ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ କଣ କେବେ ତୁଳନୀୟ ? ତୁମେ ଦୋକାନ ରେ ବିକ୍ରି ହେଉଥିବା ସେହି ସୁନ୍ଦର ଖାତା ଯାହା କେବଳ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ର କାଳି ରେ ସଜେଇ ହୋଇ ନୋଟ ବନେଇବା ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆଉ ମୁଁ ସେହି ବହି ଦୋକାନ ର ଥିବା ସେହି ଏକ ଫର୍ଦ୍ଦ କାଗଜ ଯାହା ଉପରେ ପ୍ରତିଥର କଲମ କୁ କିଣିବା ପୁର୍ବରୁ ଗ୍ରାହକ ଥରେ ପରୀକ୍ଷା କରି ନେଇ ଯାଏ। ତୁମେ ଓ ମୋ ଭିତରେ ଅନେକ ଅନ୍ତର , ତୁମେ ଓ ମୁଁ କଣ ଏକା ହୋଇ ପାରିବା ?

ଏକ ନିଜସ୍ୱ କ୍ଷୁଦ୍ର କବିତା -

"ଶୁକ୍ଳ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ଜହ୍ନ ତୁମେ ପ୍ରିୟା

ମୁହିଁ ଅମାବାସ୍ୟା ଅନ୍ଧାର ରାତି

ସଦା କୋଳାହଳ ରତ୍ନାକର ମୁହିଁ

ତୁମେ ପ୍ରେମ ବାଣ୍ଟୁଥିବା ଅଳସୀ ନଦୀ।

ତୁମେ ଯେ ବନ୍ୟାର ପ୍ଲାବିତ ଅଞ୍ଚଳ

ମୁଁ ଯେ ମରୁଡ଼ି ର ଶୁଖିଲା ମାଟି

ତୁମେ ବର୍ଷା ଦିନ ଆନନ୍ଦ ର ଛିଟା

ସତେ ମୁଁ ନିଦାଘ ଶୁଖିଲା ତଣ୍ଟି।

ସାଗର କୂଳର ଆକର୍ଷଣ ମୁହିଁ

ନଈପଠା ଶାନ୍ତି ତୁହି

ମଧ୍ୟରାତ୍ରି ର ଉଦ୍ଦାମତା ମୁଁଯେ

ତୁମେ ପ୍ରାତଃ ର ପହିଲି ଛାଇ।

ତଥାପି ଚାହିଁଛି ଦୂର ଦିଗବଳୟ

ଯହିଁ ଆକାଶ କୁ ମାଟି ଚୁମେ

ପାର୍ଥକ୍ୟ ର ସେହି ବାଦଲ କୁ ଚିରି

ଉଡ଼ିଯିବା ଦୁହେଁ ଆମେ।"

ତୁମେ ସତରେ କିଏ ମୁଁ ତ ଜାଣିନି ବେଳେ ବେଳେ ଲାଗେ ତୁମେ ଆଈମା କାହାଣୀର କେଉଁ ପରୀ ଆଉ କେତେବେଳେ ଗୋଟେ ଫୁଲେଇ ସଂଧ୍ୟା ତ କେବେ ପୁଣି କେଉଁ ଏକ ମହାକବି ର କଳ୍ପନା ର ପରିପ୍ରକାଶ।

ଆଉ ଏକ କବିତା "କେବେ ତୁ" -

କେବେ ତୁ ବସନ୍ତ ମିଠା ବରକୋଳି

କେବେ ତୁ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ର ବ୍ରହ୍ମ ମାଳତୀ

କେବେ ତୁ ଶରତ ପୋଖରୀ ର କଇଁ

କେବେ ତୁ ଶୀତ ର ସଂଜ ଆଳତୀ ।

କେବେ ପୁଷମାସ କଅଁଳିଆ ଖରା

ଦେହକୁ ଚିମୁଡ଼ି ଯାଉ

କେବେ ଭାଦ୍ରବ ର ଅଦିନ ଗରମ

ବିରହ ର ଜ୍ୱାଳା ଦେଉ ।

କେବେ ମଗୁଶିର ଝୋଟି ଚିତା ପରି

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁ

କେବେ ବର୍ଷା ଦିନ ମାଟି କାନ୍ଥ ଭଳି

ମୁହଁ କୁ ଫୁଲାଇ ବସୁ ।

ପହିଲି ବର୍ଷା ର କେବେ ଜଳବିନ୍ଦୁ

ସାରୁ ପତ୍ରେ ନାଚୁଥାଉ

ଶୁକ୍ଳ ଚତୁର୍ଦଶି ଜହ୍ନ ହୋଇ କେବେ

ଛାତି ରେ ଉଠାଉ ଢେଉ।

କେବେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କ ପରି

ସୁନେଲି ସୁନେଲି ଦିଶୁ

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା ପରି ଆଖି ବୁଜୁ

ମୋର ଆଖି ମିଶୁ ମିଶୁ ।

କେବେ ତୁ ଓଡିଶା ଶବ୍ଦାବଳି ହୋଇ

ମୋ କଲମ ରେ ଲେଖି ହେଉ

କେବେ ଅମାବାସ୍ୟା ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ହୋଇ

ମୋ ଭାବନା ରେ ଲାଗିଯାଉ ।

ତୁମେ ତ ଆଧାର ମୋ କବିତା ର , କାଳି ମୋ ଲେଖନୀ ର ଓ ସୀମା ମୋ ଭାବନା ର। ତଥାପି ତୁମେ ଓ ମୋ ଭିତରେ ଅମାପ ଦୂରତା କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ଅଲଗା।

ମୁଁ ଖରାବେଳ ର ଉତ୍ତପ୍ତ ଧୂଆଁ

ତୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳର ସାଳନ୍ଦୀ ବାଆ,

ମୁଁ ଦ୍ବିପ୍ରହର ଉଠୁଥିବା ଡହ ଡହ ତାତି

ତୁ ବର୍ଷା ପରେ ଆସୁଥିବା ସେହି ମିଠା ରାତି,

ମୁଁ ଆଁ କରି ରହିଥିବା ବିଲ ମଝି ହିଡ଼

ତୁ ଅପରାହ୍ନେ ଆସୁଥିବା କାଳବୈଶାଖୀ ର ଝଡ଼ ,

ମୁଁ ଝାଳସିକ୍ତ ଦେହରେ ଯେ ଅମାନିଆ କବି

ତୁ କବିର ଆଖିରେ ସେହି ଭାସୁଥିବା ଛବି।

ମୋର ସେହି ମହମ୍ମଦ ଅଜିଜ ଙ୍କ ର ଚିର ସବୁଜ ଓଡ଼ିଆ ଗୀତ ଟି ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ସତରେ ତୁମ କଥା ଭାବିଲେ " ମୁଁ ତ ଥିଲି ଏକୁଟିଆ ବାଆଁରା ପକ୍ଷୀ" । ତମକୁ କଣ ସତରେ ଲାଗେନା କି ତୁମେ ମୋତେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଛ ନା ପାଖକୁ ନେଉଛ ନା ମୋତେ ଯିବାକୁ ଦେଉଛ ।

ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ କୁ ଜଞ୍ଜିର ବାହୁରେ

ବାନ୍ଧିଥିଲ ତୁମେ କାହିଁ

ବାନ୍ଧି ଯଦି ମୋତେ ପାଖେ ରଖିବାକୁ

ଶକ୍ତି ତୁମ ପାଖେ ନାହିଁ।

ଉଡ଼ି ବୁଲିଥାନ୍ତି ମେଘ ବୁକୁ ଚିରି

ସପନରେ ଡେଣା ଖୋସି

ତୁମକୁ ଦେଖନ୍ତି ଦୂର ଆକାଶରୁ

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସି।

କ୍ଷତାକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ ପାଖେ କେହି ନାହିଁ

ଜଞ୍ଜିର ବନ୍ଧନ ଦେଖି

ବୁଝିବ ଯେ କାହୁଁ କ୍ଷତାକ୍ତ ର ଦୁଃଖ

ତୁମେ ପରା ରାଜପକ୍ଷୀ ।

କର ନାହିଁ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ତୁମ ଦୋଷ

ନିଜେ ଦୋଷୀ ମୁହିଁ ମୋର

କରେ ମୁଁ ଯେ ପୁଣି ଅଭିମାନ ଦେଖ

ଜାଣି ତୁମେ ସାତ ପର।

ତୁମେ ହେଉଛ ନିରବତା ର ଏକ ମହା କାବ୍ୟ ଯାହା କୁ ବୁଝିବା ବୋଧ ହୁଏ ମୋ ପରି ଅଜ୍ଞ ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବପର ନୁହେଁ ଥରେ ଖାଲି ନିରବତା କୁ ଭାଙ୍ଗି ତୁମେ କହିଦିଅ ଯାଅ ବୋଲି........ ବାସ ।

ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର କବିତା "ନୀରବ ରେ" -

ଥିଲି ମୁଁ ନୀରବ ପୋଖରୀ ର ପାଣି

ଅଶାନ୍ତ ଉର୍ମି କୁ ତୋଳିଲ ପ୍ରେମେ

ଆଜି ଯେବେ ମୁଁ ଜୁଆର ଆଣଇ

ନିରବୀ ଯାଇଛ କାହିଁକି ତୁମେ।

ଚାହଁ ନାହିଁ ଯଦି ଅଶାନ୍ତ ସାଗର

କୁହ ଥରେ ପୁଣି ମେଘ ସାଜିବି

ନିରବ ର ରୂପ କରେ ଆନ୍ଦୋଳିତ

ଜାଣିନି ଉତ୍ତର କେବେ ପାଇବି।

ତୁମ ନୀରବତା ନୀରବ ବେଦନା

ଛାତି ରେ ସେ ଜଳେ କୁହୁଳି କୁହୁଳି,

ଦିଶେ ନାହିଁ ନିଆଁ ଚାରି ଆଡ଼ ଧୂଆଁ

ମାଘ ମାସେ ସିଏ ଆଣେ ଗୁଳୁଗୁଳି।

ନୀରବ ରେ ତୁମେ କଲଣି କ୍ଷତାକ୍ତ

ଧ୍ୱସ୍ତ ବିଧ୍ୱସ୍ତ ଏ କବି ହୃଦୟ

ଖୋଲି କହିଦିଅ ତୁମେ ଯାଅ ବୋଲି

ନୀରବରେ ମୁହିଁ ନେବି ବିଦାୟ।

ଏବେ ତୁମର ତୁମ ଯାଅ ପରେ ମୁଁ ଏବେ ତୁମଠୁ ଦୂରରେ । ହେଲେ ତମେ ଏବେବି ମୋ ପାଖକୁ ଆସ ଚୁନା ଚୁନା ସ୍ବପ୍ନ ରେ। ସେହି ସ୍ବପ୍ନ ରେ ଦେଖା କରେ , ସେହି ସ୍ବପ୍ନ ରେ କଥା ହୁଏ ଓ ସେହି ସ୍ବପ୍ନ ରେ କିଛି ମିଛିକା ଅଭିମାନ କରେ।

ନିଦ ମୋର ଭାଙ୍ଗି ନିଦରେ ଶୋଉଛି

ତୁମ ସ୍ୱପ୍ନ ରେ ଭିଜିବା ପାଇଁ

ତୁମ ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ର କାକର ବୁନ୍ଦାରେ

ଶିତଳତା ଖୋଜେ ମୁହିଁ ।

ସ୍ୱପ୍ନ ରୁ ଯେବେ ମୁଁ ବାସ୍ତବ କୁ ଆସେ

କୁହୁଳି କୁହୁଳି ମରେ

ଦିଶେ ନାହିଁ ନିଆଁ ଚାରିଆଡ଼ ଧୂଆଁ

ନିଦ ମୋ ଭାଙ୍ଗିଲା ପରେ।

ଧରିଥିଲ ହାତେ ପୁଷ୍ପରାଜ ପ୍ରିୟା

ସ୍ୱପ୍ନରେ ତୁମେ ଆସି

ରକ୍ତ ମୋ ଝରୁଛି କବିତା ଯେ ସାଜି

ସେହି ଗୋଲାପ ର କଣ୍ଟା ପଶି।

ଆସ ଆସ ତୁମେ ସ୍ୱପ୍ନ କୁ ମୋର

କେତେ ଅଛି ବାକି କଥା

ଭିଜିକି ସ୍ୱପ୍ନର ଶିଶିର ବୁନ୍ଦା ରେ

ଭୁଲିଯିବି ସବୁ ବ୍ୟଥା।

ଆଶା କରୁଛି ତୁମେ ଓ ମୁଁ ର କବିତା ସମ୍ଭାର ଆପଣଙ୍କୁ ପସନ୍ଦ ଆସିଥିବ । ମତାମତ ନିଶ୍ଚୟ ଦେବେ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ।

ତୁମେ ଓ ମୁଁ - କବିତା ସମ୍ଭାର

କବିତା ସମ୍ଭାର