ତଦଶ୍ଚ ରାହୁଃ ପୁନରେବ ଜାତଃ।

ସ୍ବତ୍ମାନମସ୍ମିନ୍ନତି ମନମାନ୍ୟଃ।

ସମେତ୍ୟ ସର୍ଵଂ କଥାୟଂ ବଭୁବଃ।

ଜଳନ୍ଧରାୟେ ସବିଚେଷ୍ଟିତଂ ଯତ୍।

ଜଳନ୍ଧରସ୍ତୁ ତତଶ୍ରୁତ୍ବା କୋପାକୁଳିତ ମାନସଃ

ନିର୍ଜଗାମାଶୁ ଦୈତ୍ୟାଂ କୋଟିଭିଃ ପାରିବରିତଃ।

ନାରଦ ଉବାଚ

ମୁନି କହନ୍ତି ଶୁଣ ରାୟେ। ରାହୁ ପଳାଇ ମହାଭୟେ।।

ମିଳିଲା ଜଳନ୍ଧର ଆଗେ। ମନ ବିଳାସ ମାନ ଭଙ୍ଗେ।।

କହିଲା ଯାବତ ବୃତ୍ତାନ୍ତ। ଶୁଣି କୋପିଲା ବୃନ୍ଦାକାନ୍ତ।।

ମନ ଆକୁଳେ ମହାକୋପେ।ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ରାଇଲା ସମୀପେ।।

ଶମ୍ଭୁ ନିଶୁମ୍ଭ ମୂଳେ ବଳ। ତୁରିତେ ସାଜିଲା ସକଳ।।

ରଥ ତୁରଙ୍ଗ ଗଜ ଖର। ପଦାତି ବଳ ବଳିୟାର।।

ଶୁକ୍ର ମୁନିଙ୍କୁ ଆଗକରି।ଯୁଦ୍ଧ ଉଦ୍ୟମେ ଦଣ୍ଡଧାରୀ।।

ଆରୋହି ରତ୍ନମୟ ରଥେ।ଧନୁ ନାରାଚ ଘେନି ହସ୍ତେ।।

ଈଶାନ ମାର୍ଗ ଅନୁସରି। ଥାଟ ଚଳିଲେ ଦିଗ ପୂରି।।

ବନ ପର୍ବତ ମାଡିଯାନ୍ତି। ଆକାଶେ ଅଶ୍ୱ ପନ୍ତି ପନ୍ତି।।

ଧରଣୀ ପୂରି ଗଜଯୁଥେ।ମଣି କାଞ୍ଚନ ମୟ ରଥେ।।

କ୍ଷିତି ଆକାଶେ ପୂରି ଗଲେ।ଯେସନେ ଜଳନ୍ଧର ବୁଲେ।।

ଆଦ୍ୟ ମିଥୁନ ମାସେ ଉଠି। ଧରଣୀ ଧରି ଶୂନ୍ୟେ ଘୋଟି।।

ତେସନେ ନିଶାଚର ଦଳ। ମେଘ ଗର୍ଜନ ମୁଖରୋଳ।।

ନିଶାଣ ବାଣ ତଡବଡି। ଯେହ୍ନେ ଶବଦ୍ ଘଡଘଡି।।

ବିବିଧ ଅସ୍ତ୍ର ଚକ୍ର କାତି। ବିଜୁଳି ପ୍ରାୟ ଝଟକନ୍ତି।।

ପବନ ଗତି ଥାଟ ଯିବା। ସେ ଜଳନ୍ଧର କି ମଘବା।।

ଚଳଇ ନିଜ ଦଣ୍ଡ ଘେନି। ପ୍ରଳୟ କରିବ ମେଦିନୀ।।

ତେମନ୍ତ ଦିଶେ ଦୈତ୍ୟବଳ। ପ୍ରଚଣ୍ଡେ ଚଳେ ମହୀସ୍ଥଳ।।

ପ୍ରଥମ ଦିନ ଥାଟ ନେଇ। ସୁବର୍ଣ୍ଣରେଖା ତୀରେ ଯାଇ।।

ସେ ଦିନ ପାରି ହୋଇବେଗେ । ରହିଲେ ହେମ ଗିରି ଭାଗେ ।।

ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ଶୁଣ ରାୟେ । ସ୍ବର୍ଗେ ଯେ ଥିଲେ ଦେବତାଏ ।।

ଦୈତ୍ୟକୁ ଦେଖି ଭୟ ମନେ । ଗଲେ ସେ କପିଳାସ ସ୍ଥାନେ ।।

ରୁଦ୍ର ଚରଣ ତଳେ ପଡି । ଦେବେ କହିଲେ କରଯୋଡି ।।

ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଅମ୍ବିକା ରମଣ । ଆମ୍ଭ ଗୁହାରି କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣ ।।

ଅସୁର ଜଳନ୍ଧର ନାମ । ଅମର ଲୋକ ପରେ ଯମ ।।

ବିଷ୍ଣୁ ସହିତ ରଣେ ଜିଣି । ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ବଳେ ଆଣି ।।

ରଖିଲେ ନିଜ ପୁରେ ନେଇ । କେବେହେଁ ଶାନ୍ତି ନ ଭଜଇ ।।

ତୁମ୍ଭ ଛାମୁକୁ ପୁଣି ଦୂତ । ପେଷି ଯେ ଥିଲେ ସିନ୍ଧୁ ସୁତ ।।

ଆସି ଯେ ଥିଲା ଇନ୍ଦ୍ରବାଦୀ । ଯାହା କହିଲା ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି ।।

କେ ତାହା ବସାଇବ ତୁଣ୍ଡେ । ସେ ପୁଣି ଗଲା ବିନା ଦଣ୍ଡେ ।।

କହିଲା ଜଳନ୍ଧର ଆଗେ । ତୁମ୍ଭ ମହିମା ଯେତେ ବାଗେ ।।

ଶୁଣି ଅସୁର କ୍ରୋଧ ହୃଦେ । ଦଣ୍ଡ ସାଧିଲା ତୁମ୍ଭ ବାଦେ ।।

ଅସୁର ବଳ ଘେନି ଆସି । ପଥେ ରହିଲା ଆଜ ନିଶି ।।

କାଲି କରିବ ଘୋର ରଣ । କହିଲୁ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ।।

ଦେବଙ୍କ ତହୁଁ ଏ ବଚନ । ଶୁଣି ବିସ୍ମୟ ତ୍ରିଲୋଚନ ।।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଚିନ୍ତାକରି ମନେ । ଶିବ ବସିଲେ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ ।।

ସେ ପ୍ରଭୁ ଯୋଗାଦି ପୁରୁଷ । ଆସି ପ୍ରବେଶ ହର ପାଶ ।।

ବିଷ୍ଣୁ ଦର୍ଶନ ପାଇ ଦେବେ । ରୁଦ୍ର ସହିତ ଉଠି ସର୍ବେ ।।

ନମିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣ । ମଧ୍ୟେ ବିଜୟ ନାରାୟଣ ।।

ଶିବ ଜଣାନ୍ତି ଆଗ କରି । ଭୋ ଦେବ ଶୁଣ ଦଇତ୍ୟାରୀ ।।

ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପଞ୍ଚଭୂତ । ମହିମା କଲୁ ବିପରୀତ ।।

ଖଳ ନାଶନ ବାନା ବହି । ଅସୁର ପୁରେ ଅଛ ରହି ।।

ନିଜ ସେବକେ ଦେଇ ଦୁଃଖ । ଏଣୁ ମଣୁଛ କେଉଁ ସୁଖ ।।

ଦେବ କଳଙ୍କ ଜଳନ୍ଧର । ତାହାକୁ କିମ୍ପାଇ ନ ମାର ।।

ଏବେ ଅସୁର ଦୁଷ୍ଟମତି । ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାଗଇ ପାର୍ବତୀ ।।

ନ ଦେଲୁ ବୋଲି କଲା କୋପ । ଯୁଝି ଆସିଛି କରି ତାପ ।।

ଏ କିସ ବିପରୀତ ବାଣୀ । ବିଚାରି କହ ଚକ୍ରପାଣି ।।

ରୁଦ୍ର ବଚନେ ଚକ୍ରଧର । ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଦେବହର ।।

ସେ ଜଳନ୍ଧର ତୁମ୍ଭ ଅଂଶେ । ଜାତ ହୋଇଲା ସିନ୍ଧୁ ଦେଶେ ।।

ଯେଣୁ ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀର ସାନୁଜ । ଏ ଦୁଇ ଉପ୍ରୋଧ ତନୁଜ ।।

ଆମ୍ଭରେ ନୁହଇ ବିନାଶ । ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଅଛି ତେଣେ ଯଶ ।।

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ରଖ । ହସି କହନ୍ତି ପଦ୍ମମୁଖ ।।

ବିଷ୍ଣୁ ବଚନେ ବିଶ୍ବନାଥ । ଶିରେ ନିବେଶି ବେନି ହସ୍ତ ।।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗଦାଧର । ଦୈତ୍ୟ ନାଶନେ ଏକ ଶର ।।

ସବୁ ଦେବଙ୍କ ତେଜ ଭରି । ମୋତେ ଆୟୁଧ ଦିଅ କରି ।।

ସେ ଶରେ ମରିବ ଅସୁର । ଦେବଙ୍କ ଶତ୍ରୁ ଜଳନ୍ଧର ।।

ଈଶ୍ଵର ବଚନ ପ୍ରମାଣେ । ସକଳ ଦେବେ ତତକ୍ଷଣେ ।।

ଯେ ଯାହା ଅଙ୍ଗୁ ତେଜ କାଢି । ରଖିଲେ ଏକ ଠାବେ ବାଢି ।।

ବିଷ୍ଣୁ ଆୟୁଧ କଲେ ତାହା । ସୁଦରଶନ ବୋଲି ଯାହା ।।

ସେ ଚନ୍ଦ୍ର ତେଜ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ।ତେତିଶ କୋଟି ଗୁଣେ ଡେଇଁ ।।

ସେ ଚକ୍ର ଘେନି ନାରାୟଣ । ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ କଲେ ସମର୍ପଣ ।।

ଦୈତ୍ୟ ଜାଣିବ ବୋଲି ଡରେ । ତୁରିତେ ଗଲେ ଯେଝାପୁରେ ।।

ଦାନବ ପୁରେ ବିଜେ ହରି । ନ ଜାଣେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆଦିକରି ।।

ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ନିଶି ଶେଷେ । ଅସୁର ଜ୍ୟୋତି ପରକାଶେ ।।

ପୂର୍ବ ଦିଗରେ ଛାୟାପତି । ଉଦୟ ଅସ୍ତ ଗଲା ରାତି ।।

ଦୈତ୍ୟ ଯେ ଥିଳା ହେମଗିରି । ପ୍ରଭାତେ ଥାଟ ସଜ କରି ।।

ଧାଇଁଲେ ହରପୁର ମାର୍ଗେ । ଦେବେ ତ୍ରାସନ୍ତି ଚାହିଁ ସ୍ବର୍ଗେ ।।

ଅସୁର ଥାଟ ଘେନି ଯାଇ । ଶରଣୀ ନଦୀତୀରେ ରହି ।।

ବାଜଇ ଟମକ ନିଶାଣ । ଶୁଣି ଧାଇଁଲେ ରୁଦ୍ରଗଣ ।।

ରାତ୍ର ହୁଁ ଥିଲେ ସଜ ହୋଇ । ଯେଣୁ ବାରତା ଥିଲେ ପାଇ ।।

ବେଗେ ଧାଇଁଲେ ଶସ୍ତ୍ରଘେନି । କାମ କାହାଳୀ ଶିଂଘା ଧ୍ବନି ।।

ବଜାଇ କଲେ ମହାଗୋଳ । ତାଳ ଡମ୍ବରୁ କୁତୁହଳ ।।

ରୁଦ୍ର ଆଜ୍ଞାରେ ଥାଟ ଘେନି । କାର୍ତ୍ତିକ ବିନାୟକ ବେନି ।।

ନନ୍ଦୀ ଭୃକୁଟି ମହାକାଳ । ଭୀମକ ବୀରଭଦ୍ର ମେଳ ।।

ଏହାଙ୍କ ତୁଲେ ରୁଦ୍ରଗଣ । ଚଉଦ କୋଟି ପରିମାଣ ।।

ଜୟନ୍ତ ଅଜୟନ୍ତ ବେନି । ପିଶାଚ ବଳ ଖର୍ବ ତିନି ।।

ଭୂତ ବେତାଳ ବୀରଚଣ୍ଡ । କୁଷ୍ମାଣ୍ଡ କରେ ଲୌହଦଣ୍ଡ ।।

ଶୂଳ ଶକତି ଚକ୍ର ଭାଲ। ଘେନି ଧାଇଁଲେ ପଲ ପଲ।।

ଯୋଗୀ ସନ୍ୟାସୀ ଦଣ୍ଡଧାରୀ। ସିନ୍ଧୁ ସାଧବ ଦିଗମ୍ବରୀ।।

ସମାଧି ଆସନ ଉପେକ୍ଷି।ବେଗେ ଧାଇଁଲେ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖି।।

ପର୍ବତୁ ଓହ୍ଲାଇ ତୁରିତେ। ମିଳିଲେ ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ।।

ଅସୁର ରୁଦ୍ରବଳେ ଦେଖି। ବିନ୍ଧିଲେ ଉପ୍ରୋଧ ନ ରଖି।।

ଶମ୍ଭୁ ନିଶମ୍ଭୁ ବେନି ବୀର। ଅସୁର ଥାଟେ ଆଗୁସାର।।

ଈଶ୍ୱର ଥାଟେ ସେନାପତି। କାର୍ତ୍ତିକେଶ୍ବର ମହାମତି।।

ତାହାଙ୍କ ପଛେ ରୁଦ୍ରବଳ। ଅସୁର ଥାଟ ମିଶା ମିଶି।।

ବେନି ସାଗର ଭେଟ ପ୍ରାୟ। ସମର ଗତି ଅପ୍ରମେୟ।।

ବଜାଇ ନାନା ବାଦ୍ୟ ଧ୍ବନି।ଶବଦେ କମ୍ପେ ପୁର ତିନି।।

ନିର୍ଘାତ ପ୍ରାୟ ବାଣ ବୃଷ୍ଟି।।ଦିଶଇ ଧୂମମୟ ସୃଷ୍ଟି।।

ଉଭୟ ଥାଟେ ମୁଖ ଗୋଳ। ଶବଦ କରେ କୋଳାହଳ।।

ଶ୍ରେଣୀ ନଦୀକୂଳେ ଋଣ। ଅସୁର ଥାଟେ ଶିବଗଣ।।

ଚକ୍ର କୁଠାର ବାଣ ପେଶି। ଘଡିକେ ଦୈତ୍ୟ ବଳନାଶି।।

ପଡିଲେ ଅସଂଖ୍ୟକ ମଡ଼ା। ତିଳେ ଧରଣୀ ନାହିଁ ଛଡ଼ା।।

ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ଆୟତରେ ।ମଡ଼ା ପଡ଼ିଲେ ନିଘଞ୍ଚରେ।।

ଯେସନେ ବନ୍ଧ କାଟିଦେଲେ।ଲୋଟି ପଡନ୍ତି ପଦ୍ମଫୁଲେ।।

ସେ ରୂପେ ନିଶାକର ଗଣେ। ପଡ଼ି କାର୍ତ୍ତିକଗଣ ବାଣେ।।

ଭୀମକ ଭଦ୍ରସେନ ବୀର। ବଜ୍ର ସଦୃଶ ତାଙ୍କ ଶର।।

ବହୁତ ଦୈତ୍ୟ ବଳ ଛେଦି।ରକତେ ବୁହାଇଲେ ନଦୀ।।

ଶିବ ସଇନ୍ୟ ଧର୍ମବଳେ। ସେଦିନ ଜୟକଲେ ହେଳେ।

ଅସୁର ଥାଟେ ପରାଜୟେ। ଏମନ୍ତ ରବି ଅସ୍ତ ହୁଏ।।

ସମର ଛାଡି ଦୁଇବଳେ।ରହିଲେ ନଦୀ ବେନି କୂଳେ।।

ନିଶାରେ ଭୃଗୁ ସୁତ ଆସି।ସମର ଭୂମି ଅଞ୍ଚଳ ମଧ୍ୟେ ପଶି।।

ସୁମରି ମୃତ୍ୟୁ ସଞ୍ଜୀବନୀ।ଜୀଆଇଁ ଅସୁର ସିନି।।

ମିଳନ୍ତି ରାଜା ସନ୍ନିଧାନ୍ନେ। ପୁଣି ସମର ଆରଦିନେ।।

ପ୍ରଭାତୁ ମିଳି ବେନି ବଳେ। ଯୁଦ୍ଧ କରନ୍ତି ଅଙ୍ଗଛଳେ।।

ପଡନ୍ତି ଦୁଇବଳ ଲୋକ । ଅସୁର ମରନ୍ତି ଯେତେକ ।।

ରାତ୍ରେ ଜୀଆନ୍ତି ଭୃଗୁସୁତେ । ଏମନ୍ତ ଗଲା ଦିନା କେତେ ।।

ରଜନୀ କାଳେ ଜଗି ବସି । ଜାଣିଲେ ଶିବ ପୁରବାସୀ ।।

କହିଲେ ଶଙ୍କର ଅଗ୍ରତ । ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଶୁଣ ବିପରୀତ ।।

ସେ ଯେ ଅସୁର ଘୋର ରଣେ । ନିତ୍ୟ ନାଶନ୍ତି ଶିବଗଣେ ।।

ଶୁକ୍ର ଜୀଆନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ରାତ୍ରେ । ଏଣୁ ଅକ୍ଷୟ ଦୈତ୍ୟଗୋତ୍ରେ ।।

ଶୁଣି ବିସ୍ମୟ ବ୍ୟୋମକେଶ । ସକ୍ରୋଧେ ଛାଡିଲେ ନିଃଶ୍ବାସ ।।

ଯୁଗାନ୍ତେ ଯେହ୍ନେ ଘୋର ବାତ । ଏକ ପିଶାଚ କଲେ ଜାତ ।।

କିସ କହିବା ତାର ମୂର୍ତ୍ତି । ଗର୍ଜନେ କମ୍ପିଲା ଧରିତ୍ରୀ ।।

ମୁକୁଳା କେଶ ଥରହର । ବଦନ ଅଟେ ଗିରିବର ।।

କର୍ଣ୍ଣ ନାସିକା ନେତ୍ର ତୁଣ୍ଡ । ଜିଣି ଅନଳ ସାତ କୁଣ୍ଡ ।।

ପର୍ବତ ପ୍ରାୟ ବେନିସ୍ତନ । ଶିଖେ କି ଉଦେ ନବଘନ ।।

ତେସନେ ଦିଶେ କୁଚକାଳୀ । ଭୁଜ କି ଦେଶେ ଆର୍ଦ୍ରାବଳୀ ।।

ବିସ୍ତାର ହ୍ରଦ ଗିରିତଳେ । ତେହ୍ନେ ଦିଶଇ ଖରାବେଳେ ।।

ଉଦର ତାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ତେହ୍ନେ । ଉତ୍ସର୍ଗ ତାଳ ତରୁ ଯେହ୍ନେ ।।

ତେମନ୍ତ ଦିଶେ ପାଦ ବେନି । ଅତି ଭୀଷଣ ଘୋର ଧ୍ବନି ।।

କୋପେ କମ୍ପଇ ତାର ଦେହୀ । ଚରଣେ ଦଳୁଅଛି ମହୀ ।।

ଏମନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖି ଆଗେ । ହର ବୋଇଲେ ଯାଅ ବେଗେ ।।

ଅସୁର ଗୁରୁ ଭୃଗୁଋଷି । ଯା ନାମ ଶୁକ୍ର ମହାଋଷି ।।

ତାହାକୁ ବିନାଶ ଗୁପତେ । ସମର ଶେଷ ପରିଯନ୍ତେ ।।

ପ୍ରାଣେ ନମାରି ରଖିଥିବୁ । ସମର ଅନ୍ତେ ଛାଡିଦେବୁ ।।

ଏମନ୍ତ ଶିବ ଆଜ୍ଞା ପାଇ । ପିଶାଚୀ ରଣସ୍ଥାନେ ଯାଇ ।।

ପ୍ରବେଶ ହେଲା ନିଶାକାଳେ । ଯେହ୍ନେ ମନ୍ଦର ମହାଜଳେ ।।

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଥାଟେ ମିଳି । କୋଟି ସଂଖ୍ୟାରେ ମଡାଗିଳି ।।

ଯେହ୍ନେ ସାରଙ୍ଗ ରାଜପକ୍ଷୀ । ନୀର ଉପେକ୍ଷି କ୍ଷୀର ଭକ୍ଷି ।।

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଶିବ ଦୂତୀ । ଯମର ଅସୁର ନିପାତି ।।

ଦୈତ୍ୟ ଯେତେକ ଶସ୍ତ୍ର କଲେ।ତା ଅଙ୍ଗେ ନ ଭେଦିଲା ତିଳେ ।।

ଉଦର ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ବାଳି । ଅସୁର ଗୁରୁ ଆଗେ ମିଳି ।।

ରଥୁ ଆଣିଲା ତାକୁ ଧରି । ବୃକ୍ଷ କୁସୁମ ପ୍ରାୟ କରି ।।

ଅଧର ଅଙ୍ଗେ ନେଇ ଖୋସି । ଗିରି କନ୍ଦରେ ଗଲା ପଶି ।।

ତା ଦେଖି ହାହାକାର କରି । ଅସୁରେ ରଣ ଅପସରି ।।

ଗୁରୁ ଅଭାବେ ମନେ କ୍ରୋଧୀ । ଶିବଗଣଙ୍କୁ ଶର ବିନ୍ଧି ।।

ନୃପତିଠାରୁ ଆଜ୍ଞାପାଇ । ଶମ୍ଭୁ ନିଶମ୍ଭୁ ବେନି ଭାଇ ।।

କାଳନେମିକି ସଙ୍ଗେ ଘେନି । ଯୁଦ୍ଧେ ଟେକିଲେ ବୀର ତିନି ।।

ତା ଦେଖି ନନ୍ଦୀ ମହାବଳୀ । କାଳ ସେ ନୈମିକି ଉଗାଳି ।।

ଶମ୍ଭୁ ସମ୍ମୁଖେ ବିନାୟକ । ନିଶମ୍ଭୁ ଦୈତକୁ କାର୍ତ୍ତିକ ।।

ଏମନ୍ତ ଷଡ ମହାବଳୀ । ଉଭୟ ଥାଟ ରଣେ ମିଳି ।।

ଯୁଦ୍ଧ କରନ୍ତି ଏକେ ଏକେ । ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ରଣ ତିନି ଲୋକେ ।।

ନିଶମ୍ଭୁ ପଞ୍ଚବାଣ ସନ୍ଧି । କାର୍ତ୍ତିକ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧି ।।

ବାହନ ଉପରେ ପଡିଲା । ଘାତେ ମୟୁର ମୋହଗଲା ।।

ପଦାତି ହୋଇ ଶିବସୁତ । ଅସୁର ଯୁଦ୍ଧ ଅପ୍ରମିତ ।।

ନନ୍ଦିକେଶ୍ବର ଶୂଳ ପିଟି । କାଳନଉମି ରଥ ଫାଟି ।।

କେତୁ ସାରଥି ସାତ ଅଶ୍ବ । ଏକ ପ୍ରହାରେ ହେଲେ ନାଶ ।।

ପୁଣି କୁଠାର ପେଶି ନନ୍ଦୀ । କାଳନେମିର ଧନୁ ଛେଦି ।।

ବିରଥି ହୋଇ ଦୈତ୍ୟ ବୀର । ଘେନିଲା ଚର୍ମ ଅସିବର ।।

ନନ୍ଦିକେଶ୍ବର କରେ ଫଳା । ସମରେ ତେଜ ଅନର୍ଗଳା ।।

ବେଳକୁ ବେଳ ଯୁଦ୍ଧଟାଣ । ପଡଇ ବଜ୍ର ସମ ବାଣ ।।

ପର୍ବତ ଶିଖରୁ ପଥରେ । ପଡିଲେ ଯେହ୍ନେ ଧ୍ବନି କରେ ।।

ସେହି ପ୍ରକାର ବାଣ ବୃଷ୍ଟି । ଶବଦେ କମ୍ପୁଅଛି ସୃଷ୍ଟି ।।

ଶମ୍ଭୁ ସଙ୍ଗତେ ଗଣପତି । ମାଲ ବନ୍ଧରେ ଜନ୍ତାଜନ୍ତି ।।

ଭୂମିରେ ପଡି ଗଡାଗଡି । କେଶରୀ ପ୍ରାୟେ କରି ରଡି ।।

ଚଡକ ପ୍ରାୟେ ମୁଷ୍ଟିଘାତ । ପେଟକୁ ପ୍ରହାରନ୍ତି ନାତ ।।

ଅସୁର ଘାତେ ଗଜାନନ । କ୍ଷଣେ ହୋଇଲେ ଅଚେତନ ।।

ପୁଣି ଚେତନା ପାଇ ରଣେ । ପରଶୁ ଧରି ତତକ୍ଷଣେ ।।

ଶେଷରେ ଶମ୍ଭୁ ମୁରୁଛିତ । ଏମନ୍ତ ଯୁଦ୍ଧ ଅପ୍ରମିତ ।।

ଘୋର ସମର ଧ୍ବନିଶୁଣି । ନିଜେ ବିଜୟ ଶୂଳପାଣି ।।

ଆରୋହି ବୃଷଭ ବାହନେ । ସଙ୍ଗେ ଅଛନ୍ତି ଗଣମାନେ ।।

ଭୂତ ବେତାଳ ଦଣ୍ଡଧାରୀ । ଡାକିନୀଗଣ ଆଦି କରି ।।

ଧାଇଁଲେ କିଳିକିଳା ନାଦେ । ବାଦନ କରି ନାନା ବାଦ୍ୟେ ।।

ଡମ୍ବରୁ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ପୁରେ । ବନ ପର୍ବତ ନାଦ ପୁରେ ।।

ସଙ୍ଗେ ଅସଂଖ୍ୟ ଯୋଗୀବଳ । ଯେସନେ ନିହାର ପଟଳ ।।

ଅସୁର ଥାଟେ ଆସି ମିଶି । ଶିବ ନାରାଚେ ରିପୁ ଧ୍ବଂସି ।।

ରଣେ ଆନନ୍ଦ ପଶୁପତି । ବାଣ ବିନ୍ଧନ୍ତି କୋପେ ଅତି ।।

ପିନାକ ଧନୁଗୁଣ ନାଦେ । ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ହୃଦେ ଶର ଭେଦେ ।।

ଏକ ନାରାଚେ ସେ ଧୂର୍ଜଟି । ସୈନ୍ୟ ମାରନ୍ତି କୋଟି କୋଟି ।।

ତା ଦେଖି ଜଳନ୍ଧର ରଥେ । ଆରୋହି ଧନୁ ଧରି ହାତେ ।।

ପ୍ରତି ଜଣରେ ଶର କରି । ଶିବଙ୍କୁ ତିନି ବାଣ ମାରି ।।

ଗଣପତିଙ୍କ ପଞ୍ଚବାଣ । ବୀରଭଦ୍ରକୁ ଚାରି ପୁଣ ।।

ନନ୍ଦୀ କାର୍ତ୍ତିକ ଥିଲେ ବଜ୍ରେ । ତାଙ୍କୁ ପେଶିଲା ଏକ ଚକ୍ରେ ।।

ମଣିଭଦ୍ରାକୁ ଲୋହଦଣ୍ଡେ । ସର୍ବଗଣଙ୍କୁ କାଣ୍ଡେ କାଣ୍ଡେ ।।

ଏକା ବେଳକେ ଶତ ଶର । ସନ୍ଧାନ କଲା ଜଳନ୍ଧର ।।

ତା ଦେଖି ପଶୁପତି ପୁଣି । ଦୈତ୍ୟ ନାରାଚୁ ସବୁ ଜାଣି ।।

ଯେ ବୀରଭଦ୍ର ରଣେ କାଟି । ଅସୁର ରଥେ ଶୂଳପିଟି ।।

ବିରଥି ହୋଇ ଦୈତ୍ୟନାଥ । ପୁଣି ଆରୋହି ଅନ୍ୟ ରତ ।।

ବ୍ରହ୍ମ ଶକତି ଧରି କରେ । ପିଟିଲା ବୀରଭଦ୍ର ଶିରେ ।।

ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରହାରେ ଭଦ୍ରବୀର । ରଣେ ହୋଇଲା ଅପହାର ।।

ଏ ଚାରି କ୍ଷତ୍ରୀ ମାଲ ଯୁଦ୍ଧେ । ପଡି ଗଡନ୍ତି ମାଲ ବନ୍ଧେ ।।

ହେତି ପ୍ରହେତି ବୀର ବେନି । ଯୁଝନ୍ତି ଶାଳ ଶିଳ ଘେନି ।।

ଏମନ୍ତ ଅସ୍ତ ଗଲା ବେଳ । ରଣ ଉପେକ୍ଷି ବେନି କୁଳ ।।

ରହିଲେ ବେନି ଭାଗ ହୋଇ । ମଧ୍ୟେ ଯୋଜନେ ଛଡା ରହି ।।

ହରି ବିଜୟ ନିଜ ପୁରେ । ସ୍ନାହାନ ସାରି ଗଙ୍ଗାନୀରେ ।।

ଈଶ୍ଵର ଘରେ ସଦାନନ୍ଦ । ଘେନାଇ ପାରିଷଦ ବୃନ୍ଦ ।।

ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟ ରଙ୍ଗେ ପଶି । ଆନନ୍ଦେ ପୁହାଇଲେ ନିଶି ।

ସେ ମହାଦେବ ବିଶ୍ବବାସ । ନମଇଁ ମହାଦେବ ଦାସ ।

ଜୀବନ କାରଣ ନିମନ୍ତେ ।ଶରଣ ହରି ପାଦ ଗତେ।।

ସେ ପ୍ରଭୁ ଦୟା ଅନୁରାଗେ। ପଦ୍ମ ପୁରାଣ ଗୀତ ଯୋଗେ।।

ଶୁଣ ସୁଜନେ ଏ ଚରିତ। କାର୍ତ୍ତିକ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଅମୃତ।।

ତୁଳସୀ ଉତପତ୍ତି ବାଣୀ। ଶୁଣି ସଂସାରୁ ତର ପ୍ରାଣୀ।।

ଉତ୍ତର ଖଣ୍ଡ ସାରସ୍ଵତ। କାର୍ତ୍ତିକ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଅମୃତ।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ପଦ୍ମପୁରାଣେ ଉତ୍ତରଖଣ୍ଡେ କାର୍ତ୍ତିକ ମାହାତ୍ମ୍ୟେ ଜଳନ୍ଧର ସଂଗ୍ରାମେ ନାମ ଏକାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ।

🙏🌹ଓଁ ଜୟ ଶ୍ରୀରାମ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ଵାମୀ ଶରଣଂ 🌹🙏

କାର୍ତ୍ତିକ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଏକାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

କାର୍ତ୍ତିକ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଏକାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ