✿⭕- “ ବାଣୀ ଆଉ କର୍ମ “ -⭕✿*

ଅଠର ଦିନ ର ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ଦ୍ରୋପଦି ଙ୍କୁ ‌ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ତା କୁ ନେଇ ସାରିଥଲା ସେ ବୃଦ୍ଧା ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ଶାରୀରିକ ଆଉ ମାନସିକ ଭାବରେ ନିଜକୁ ବହୁତ ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାରେ ପାଉଥିଲେ ।

ସେ ଏକା ନଥିଲେ ରାଜ୍ୟ ସାରା ଅସହାୟ ଲୋକେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲେ ଏକ ପ୍ରକାର ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ସମଗ୍ର ଆର୍ୟାବର୍ତ୍ତ ଚାରି ଆଡେ଼ ଅନାଥ ଶିଶୁ ମାନେ ଦେଖା ଯାଉଥିଲେ ଆଉ ଯୁଦ୍ଧ ର ବିଭୀଷିକା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲେ । ନିଜ ପାଞ୍ଚ ପୁତ୍ର ଙ୍କ ସମେତ ଅତି ପ୍ରିୟ ଅଭିମନ୍ୟୁ କୁ ବି ହରେଇ ସାରିଥିବା ହସ୍ତିନାପୁର ର ମହାରାଣୀ ପାଞ୍ଚାଳୀ ରାଜମହଲ ରେ ବସି ଶୂନ୍ୟ କୁ ଦେଖି କଣ ପାଇବା କଣ ହରେଇଲେ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲେ ।

ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ସଖା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରବେଶ କଲେ କୃଷ୍ଣ ଙ୍କୁ ଦେଖି କୃଷ୍ଣା ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ତାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ଲୋଟି ପ୍ରଣାମ କରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କୃଷ୍ଣ ନିଜ ପ୍ରିୟ ସଖୀ ଙ୍କୁ ଏମିତି ରୋଦନ କରିବା ଦେଖି ନିଜ ହାତ ପାଞ୍ଚାଳୀ ଙ୍କ ମଥାରେ ଦେଇ ଆଶ୍ଵାସନା ଦେବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ କୃଷ୍ଣ ଯାଜ୍ଞସେନି ଙ୍କୁ ନିଜ ପାଦ ତଳୁ ଉଠାଇ ନେଇ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ବସେଇ ଦେଲେ ।

ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ କୃଷ୍ଣା ସେତେବେଳେ କୃଷ୍ଣ ଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, ସଖା ଏ କଣ ହୋଇଗଲା ମୁଁ ଏହା ତ ଚାହିଁ ନଥିଲି ।

କୃଷ୍ଣ କହିଲେ, ନିୟତି ବହୁତ କ୍ରୁର ଆଉ ଦୁଃଖଦାୟକ ସଖୀ ଏହା ଆମ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ରେ ନୁହେଁ ବିଧି ଅନୁସାରେ କାମ କରେ । ଆମ କୃତ କର୍ମର ପରିଣାମ ଆମକୁ ହିଁ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡେ ।

ତୁମେ ତୁମ ଅପମାନ ର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲ ଆଉ ତୁମେ ସଫଳ ବି ହୋଇଛ ଖାଲି ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଦୁଃଶାସନ ନୁହନ୍ତି ସମଗ୍ର କୌରବ ବଂଶର ଧ୍ଵଂସ ହୋଇଛି । ତୁମକୁ ତ ଖୁସି ହେବା କଥା ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରିବା କଥା ।

ଦ୍ରୋପଦି ଙ୍କ ଛାତିରେ ସତେ ଯେମିତି କିଏ ଛୁରୀ ମାରି ଦେଲା ବୋଲି ଅନୁଭବ ହେଲା ଆଉ ସେ କହିଲେ ହେ କେଶବ ତୁମେ ମୋ କ୍ଷତ କୁ କାହିଁକି ଆହୁରି ଅଧିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ରେ ଭରି ଦେଉଛ ??

କୃଷ୍ଣ ଧୀର ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱର ରେ କହିଲେ, ହେ ସଖୀ ମୁଁ କେବଳ ତୁମକୁ ବାସ୍ତବିକତା ସହ ପରିଚିତ କରାଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ କର୍ମ କଲା ସମୟରେ ଦୁରଦୃଷ୍ଟି ର ଅଭାବ ରେ ପରିଣାମ କୁ ଦେଖି ପାରେନାହିଁ ଆଉ ଯେତେ ବେଳେ ସେ ପରିଣାମ ର ସାମ୍ନା କରେ ସେତେବେଳେ ତା ପାଖରେ ଆଉ କିଛି ବି ନଥାଏ ।

ଦ୍ରୋପଦି ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ପ୍ରଭୁ ତାହେଲେ କଣ ଏ ସବୁ ପାଇଁ ମୁଁ ଦାୟୀ ଏ ଯୁଦ୍ଧ ଏ ବିନାଶ ଏ ବିଭୀଷିକା ର ଜନନୀ କଣ ମୁଁ ?? କେବଳ ମୁଁ ଏ ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ର ଉତ୍ତର ଦାୟୀ କି ??

କୃଷ୍ଣ ହସି ଦେଇ କହିଲେ, ନା ସଖୀ ତୁମେ ନିଜକୁ ଏତେ ମହତ୍ତ୍ୱ ଦିଅ ନାହିଁ ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ଏ ଯୁଦ୍ଧ ତ ଅନିର୍ବାଯ୍ୟ ହେବାର ଥିଲା ହେଲେ ଯଦି ତୁମେ ତୁମ କର୍ମ ରେ ଟିକେ ବି ଦୂର ଦର୍ଶିତା ରଖିଥାନ୍ତ ତାହେଲେ ସ୍ଵୟଂ ତୁମକୁ ଏତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡ଼ି ନଥାନ୍ତା ।

ଦ୍ରୋପଦି :- ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଭୁ ମୁଁ କଣ କଲି ଆଉ ମୁଁ କଣ କରି ପାରିଥାନ୍ତି ??

କୃଷ୍ଣ:- ମନେ ପକାଅ ସଖୀ

ଯେତେବେଳେ ତୁମର ସ୍ଵୟଂବର ହେଉଥିଲା ସେତେ ବେଳେ ତୁମେ ମହାରଥୀ କର୍ଣ୍ଣ ଙ୍କ ଅପମାନ କରି ତାଙ୍କୁ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ରେ ଭାଗ ନେବାରୁ ବଞ୍ଚିତ କରିଥିଲ ଯଦି ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ରେ ଭାଗ ନେବାକୁ ଦେଇଥାନ୍ତ ତାହେଲେ ବି ପରିଣାମ ଅଲଗା ହୋଇ ପାରିଥାନ୍ତା ।

ଯେତେବେଳେ କୁନ୍ତୀ ତୁମକୁ ପାଞ୍ଚ ଜଣଙ୍କୁ ସ୍ବାମୀ ରୂପେ ସ୍ବୀକାର କରିବାକୁ କହିଲେ ସେତେ ବେଳେ ତୁମେ ତାକୁ ଅସ୍ବୀକାର କରିଥିଲେ ବି ପରିଣାମ ଅଲଗା ହୋଇ ପାରିଥାନ୍ତା !!

ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ତ ରେ ସେଦିନ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ କୁ ଅନ୍ଧ ର ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧ କହି ଅପମାନ ନ କରି ଥିଲେ ତୁମର ବସ୍ତ୍ର ହରଣ ହୋଇ ନଥାନ୍ତା ତ ବି ପରିସ୍ଥିତି ଅଲଗା ହୋଇ ପାରିଥାନ୍ତା ।

ସଖୀ ଆମର ଭଳ ଆଉ ଖରାପ ବାଣୀ ବି ଆମ କର୍ମ ର ଅଂଶ ଆଉ ଆମକୁ ତାହାର ଫଳ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ ।

ବନ୍ଧୁ ମାନେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହାର କରିବା ଆଗରୁ ଥରେ ଚିନ୍ତା କରିବା ଆବଶ୍ୟକ କାରଣ କୁହା ଯାଏ କି ଧନୁ ରୁ ତୀର ଆଉ ମୁଖ ରୁ ବଚନ ଥରେ ବାହାରିଗଲେ ଆଉ ଫେରାଇ ହୁଏନି । ଆଉ ଆମକୁ ତାର ପରିଣାମ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡେ । ବେଳେ ବେଳେ ଆମ କଥା ର ପରିଣାମ ସ୍ବରୂପ ଆମକୁ ଆଉ ଆମ ପରିବେଶ ର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼େ ।

ଏ ସଂସାର ରେ ମନୁଷ୍ୟ ଏକ ମାତ୍ର ଜୀବ ଯାହାର ବିଷ ତା ଦାନ୍ତ ରେ ନାହିଁ ବରଂ ତା ଶବ୍ଦ ରେ ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ କହିବା ଆଗରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଥର ଭାବି ନିଅନ୍ତୁ କାରଣ କେଉଁ ଶବ୍ଦ କେତେବେଳେ କାହାର ମନରେ ଦୁଃଖ ଭରି ଦେବ କହିବା ଲୋକ କେବେ ଚିନ୍ତା ବି କରି ନଥାଏ ଆଉ ଏଥି ପାଇଁ ଅନେକ ଶତ୍ରୁ ନିଜ ପାଇଁ ତିଆରି କରି ନିଏ ।

ବେଳେ ବେଳେ ଶାରୀରିକ କ୍ଷତ ଭରିଯାଏ ହେଲେ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ଥିବା କ୍ଷତ ମନକୁ ବିଷାକ୍ତ କରିଦିଏ ।