ଥରେ ଉଦ୍ୟାନରେ ଭ୍ରମଣ କରିବା ସମୟରେ ଅର୍ଜୁନ କହିଉଠିଲେ- ହେ ମାଧବ | ମୋ ପୁତ୍ର ଅଭିମନ୍ୟୁର ମୃତ୍ୟୁ ପାଇଁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେ କରୁଛି | ମୁଁ ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରିପାରୁନାହିଁ | ମୋ ପୁତ୍ର ଅଭିମନ୍ୟୁକୁ ମୁଁ କେବଳ ଥରୁଟିଏ ପାଖରୁ ଦେଖି ଭଲରେ ତାକୁ ବିଦାୟ ଦେବାକୁ ଚାହେଁ | ଆପଣ କେବଳ ଏତିକି ମୋ ପାଇଁ କରିଦିଅନ୍ତୁ | ଯଦି ଆପଣ ମୋ ଉପରେ ଏତିକି କୃପା କରିବେ ତେବେ ମୁଁ ସବୁ ଜନ୍ମପାଇଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖେ ଚିର ଋଣୀ ରହିବି |

କୃଷ୍ଣ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା ସତ୍ତ୍ୱେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ନିଜ ମୃତ ପୁତ୍ର ଅଭିମନ୍ୟୁ ପ୍ରତି ଥିବା ଅହେତୁକ ପ୍ରେମ ତାଙ୍କୁ ଅଭିମନ୍ୟୁକୁ ଭୁଲିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ | ସେ ପୁତ୍ରଶୋକରେ ବୁଡି ରହୁଛନ୍ତି | ଏଣୁ ସେ ନିଜର ଅନ୍ୟ କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ସକ୍ଷମ ହେଉନାହାନ୍ତି | ଏଣୁ କୃଷ୍ଣ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ଯେ ସେ ଥରୁଟିଏ ଅଭିମନ୍ୟୁଙ୍କ ଆତ୍ମା ସହ ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଦେଖା କରେଇଦେବେ | ଅର୍ଜୁନ ଏ କଥାଶୁଣି ଅତି ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ | ଖୁସିରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପାଦ ତଳେ ପଡିଗଲେ |

ଅର୍ଜୁନଙ୍କ କଥା ରକ୍ଷା କରି କୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗଲୋକକୁ ନେଇଗଲେ | ସେଠି ସେମାନେ ଯାଇ ଅଭିମନ୍ୟୁଙ୍କ ଆତ୍ମା ପାଖରେ ପହଂଚିଲେ | ଅର୍ଜୁନ ଅଭିମନ୍ୟୁକୁ ସାମ୍ନାରେ ପାଇ ନିଜ ଖୁସି ସମ୍ବରଣ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ | ସେ ଦଉଡି ଯାଇ ଅଭିମନ୍ୟୁଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇଲା ବେଳକୁ ଅଭିମନ୍ୟୁ ପଚାରିଲେ- ଆପଣ କିଏ? ଅର୍ଜୁନ ସ୍ତବ୍ଧ ହେଇ ରହିଗଲେ |

ଅଭିମନ୍ୟୁ ହସିଦେଲେ | କହିଲେ- ଏମିତି ଅନେକ ଜନ୍ମରେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପିତା ହେଇଚି ଏବେ ଅନେକ ଜନ୍ମରେ ଆପଣ ମୋର ପିତା ହେଇଛନ୍ତି | କେଉଁ ଜନ୍ମରେ ଆପଣ ମୋର ବନ୍ଧୁ ହେଇଛନ୍ତି ତ କେଉଁ ଜନ୍ମରେ ମୋର ଶତ୍ରୁ | ଏଣୁ ଏ ଜନ୍ମରେ ମୋ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଏଭଳି ପୁତ୍ରଶୋକ ଆପଣ ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତୁ | ପିତା ହିସାବରେ ମୋ ପ୍ରତି ଆପଣଙ୍କ ଏ ଭଳି ଅହେତୁକ ମୋହ ସମୀଚିନ ନୁହେଁ |

ଅର୍ଜୁନ ଅବାକ ହେଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁଲେ | କୃଷ୍ଣ ହସିଦେଲେ | କହିଲେ- ଏ ତ ଦୁନିଆର ନିୟମ ପାର୍ଥ | ବଂଚିଥିଲା ବେଳେ ଆମେ ଏମିତି ଅନେକ ସମ୍ପର୍କରେ ବାନ୍ଧି ହେଇଥାଉ | ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା ପରେ ନିଜ ଶରୀର ବଦଳେଇଲା ଭଳି ଆମେ ଆମ ସମ୍ପର୍କକୁ ମଧ୍ୟ ବଦଳେଇ ଦେଉ | ପୁରୁଣା ଶରୀର ଜଳିପୋଡ଼ି ଗଲା ଭଳି ଆମର ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର ସମ୍ପର୍କ ମଧ୍ୟ ଜଳିପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ ହେଇଯାଏ | ଆତ୍ମା ନିଜ ପୁରୁଣା ଜନ୍ମର ନିଜ ପୁରୁଣା ସମ୍ପର୍କର ହିସାବ ଆଉ ରଖେନା | ଅଭିମନ୍ୟୁର ଆତ୍ମା ତା'ର ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମାପ୍ତ କରି ନିଜ ନୂତନ ଯାତ୍ରାପଥରେ ଅଗ୍ରସର ହେଇ ଯାଇଛି | ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଯାତ୍ରା ପଥରେ ଅଗ୍ରସର ହେଇ ଏଇ ଜନ୍ମର ତୁମର ସମସ୍ତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମାପନ କର | ଏ ପୁତ୍ରଶୋକ ତ୍ୟାଗ କର | ଆଉ ହଁ ଅଭିମନ୍ୟୁର ଜୀବନରେ ଘଟିଯାଇଥିବା କଥାପାଇଁ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମଣିବା ବନ୍ଦ କର | ଯାହା ଅଭିମନ୍ୟୁର କପାଳରେ ଲେଖାଥିଲା ତା' ଜୀବନରେ ସେଇଆ ଘଟିଲା | ତାକୁ ତୁମେ ବା ମୁଁ କେବେ ବି ବଦଳେଇ ପାରିନଥାନ୍ତେ |

ଏତିକି କହି କୃଷ୍ଣ ଚୁପ ରହିଲେ | ଅର୍ଜୁନ ଥରେ କୃଷ୍ଣ ଓ ଥରେ ଅଭିମନ୍ୟୁ ଆଡକୁ ଚାହିଁଲେ | ଅଭିମନ୍ୟୁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ହସିଦେଲେ | ଅର୍ଜୁନ ନିଜ ଭୁଲ ବୁଝିପାରିଲେ | ନିଜ ପୁତ୍ରଶୋକର ନିରର୍ଥକତା ସେ ବୁଝିପାରିଲେ | ସେ ଜାଣିପାରିଲେ କୃଷ୍ଣ କାହିଁକି ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାଙ୍ଗରେ ଦେଖା କରେଇବାକୁ ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗଲୋକ ଆଣିବାପାଇଁ ରାଜିହେଲେ | ଅର୍ଜୁନ ଆଉ କିଛି ନ କହି ଆଣ୍ଠେଇ ପଡି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପଦସ୍ପର୍ଶ କଲେ | କୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ | ତା'ପରେ ଅଭିମନ୍ୟୁଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସହ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକ ଆଡକୁ ଅର୍ଜୁନ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ ନିଜ ଅବଶେଷ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବାପାଇଁ |

ଶୋକ

ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ସରିଯାଇଥାଏ | ପାଣ୍ଡବ ମାନେ ହସ୍ତୀନାପୁରରେ ରାଜୁତି କରୁଥାନ୍ତି |