ସମୟ 

ଆଦ୍ୟ ହେଉ ଅବା ଅନ୍ତେ ହେଉ ସେ                                                       ନିଶ୍ଚେ ଆସିଥାଏ;                                           ରଜନୀ ଦେହ ରେ ସଜନୀ ସାଜି କି                                                     ଆଶଙ୍କା ରଚିବା ସହ ସୁବାସିତ ବାସ ଖେଲାଉଥାଏ।          ଘଡି ସନ୍ଧି ମୁହୁର୍ତ କୁ ନାହିଁ  ଯେ ତା ' ର  ଡର,                                      ଶିଖେଇ ଯାଏ  ସେ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ କୁ ସାମ୍ନା କରିବାର ବିଚାର।       ନୁହେଁ ସେ ରାଜା ନୁହେଁ ସେ ପ୍ରଜା,                                                       କିନ୍ତୁ                                                       ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ ର ମୂକ ସାକ୍ଷୀ ଭାବେ ପ୍ରଥମ ଦରଜା।।                           କାର୍ଯ୍ୟ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେନି ତ,                                                  ଚିନ୍ତା ଚେତନା କୁ ତା ଖାତିର ନାହିଁ ।।                                     ହଠାତ୍ ଆସି ସେ ପହଂଚି ଯିବ ,                                        ପ୍ରଶ୍ନ ନ କରି ସଭିଙ୍କର ସେ ହୋସ ଉଡେଇ ଦେଵ।।                             ପ୍ରତିବାଦୀ ର ଛାଡ଼ିଯିବ ଛାପ ,                                            ପ୍ରତିପୃଷ୍ଠା ବୋଧେ ହୁଏ  କେବେ ପୁଣ୍ୟ ତ କେବେ ପାପ।।                 ଆଦ୍ୟ ହେଉ ଅବା.......