁଅ । ଏହି ନବଧାଭକ୍ତିର ଅନୁସରଣର ଫଳସ୍ୱରୂପ ଭଗବାନଙ୍କ ପଦାରବିନ୍ଦରେ ନିର୍ମଳ ଭକ୍ତି ଅଙ୍କୁରିତ ହୋଇ ମନରେ ବିଷୟ ପ୍ରତି କ୍ରମେ ବୈରାଗ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବ । ବିଷୟ ପ୍ରତି ବିମୁଖତା କାରଣରୁ ଚେତନାରେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ସ୍ଫୁରଣ ହୁଏ ଏବଂ ଏହି ଭଗବତ୍ ଜ୍ଞାନପ୍ରାପ୍ତି ଫଳରେ ଜୀବ ପରମାର୍ଥ ମାର୍ଗରେ ଗତିଶୀଳ ହୋଇ ଶେଷରେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ପରମତତ୍ତ୍ଵକୁ ଲାଭ କରେ ।

" ହେ ମାତାଶ୍ରୀ ! ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମନରେ ଭକ୍ତି ଦୃଢୀଭୂତ ହୋଇଗଲେ ଜୀବର ବିଷୟ ପ୍ରତି ମୋହ ତୁଟିଯାଏ ଏବଂ ସେ ଉଦାସୀନ ( କାହା ପ୍ରତି ଆସକ୍ତି ବା ବିରକ୍ତି ) ହୋଇଯାଏ । ମନରୁ କାହାପ୍ରତି ପ୍ରିୟ ଅପ୍ରିୟ ଭାବନା ଚାଲିଯିବା ଫଳରେ ଜୀବ ଆତ୍ମଦର୍ଶୀ ହୋଇଯାଏ । ସକଳ ପ୍ରକାର ସଙ୍ଗରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଏ ଜୀବ ପରମାନନ୍ଦ ସୁଖକୁ ଆତ୍ମସ୍ଥ କରି ସଂସାରରେ କାଳଯାପନ କରେ ।

// ॐ ନମୋ ଭଗବତେ ବାସୁଦେବାୟ //