ଘରେ ଝିଅଟିଏ ହେଲେ ବାପା ବହୁତ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି,ତାଙ୍କର କାନ୍ଧରେ ବସେଇ ଜାତ ଦେଖେଇବା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଝିଅ ବାହା ବିଦା ଦିନ ଲୁଚେଇ କାନ୍ଦିବା ଯାଏଁ ବାପାଙ୍କର ସ୍ନେହ ଅତୁଳନୀୟ।ବାପା ବୋଉଙ୍କର ଅତି ଗେଲ ବସରିଆ ଝିଅ ଜାଇ ।ଛୋଟ ବେଳରୁ ହିଁ ଘର କାମ କରିବାରେ ଥିଲା ବିଚକ୍ଷଣା।ସକାଳୁ ଉଠି ବାପା କାମକୁ ଗଲା ଯାଏଁ ଜାଇ ବାପାଙ୍କ ଆଗରେ ରହିବ ଏ କଥା ବାପା ବୋଉ କୁ ରୋକଠୋକ କହିଦେଲେ।ଜାଇ ଥିଲା ବାପାଙ୍କ ଜୀବନ। ପିଲାଦିନେ ବାପା ଜାଇକୁ କାନ୍ଧରେ ଧରି ଗାଁ ଟା ସାରା ବୁଲନ୍ତି ।କେବେ ଜାଇକୁ ଜ୍ୱର କି ଝାଡା ହେଲେ କାମ ବନ୍ଦ କରି ମା' ଭଗବତୀ ପାଖରେ ଶରଣ ପସନ୍ତି ।ବୋଉ' ଙ୍କୁ ଜାଇ ଘର କାମରେ,ରୋଷେଇ କାମରେ,ଠାକୁର ପୂଜା କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ।ଝୁଣ୍ଟିକି ପଡିଗଲେ ବୋଉର ଜୀବନ ସତେ ଅବା ଅଟକି ଯାଉଥାଏ।ଭାଇ ଭଉଣୀ ସତେ ଅବା ଗୋଟେ ଜୀବନ।ଗୋଟେ ବାସନରେ ଖାଇବା ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପିଜୁଳି ଗଛରୁ ପିଜୁଳି ଖାଇବା ଯାଏଁ ଦୁହେଁ ଏକାଠି। ଝଗଡା ତ ଦୂରର କଥା ଜାଇକୁ ପଦେ କଥା ବି କେହି କହିନାହାନ୍ତି ।ରାଜଉଆସର ରାଜ ନନ୍ଦିନୀ ପରି ଜାଇ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବଢୁଥାଏ।

କୁଁଆର ପୁର୍ଣିମା,ଖୁଦୁରୁକୁଣି ଓଷା,ମଙ୍ଗଳା ଓଷା,ଜହ୍ନିଓଷା,ଷୋଳ ସୋମବାର ସବୁ ଓଷାରେ ଜାଇ ଗାଁର ଝିଅ ବୋହୁଙ୍କ ସହ ମେଳି ଫୁଲ ତୋଳେ,ଓଷା କୋଠି ସଜାଏ,ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥେ ବହୁତ କାମ କରେ।ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଜାଇକୁ ସୁନ୍ଦର ରାଜକୁମର ମିଳିବ।ସେ ତାକୁ ସାତ ଦରିଆ ପାର କରି ନେଇଯିବ।

ପିଲାଦିନୁ ଜାଇ ମା'ଭଗବତି କୁ ଭାରି ମାନେ।ଦିନ ଟେ ନ ଦେଖିଲେ ସତେ ଯେମିତି ପାଗଳୀ ହେଇଯାଏ।ମା' ପାଇଁ ଫୁଲ ଆଣିବା,ମା' ର ମନ୍ଦିର ଓଳେଇବା ଜାଇ ନିଜେ କରେ।ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଜାଇ ଆମର ମା' ଭଗବତୀଙ୍କ ଅବତାର।

ବୟସ ବଢିବା ସହ ଜାଇର ଯୌବନାବସ୍ଥା ବି ଉଜ୍ବଳମୟ ସ୍ଵର୍ଣକମଳ ପ୍ରାୟ ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ।ସତେ ଅବା ସ୍ୱର୍ଗର ରମ୍ଭା,ମେନକା ତା ଆଗରେ ତୁଚ୍ଛ।ସୁନ୍ଦରପଣେ ଲଳିତା,ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ପଣେ ବରଦା,ଧର୍ଯ୍ୟ ପଣେ ବସୁଧା,ଧାତ୍ରି ପଣେ ଅନ୍ନପୁର୍ଣ୍ଣା,ପୁତ୍ରି ପଣେ ଗୌରିକା ଓ ଶୀତଳ ପଣେ ସରିତା।ଧବଳ ଅଙ୍ଗରେ ଶୋଭାପାଏ ମନ୍ଦାର ବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ ଓଠ,ନୟନ ଯୁଗଳ ସତେଅବା ଢଳ ଢଳ ପୁଷ୍କରିଣୀ ଭଳି।ନୟନ ରେ କଳା ଭ୍ରୁଲତା ପ୍ରତିୟମାନ ହୁଏ ଭ୍ରମରର ଚଞ୍ଚଳତା। କେଶର ଘନତା ରେ କଳା ବାରିଦ ବି ହାର୍ ମାନିବ । ବଚନ ରେ ସାତ ମଧୁର କଣ୍ଠି ମାନେ ବି ହାରି ଲୁଚିଯିବେ। ପାଦ ଠାରୁ ମସ୍ତକ ଯାଏଁ ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢ଼ା।

ଗାଁ ର ମଉଡମଣୀ ଜାଇ ହସରେ ଗାଁ ହସେ,କାନ୍ଦରେ ଗାଁ କାନ୍ଦେ।ବେଳେବେଳେ ଜାଇ ନଖି ନାନୀ ବଗିଚାରେ ପଶି ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳରେ ଟିକେ ତାକୁ ଚିଡେଇବାକୁ ଲୁଚିକି ପିଜୁଳି,ଆମ୍ବ ଖାଇଦିଏ।ନଖି ନାନୀ ରାଗିଯାଇ କୁହେ –“ ଆଲୋ ପୋଡିଗଲା ଟା କାହିଁକି ମତେ ଏମିତି ହନ୍ତସନ୍ତ କରୁଛୁ ଲୋ ….. ଆଲୋ …ଏ…ଜାଇ.”। ଜାଇକୁ ଭାରି ଭଲଲାଗେ। ଯେତେବେଳେ ଜାଇ ବଗିଚାରୁ କିଛିବି ନ ଖାଏ ନଖି ନାନୀ ତା ଚିରା କାନିରେ ଆମ୍ବ,ପିଜୁରି,କରମଙ୍ଗା,ଆତ ଭର୍ତ୍ତିକରି ଛୋଟା ଗୋଡ଼ରେ ବାଡ଼ି ଧରି ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ନେଇ ଜାଇକୁ ଦେଇଆସେ।ବାପା,ମା,ଭାଇ,ସାଙ୍ଗସାଥି ଓ ଗାଁ କୋଳରେ ଜାଇ ହସି ହସି ଖେଲୁଥାଏ,ନାଚୁଥାଏ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ ଭଳି।

ଭାଇର ବାହାଘର ଦିନ ଜାଇ ଭାରି ଖୁସି ଥିଲା।ଜାଇ କୁ ବହୁତ ଜିନିଷ ମିଳିଲା ଯଥା- ନଣଦ ପୁଟୁଳି,ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ,ସୋରିଷିଆ ସୁନା ମାଳି,ପାଦ ପାଇଁ ରୂପା ଆମ୍ବକଷିପାଉଁଜି,ନଖରଞ୍ଜନି,କରାଟ ପେଢ଼ୀ,ଗୁଡ କଂସା,ହଳଦୀ ଲଗେଇବାକୁ ପିତଳ ଗିନା,ଏମିତି ଆହୁରି ବହୁତ କିଛିଜାଇ ଗୋଟିଏ ବୋଲି ନଣଦ ଭାଉଜର ବି ଭାରି ଗେହ୍ଲା।ଦୁହେଁ ମିଶି ଗାଧେଇବାକୁ ଯାଆନ୍ତି,ମିଶିକି ଖାଇବାକୁ ବସନ୍ତି,ହସ ଗମାତ ହୁଅନ୍ତି,କାଞ୍ଜି ପଟା ଖେଳନ୍ତି,ମିଶିକି ରୋଷେଇ କରନ୍ତି ଓ ମିଶିକି ମା' ।ଭଗବତୀଙ୍କ ପୂଜା କରିବାକୁ ଯାଆନ୍ତି।

ବାପା,ବୋଉ ଙ୍କୁ ଭାରି ଚିନ୍ତା ପୁଅ ର ବାହାଘର ହେଇଗଲା, ଜାଇକୁ ୧୩ ପୁରିକି ୧୪ ଚାଲିଲାଣି ଖାଲି ଝିଅର ବାହାଘର ହେଇଗଲେ ବାପା,ବୋଉ ପୁରା ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ।ନାତି କି ନାତୁଣୀ ଦେଖିଦେଲା ପରେ ସିଧା ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା କୁ।କିନ୍ତୁ ସୁନ୍ଦର ବର ଖୋଜିବା ବି ସହଜ ନୁହେଁ ।ବାଣପୁର ଗାଁ ଯାକ ଜାଇର ସୌଦର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଗ୍ଧ ବହୁତ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଲାଣି କିନ୍ତୁ ବାପା,ବୋଉଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଟିକେ ଅଲଗା ଗାଁରେ ବାହା ଦେବାକୁ ,ଦୂର ଗାଁରେ ସିନା ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧିଲେ। ସୁନ୍ଦର ଗାଁ କନିଆ ତ ସିଙ୍ଗାଣି ନାକି ଦୂର ଗାଁ ରେ ବନ୍ଧୁ ହେଲେ ଭଲ।

ଯାହା ହେଉ ମା'ଭଗବତି ଙ୍କ କୃପାରୁ ଜାଇ ପାଇଁ ପାରକୁ।ଦ ଗଡ଼ ରୁ ଭଲ ପ୍ରସ୍ତାବ ଟେ ଆସିଛି।ବାପା ବୋଉ ବହୁତ ଖୁସି କିନ୍ତୁ ଟିକେ ଡର ଚିଲିକା ପାର ହୋଇ ଯିବାକୁ ପଡିବ ଯାନବାହାନର କୌଣସି ସୁବିଧା ନାହିଁ।

ହୋଉ ଆଜି କାଲି ତ ଲୋକେ ଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଅସୁବିଧା କଣ?

ବାପା,ବୋଉ ସମସ୍ତେ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ରାଜି। ଜାଇ ବି ଲାଜରେ କିଛି କହିଲାନି।ବାପା,ବୋଉଙ୍କ ଖୁସି ରେ ଜାଇ ବି ଖୁସି।

ଲଗ୍ନ ସ୍ଥିର ହେଲା,ବୋହୁ ଦେଖିବାକୁ ପାରକୁଦ ଗଡ଼ରୁ କୁଣିଆ ଆସିଲେ,ଗଣ୍ଠିବନ୍ଧା ହେଲା,ଜାଇ ପାଇଁ ବଢ଼ି ପକାଗଲା।

ଜ୍ୱାଇଁ କୁ କଣ ଦେବେ ସେ କଥା ବାପା,ଭାଇ ଉପରେ।ଯାହା ବି ହୋଉ ବାକି କରଜ ହେଉ ପଛେ ଜାଇର ବାହାଘର ବଡ ଧୁମ୍ ଧାମ୍ ରେ ହେବ।ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁ ଲେଉଟାଣି ଆସିଲେ କଣ କଣ ଭାର ଦିଆଯିବ ସେ କଥା ବି ସ୍ଥିର ହେଲା।କିନ୍ତୁ ଜାଇର ଶ୍ୱଶୁର ଘର ଲୋକ ଭାରି ଭଲ ସେ କିଛିବି ଯୌତୁକ ନେବାକୁ ମନକଲେ।ଜାଇ ଘର ଲୋକ ଭାରି ଖୁସି।ଜ୍ୱାଇଁପୁଅ କଥା ତ କହିଲେ ନ ସରେ ରୂପରେ ଯେମିତି ଗୁଣରେ ସେମିତି ଖାଣ୍ଟି ସୁନା ମୁଣ୍ଡାଟିଏ। ଦିନ ଯେତିକି ଗଡୁଥାଏ ଜାଇର ବାହାଘର ଦିନ ସେତିକି ପାଖେଇଆସୁଥାଏ।ବୋଉଙ୍କୁ ଭାରି ଚିନ୍ତା କେମିତି ଝିଅ ଘର ସଂସାର କରିବ।ଘର କାମ ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ,ଚଉରା ପୂଜା ସବୁ ବୋଉ ଜାଇ କି ଶିଖେଇଦେଇଛି।

ବଙ୍କଡ(ବର୍ତ୍ତମାନ ର ବାଣପୁର)ର ରାଜା ଖୋର୍ଦ୍ଧା ରାଜାଙ୍କ ଭୟରେ ପାରକୁଦ ଗଡ଼ରେ ରାଜପ୍ରସାଦ ସ୍ଥାପନା କରି ଯୁଦ୍ଧର ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲେ।ମହାରାଜ ଜଗନ୍ନାଥ ମାନସିଂହ ମା ଭଗବତୀଙ୍କ ବଡ ଭକ୍ତ। ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟମାନ ମା'ଙ୍କ ଅନୁମତି ରେ ହିଁ କରନ୍ତି । ବାଣପୁରରୁ ପାରକୁଦ ଆସିଲା ପରେ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳିଛି ଅନେକ ଲୋକ,ନାଉରି,ମତ୍ସ୍ୟଜୀବି,କେଉଟ,ଧିବିର ଚିଲିକାର ଝଡରେ,ଡଅଁର ରେ ପଡି ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପଡନ୍ତି।ଏ ବିକଳ ରଡିରେ ରାଜା ମର୍ମହିତ ହୋଇ ମା ଭଗବତୀଙ୍କ ପାଖରେ ଶରଣ ପସିଥିଲେ।ମା ରାଜାଙ୍କୁ ସ୍ଵପ୍ନାଦେଶ ଦେଇ ଅତି ଶୀଘ୍ର ଚିଲିକାରେ ଅବିର୍ଭାବ ହେବାକୁ କଥା ଦେଇଥିଲେ। ମହାରାଜଙ୍କର ଆଦେଶାନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଉପଖଣ୍ଡର ଅଂଶୀକ ଦାଇତ୍ୱ ଦଳବେହେରା ଙ୍କ ଉପରେ ନ୍ୟସ୍ତ କରାଗଲା।ପାରକୁଦ ର ଦଳବେହେରାଙ୍କ ଭାରି ଇଚ୍ଛା ବାଣପୁରରୁ ପୁଅ ପାଇଁ ବୋହୁ ଟେ ଆଣିବାକୁ।ଖୋଜି ଖୋଜି ଯାଇ କୃପାସିନ୍ଧୁ ରଣସିଂ ଙ୍କ ଝିଅ ଜାଇ ପାଇଁ ପୁଅର ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ।

ଜାଇ ର ବାହାଘର ଦିନ ପାଖେଇ ଆସିଲା।ବଢ଼ି ପକା,ଜାଇ ବାଟା,ମୁଗ ଚୁରା,ଗୁଆ ଦିଆ ସରିଲା।ମା' ଭଗବତୀଙ୍କ ପାଖକୁ ବି ନିମନ୍ତ୍ରିତ ପଠା ସରିଲା। ଜାଇ କୁ ସାଙ୍ଗମାନେ ନାଲି ଟୁକୁ ଟୁକୁ ସାଧବ ବୋହୁ ଭଳି ବେଶ କରିଦେଲେ।ବୋଉ ଜାଇ କୁ ଦେଖି ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦୁଥାଏ,ବାପା ଙ୍କ ଆଖିରେ ବି ଲୁହ,ଗାଁ ର ଝିଅ ବୋହୁ,ଭାଉଜ ପଣତ ଲୁଚେଇ କାନ୍ଦୁଥିଲେ। ଦାଣ୍ଡରେ ସଵାରୀ ଥୁଆ ହୋଇଗଲାଣି । ବୋହୁ ଡାକି ଆସିଥିବା ମହୁରିଆ ବି ମହୁରୀ ବଜେଇଲାଣି ।ଶଗଡ଼ରେ ପିଠା ମାଠିଆ,ଗୁଡ଼ ମାଠିଆ,ବଢ଼ି ମାଠିଆ,ଶାଗ ମାଠିଆ,ଚାଉଳ ବସ୍ତା ଏମିତି ଅନେକ ସାମଗ୍ରୀସବୁ ଲଦି ଦିଆଗଲାଣି। ଜଲଦି ଯିବାକୁ ପଡିବ ପାରକୁଦ ଏଠୁ ବହୁତ ବାଟ । ଝିଅ,ବୋହୁ,କୁଣିଆମାନେ ଜାଇ କୁ ବୋହୁ ବେଶ ରେ ସଜକରି ଲାଲ ପାଟ ଶାଢ଼ୀ ରେ ଲାଲ ଓଢଣୀ ପିନ୍ଧେଇ ହାତ ରେ ଚାଉଳ ଆଞ୍ଜୁଳି ଧରେଇ ଘର ଦୁଆର ମୁହଁ ରେ ଠିଆ କରେଇଦେଲେ।ବୋଉ,ଖୁଡି,ମାଉସୀ,ଆଇ,ଜେଜେମା ଏମିତି ସବୁ କୁଣିଆ ଚାଉଳ ଆଞ୍ଜୁଳି ଖାଇ ଜାଇ କୁ ଧରିକି କାନ୍ଦିଲେ।ଜାଇ କୁ ସଵାରୀରେ ବସେଇଦେଇ ସଵାରୀବାଲା ସଵାରୀ କାନ୍ଧେଇ ଚାଲିଲେ।ସାଥିରେ ଥିଲେ ବାପା ପଛରେ ଶଗଡ଼।“ ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ…… ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ……”

“ଏଇଠି ଖାଲ…. ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ……

ଏଇଠି ଢିପ…… ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ……

ଜାଇ ଯାଉଛି…… ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ…….

ଜଲଦି ଚାଲ…… ହାକୁନ୍ଧା ବୋଲ……

ସଵାରୀ ପହଁଚିଲା ଚିଲିକା କୂଳରେ ଜାଇ ସଵାରୀକୁ ଛାଡି ଡ଼ଙ୍ଗା ରେ ବସିବ। ପ୍ରଥମେ ଶଗଡ଼ରୁ ଜିନିଷ ଡ଼ଙ୍ଗାରେ ଲଦା ହେଲା,ତାପରେ ବାପା ଚଢିଲେ ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ ,ଶେଷରେ ଜାଇ ଛାଡିଲା ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ।

କଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ପାଣି କୁ ଦେଖି ଜାଇ ଡ଼ରିକି ବାପାଙ୍କୁ ଜୋରସେ ଧରିପକଉଥାଏ।ଆଖି ବହିଯାଉଥାଏ ଦୁଇ ଧାର ଲୁହ। ପବନର ତାଳେ ତାଳେ ଚିଲିକାର ତରଙ୍ଗେ ତରଙ୍ଗେ ହଲି ଦୋହଲି ଡ଼ଙ୍ଗା ଚାଲୁଥାଏ ପାରକୁଦ ଆଡକୁ।ନାଉରିଆ ତାର ମଧୁର କଣ୍ଠରେ ଗୀତ ଗାଇ ପକାଉଥାଏ।କହୁଥାଏ – “କାନ୍ଦେନା….. ରେ ମା… ଏ ତ ଭାଗ୍ୟର ରୀତି”।ଜାଇ ପିଲାଦିନରୁ ଆଜି ଯାଏଁ ସବୁ କଥା ମନେ ପକେଇ କାନ୍ଦୁଥାଏ।ବାପାଙ୍କୁ କହୁଥାଏ-“ବାପା,ମୁଁ ସେଠି କାହା ଆଗରେ ଅଳି କରିବି,କାହା କୋଳ ରେ ବସିକି ଖାଇବି?ବୋଉ ଗାଳି କଲେ ମୁଁ କାନ୍ଦୁଥିଲେ ତୁମେ ତୁମ ଗାମୁଛାରେ ଲୁହ ପୋଛୁଥିଲ ,ସେଠି କାନ୍ଦିଲେ କିଏ ମୋ ଲୁହ ପୋଛିବ?କିଏ ମତେ ଖୁଆଇଦବ?ଜାଇ ଜାଇ କହିକି ମତେ ନ ଦେଖିଲେ ଖାଉନଥିଲ ଏବେ କାହାକୁ ଦେଖିବ? ମୁଁ ଏତେ ବଡ଼ ବୋଝ ହୋଇଗଲି ମତେ ଚିଲିକା ଆରପଟେ ଛାଡି ଆସୁଛ। ତମକୁ ଛାଡିକି,ବୋଉ କୁ ଛାଡିକି,ଭାଇ ଭାଉଜକୁ ଛାଡିକି କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ମୁଁ?

ଏ କଥା ଶୁଣିକି ବାପା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲେ-“ କଣ କରିବା ଲୋ…. ମା ସବୁ ତ ଭାଗ୍ୟର ନିୟମ।“

ଜାଇ –“ ବାପା..ଏ କଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ପାଣିକୁ ଦେଖିକି ମତେ ଡର ଲାଗୁଚି।କାହିଁକି ଏମିତି ହନ୍ତ ସନ୍ତ କରୁଛ ମତେ,ଏତେ କଥା କରିବାର ଥିଲା ଯଦି ମତେ ମାରିନଥିଲ କାହିଁକି?

ବାପା-“ଆଲୋ ମା ତୁ କାହିଁକି ଏମିତି କହୁଚୁ ? କୋଉ ବାପା କଣ ତା ଝିଅ ର ଅମଙ୍ଗଳ ଚାହେଁ କି? ତୁ ଆମର ସୁନା ଝିଅ ସେଠି ପରକୁ ଆପଣା କରିକି ଚଳିବୁ,ଦୁହିତା ହୋଇ ଦୁଇ କୂଳର ହିତ କରିବୁ।ଆରେ…. ଏ ନାଉରି ପୁଅ ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ ଧୀରେ ବହ ମୋ ଜାଇ କୁ ଡର ଲାଗୁଚି।“

ପବନର ସୁ ସୁ ଶବ୍ଦରେ ଚିଲିକାର କୁଳୁ କୁଳୁ ଶବ୍ଦରେ ଜାଇ ଯେମିତି ତାର ମନ କୁ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି।ନୂଆ ଘର ନୂଆ ଲୋକ ଙ୍କୁ କେମିତି ସାମ୍ନା କରିବ,କିଏ ତାକୁ କଣ କହିବ? ଯଦି ରୋଷେଇ ଖରାପ ହୁଏ,ବିଳମ୍ବରେ ଉଠେ କିଏ କଣ କହିବ? ଏମିତି ବହୁତ କିଛି କଥା ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ ଜାଇର ମନରେ।

ଜାଇ- “ବାପା..ଦେଖ ଏ ପବନ କେତେ ଜୋରସେ ବହୁଛି । ଆଉ କେତେ ବାଟ ରହିଲା?

ନାଉରି- “ହଁ .. ରେ ମା ।ହେଇ ତ ପାରକୁଦ ।ବାସ୍ ଏ ମଝି ଚିଲିକା ଟା ପାରି ହେଇଗଲେ ତୁ ତୋ ଶାଶୂ ଘରେ ପହଂଚିଯିବୁ।ଡରେନା…ରେ…ମା….”।

ବାପା- “ହଁ…ରେ ମା ତୁ ଡରେନା….ନାଉରି ପୁଅ ଟିକେ ଶୀଘ୍ର ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ ବହ ।“

ଜାଇ-“ ବାପା … ବେଳ ପାଇଲେ ଛ ମାସରେ ଥରେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବ।ଆସିଲା ବେଳେ ବୋଉର ହାତ ତିଆରି ଆରିଷା ପିଠା,ବାରି ସଜନା ଶାଗ ଓ ପିଜୁଳି ଆଉ ମୋ ମନ ପସନ୍ଦର ନାଲି ମନ୍ଦାର ଫୁଲ ସାଥିରେ ଆଣିବ।ବୋଉ କୁ କହିବ ମୋ କଥା ଭାବିବନି ମୁଁ ଭଲରେ ରହିବି।“

ଡ଼ଙ୍ଗା ଚାଲୁଥାଏ ଜାଇର ମନରେ ଥାଏ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଅନେକ ଭାବନା।

ହଠାତ୍ ଭାଲେରି ପାହାଡ଼ ଭିତରୁ ମାଡି ଆସିଛି କଳା ରଙ୍ଗର ଭୟଙ୍କର ମେଘ।ପବନର ବେଗ ଆହୁରି ଅଧିକ ହବାରେ ଲାଗିଛି। ଅସ୍ତ ଅଭିମୁଖେ ଥିବା ଭାସ୍କର ଲୁଚି ଯାଇଛି କଳା ବାଦଲ ଭିତରେ। କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ଆଲୋକିତ ପରିବେଶ ଟା ଗ୍ରାସ ହୋଇଯାଇଛି କାଳ ବାରିଦ କାଳିମା ଭିତରେ। ଘଡଘଡି ଶବ୍ଦ ସହ ବିଜୁଳି ସତେ ଯେମିତି ଚିଲିକାର ବୁକୁ କୁ ଦୋହଲାଇ ଦେଉଛି। ଚିଲିକା ମଝିରେ ସୃଷ୍ଟି ହେଇଛି ଭୟଙ୍କର କାଳବୈଶାଖୀ। ପବନର ଘୁ ଘୁ ଶବ୍ଦରେ ଚିଲିକା ପରିଣତ ହୋଇଛି କରାଳ ମହାତାଣ୍ଡବି ଜଳରାଶିରେ।ବଡ଼ ବଡ଼ ଢେଉ ରେ ଡ଼ଙ୍ଗା ସତେ ଯେମିତି ଦୋହଲୁଛି,ଉଠୁଛି,ପଡୁଛି। ଭୟଙ୍କର ଶବ୍ଦରେ ଜାଇର ଚ଼ିତ୍କାର ସତେ ଯେମିତି ଆହୁରି ଭୟଙ୍କର କରିଦେଉଥିଲା ପରିବେଶକୁ। ଚିଲିକାର ଗଣ୍ଡରେ ଡ଼ଙ୍ଗା ପୁରା ଅଟକି ଯାଇଛି ।ନାଉରିର ଆହୁଲା,କାତ ଚିଲିକାର ଭୟଙ୍କର ଜଳରାଶିକୁ ଭେଦ କରି ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ ଆଗକୁ ବଢ଼େଇବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇପାରୁନି। ଚାଡିଆଡେ଼ ଖାଲି ଭୟଙ୍କର ପବନ,ଘଡଘଡ଼ିର ଶବ୍ଦ। ଡ଼ଙ୍ଗାର ଦୋହଲାରେ ସବୁ ଭାର ମାଠିଆ ଚିଲିକାର ଜଳରାଶିରେ ବିଲିନ୍ନ୍ ହେଇଯାଇଛି।ସମସ୍ତ ଙ୍କ ମୁହଁରେ ମା' ଭଗବତୀ ରକ୍ଷା କର….ରକ୍ଷା କର….। ପବନର ବେଗରେ ଡ଼ଙ୍ଗା ନାଉରିର ଆୟତ୍ତରେ ନ ରହି ଗୋଟେ ଚିଲିକା ମାଝି ପାହାଡ଼ରେ ଜୋରସେ ବାଡେଇହୋଇଗଲା। ଯାହା ଫଳରେ ସମସ୍ତେ ଚିଲିକାର ଜଳରାଶିରେ ବୁଡିଗଲେ। “ବାପା ମତେ ରକ୍ଷା କର…ମତେ ରକ୍ଷା କର….ଜାଇର ବିକଳ ଚ଼ିତ୍କାରରେ ସାରା ଚିଲିକା ଟା ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲା।କିଛି ସମୟ ପରେ ଜାଇ ଲୀନ୍ନ ହୋଇଗଲା ଚିଲିକାର ନୀଳକାନ୍ତ ଜଳରାଶିରେ।ପରିବେଶ ପୁରା ଶାନ୍ତ,ଭାସ୍କରକୁ ଲୁଚେଇଥିବା କଳା ମେଘ ଫେରିଯାଇଛି ତା ବାଟରେ,ଭୟଙ୍କର ଜଳରାଶି ହୋଇଯାଇଛି ଶାନ୍ତ ଓ ନିରବ।ସତେ ଯେମିତି ଜାଇକୁ ଗ୍ରାସ କରିବାକୁ ଚିଲିକାର ଏ ଭୟଙ୍କର ରୂପ।

ସବୁ ଶାନ୍ତ ଓ ନିରବ। ଦୁରରୁ ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁଚି – “ଜାଇ …..ଜାଇ….. ମା ଜାଇ ତୁ କୋଉଠି………”

କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଉତ୍ତର ନାହିଁ ।ସବୁ ନିରବ।

ଜାଇ ର ଲାଲ ଓଢଣୀକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ବାପା ଜୋରସେ ଚ଼ିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ – “ ଜାଇ. …….ଜାଇ. ………..”।କିନ୍ତୁ କିଛି ଉତ୍ତର ନାହିଁ। ଜାଇ ଲୁଚିଯାଇଛି ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଚିଲିକାର ବୁକୁ ରେ। ବାସ୍ ବଞ୍ଚିଯାଇଛନ୍ତି ବାପା ଆଉ ନାଉରି ।

ଯେତେ ବୁକୁ ଫଟେଇ କାନ୍ଦିଲେ ବି ଜାଇ ଆଉ ଫେରିବନି।ସେ ଅଫେରା ରାଇଜ କୁ ଚାଲିଯାଇଛି।ବାପା ପୁରା ନିବାକ୍,ଅଚଳ,ଜୀବନ୍ତବିହୀନ ପାଷାଣଠାରୁ ବି ହୀନ। ବହୁ କଷ୍ଟ ରେ ନାଉରି ଡ଼ଙ୍ଗା କୁ ସିଧା କରି ବାପା ଙ୍କୁ ଧରି ଚାଲିଲେ ଜାଇ ଆସିଥିବା ଗାଁ ଅଭିମୁଖେ।

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟ୍ୟରେ ସବୁ ଛିନ୍ ଭିନ୍ ହୋଇଗଲା।ବୋହୁ କୁ ପାଛୋଟିବା ପାଇଁ ଆପେକ୍ଷାରତ ପାରକୁଦ ବାସି,ସ୍ନେହ କାଙ୍ଗାଳି ବୋଉ,ଜାଇର ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଙ୍କୁ କଣ କହିବେ ବାପା। କୋଉ ମୁହଁରେ ଯିବେ ଘରକୁ। ଯୋଉ ଜାଇ ପାଣି କୁ ଦେଖିଲେ ଡରେ ସେ ଆଜି ଚିଲିକାରେ ହଜିଯାଇଛି।

ଡ଼ଙ୍ଗା ଲାଗିଲା ବାଣପୁର ରେ ।ବାପାଙ୍କର ସତରେ ଯେମିତି ଚେତନା ନାହିଁ। ଛଳ ଛଳ ଆଖି,ଓଦା ପୋଷାକରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି ଘରକୁ।ବାଟ ରେ ଯିଏ ବି ଦେଖୁଥିଲେ ଗୋଟେ ପ୍ରଶ୍ନ। ଏତେ ଜଲଦି ବାହାଘର ସରିଗଲା କି ?

ବାପା ଯାଇ ଗୁମ୍ କିନା ବସିପଡ଼ିଲେ ଘରର ପିଣ୍ଡା ଉପରେ।ଗାଁ ଲୋକ ସବୁ ଆସି ଜମା ହୋଇଗଲେ,ଯେତେ ଯାହା ପଚାରିଲେ ବି ଉତ୍ତର ନାହିଁ। ବାସ୍ ଆଖିରେ ଲୁହ। ବହୁତ ପଚାରିଲା ପରେ ବାସ୍ ଗୋଟେ ହିଁ ଶବ୍ଦ – “ଜାଇ ଆଉ ନାହିଁ”।

ଏ କଥା ଶୁଣି ସତେ ଅବା ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଚଡକ ପଡିଲା। ଗାଁ ର ଅଲିଅଳି ଯାଇ ଆଉ ନାହିଁ ଏ କଥା କେହି ବି ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରିଲେନି।କାନ୍ଦ ବୋବାଳିରେ ସତେ ଯେମିତି ଗାଁ ଟା ଚ଼ିତ୍କାର କରୁଛି । ପାରୁକୁଦ ଗଡ଼ ସେମିତି ଆପେକ୍ଷାରତ।

ସମୟ ଗଡି ଚାଲିଥାଏ।ଜାଇ ର ସେ ମୁହଁ,ସେ ହସ ସତେ ଯେମିତି ଚିଲିକାରେ ହଜିଯାଇଛି। କେଉଟ,ଧିବିର,ନାଉରି ମାନେ ଡଙ୍ଗାରେ ଗଲାବେଳେ ଜନଶୂନ୍ୟ ଚିଲିକାରେ ଗୋଟେ ଝିଅର କାନ୍ଦିବାର ସ୍ୱର ଶୁଣନ୍ତି। “ବାପା ମତେ ବଞ୍ଚାଅ….. ବୋଉ ମତେ ବଞ୍ଚାଅ……… କିଏ ତ ମତେ ବଞ୍ଚାଅ…….ଉଁନ୍………ଉଁନ୍……..ଉଁନ୍………….”।

ଝିଅ ଟି ହସୁଚି,କାନ୍ଦୁଚି,ବିକଳ ଚ଼ିତ୍କାର କରୁଛି ସେ ଚ଼ିତ୍କାର ରେ ଚିଲିକା ସତେ ଯେମିତି ଥରି ଯାଉଛି।

ସମସ୍ତେ ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିକି ଜାଇକୁ ମା କାଳୀଙ୍କ ଆଖ୍ୟା ଦେଇ ବିପଦରେ ସ୍ମରଣ କରି ମୁଣ୍ଡିଆ ଟେ ମାରନ୍ତି ।କାହିଁ କେତେ ନାଉରି,ଧିବିର,ମତ୍ସ୍ୟଜୀବି ଜାଇ କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ବହୁ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଗଲେଣି।

ମହାରାଜା ଜଗନ୍ନାଥ ମାନସିଂହଙ୍କ ଆଦେଶରେ ୧୭୧୭ ମସିହାରେ ଚିଲିକା ମଝିରେ ଏକ ପାହାଡ଼ ଉପରେ ସୁନ୍ଦର ମନ୍ଦିର ସ୍ଥାପନା କରାଗଲ।ସେ ପାହାଡ଼ କାଳିଜାଇ ପାହାଡ଼ ରୂପେ ପ୍ରସିଦ୍ଧିଲାଭ କଲା। ମନ୍ଦିରରେ ମା' ଙ୍କ ବିଗ୍ରହ ସ୍ଥାପନା କରାଗଲା। ବାଣପୁର ର ଜାଇ ଚିଲିକା ଗଣ୍ଡ ରେ ମା' କାଳିଜାଇ ରୂପରେ ସାରା ଜଗତର ଦୁଃଖ ହରଣ କରି ଚିଲିକାରେ ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଅଭୟ ପ୍ରଦାନ କଲେ।

ଆଜି ବି ଭକ୍ତ ମାନେ ଚିଲିକାରେ ଯିବା ସମୟରେ ନୌକା ଉପରୁ ମା'ଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ଟେ ମାରି ଟଙ୍କା ଟେ ପାଣି କୁ ପକାନ୍ତି।ସେମାନଙ୍କୁ ମା' ସବୁ ବିପତ୍ତି ରୁ ରକ୍ଷା କରିବେ ବୋଲି।ବିଶାଳ ଚିଲିକା କେହି ବିପଦରେ ପଡିଗଲେ ମା' ନାମ ଡାକିଦେଲେ ସବୁ ବିପଦ କୁଆଡେ ଉଭେଇଯାଏ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ତୁଣ୍ଡରୁ ଶୁଭେ “ଜୟ ମା କାଳିଜାଇଙ୍କର……..ଜୟ”

“ଜୟ ମା କାଳିଜାଇଙ୍କର…….ଜୟ… ”।

ଲେଖକ- ବାଦଲ ପଲେଇ

।

ଜାଇ ରୁ ମା କାଳିଜାଇ

ମା କାଳିଜାଇ