ପ୍ରେମ। ଅଢେଇ ଅକ୍ଷର ପ୍ରେମ। ଅତ୍ୟନ୍ତ ଛୋଟ ଶବ୍ଦଟିଏ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ବ୍ୟାଖ୍ୟାର କୌଣସି ସୀମା ନାହିଁ। ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ଜାଣିବା ଆଗରୁ ହିଁ ସେ ମୋ ଜୀବନକୁ ମୋର ଏକମାତ୍ର ପ୍ରେମ ହେଇ ଆସିଲେ। ପ୍ରେମ ଆସେ ହଠାତ୍, ଆକସ୍ମିକ ଭାବରେ। ପ୍ରେମଟା କେତେବେଳେ କାହା ସହିତ ହେଇଯିବ ସେଇଟା ଜାଣିବା ବି ଆମ ପକ୍ଷେ କଷ୍ଟକର। ମୁଁ କେବେ କଳ୍ପନା କରି ନଥିଲି ଯେ ଗୋଟେ ଦୁଷ୍ଟ, ଅତ୍ୟନ୍ତ ଚପଳତାରେ ଭରପୁର ପୁଅ ସହ ମୋର ପ୍ରେମ ହେଇଯିବ ବୋଲି। ସେ ମୋ ଜୀବନରେ ଆସିଲା ପରେ ହିଁ ମୁଁ ବୁଝି ପାରିଲି ଯେ ପ୍ରେମ କେବେ ବି କାହାକୁ କିଛି ନ ଜଣାଇ ଆସିଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏହାର ପ୍ରଭାବ ଜୀବନ୍ ସାରା ରହିଯାଏ। ସେ ମୋ ଜୀବନରେ ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ମୋ ହୃଦୟରେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଭାବନା ଅନୁଭବ କଲି ଆଉ ପରେ ବୁଝିଲି କି ସେଇ ଭାବନାକୁ ହିଁ ପ୍ରେମ କୁହାଯାଏ। ମୋ ଜୀବନରେ, ପ୍ରେମର ରାସ୍ତାରେ ମୁଁ ସାମନା କରିଥିବା ବୋହୁ ବାଧାବିଘ୍ନକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ସାରିବା ପରେ ହିଁ ମୁଁ ବୁଝି ପାରିଲି ଯେ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ। ଯେତେ ଲୁଚେଇଲେ ବି ପ୍ରେମ ଲୁଚେ ନାହିଁ।

ପ୍ରେମ ବିଷୟରେ ଯେତେ ଲେଖିଲେ ମଧ୍ୟ ସରିବ ନାହିଁ। ପ୍ରେମରେ ସବୁ ସମ୍ଭବ କାରଣ ପ୍ରେମର ଶବ୍ଦକୋଷ ରେ ଅସମ୍ଭବ ବୋଲି କୌଣସି ଶବ୍ଦ ହିଁ ନାହିଁ। ପ୍ରେମରେ ପଥର ତରଳି ଯାଏ, ମାଟିର କଣ୍ଢେଇ କଥା ବି କହେ। ଭଲ ତଃ ପାଇଚି ଯିଏ, ନୀରବ ରହେନି ସିଏ। ସେ ପାଗଳ ପ୍ରେମିକ। ପ୍ରେମ ମଣିଷର ଅନ୍ତିମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୋଇ ନ ପାରେ। ପ୍ରେମ ବଳ ଦିଏ ପୁଣି ଦୁର୍ବଳ ବି କରିଦିଏ। ଲକ୍ଷ୍ୟ ସାଧନାରେ ଅନ୍ତରାୟ ସାଜେ। ପ୍ରେମ କୌଣସି ବସ୍ତୁ, ରାଜ୍ୟ କିମ୍ବା ଧନ ନୂହେଁ ଯେ ଆମେ ତା ଉପରେ ବଳପୂର୍ବକ ଆମ ଅଧିକାର ସାବ୍ୟସ୍ତ କରିବା। ପ୍ରେମ ହେଉଛି ସେଇ ଶକ୍ତି ଯାହା ସବୁ ବନ୍ଧନକୁ ଭାଙ୍ଗି ପାରେ କିନ୍ତୁ ସ୍ଵୟଂ କୌଣସି ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରୁହେ ନାହିଁ। ତେବେ ଯାହାକୁ ଆମେ ପ୍ରେମ କରୁଛେ, ତାକୁ ଆମେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା ପ୍ରଦାନ କରିବା ଉଚିତ୍, କାରଣ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା ସେଇ ଭାବ ଯାହା ଗୋଟେ ଜୀବ ହେଉ ଅବା ମନୁଷ୍ୟ ସଭିଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ। ପ୍ରେମ ଯଦି ସତ ହେଇଥିବ ତେବେ ସେ ଅବଶ୍ୟ ବୁଝି ପାରିବ। ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ ତାକୁ ନିସ୍ୱାର୍ଥପର ଭାବରେ ପ୍ରେମ କରୁଥିବା ଦରକାର।

ଯେଉଁଠି ସ୍ଵାର୍ଥର ଅନ୍ତ ହୋଇଥାଏ ସେଇଠୁ ହିଁ ପ୍ରେମର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ। ପ୍ରେମିକ ଏବଂ ପ୍ରେମିକା, ଜଣେ ମାଟି ହେଲେ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ଆକାଶ। ମାଟି ବିନା ଆକାଶର କଳ୍ପନା କରି ହୁଏନାହିଁ। ଯଦି ତା ହୁଏ ସେସବୁ କେବଳ ଅନ୍ତହୀନ ଶୂନ୍ୟତା ଛଡା ଆଉ କିଛି ହୋଇ ନ ପାରେ। ଯଦି ସେ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ହେଲେ ବି ନିସ୍ୱାର୍ଥପର ପ୍ରେମ ପାଇଥିବ, ଦିନେ ସେ ଫେରିବ, ଆମକୁ ଖାଲି ଅପେକ୍ଷା କରିବାର ଅଛି। ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମର ପ୍ରକୃତ ନିଦର୍ଶନ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ରାଧାକୃଷ୍ଣ। ସେମାନେ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ ଅବତାର ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ କେବଳ ଆଉ କେବଳ ସାରା ଜଗତକୁ ପ୍ରେମ କଣ ତାହା ଶିଖାଇବା ପାଇଁ। ରାଧା ହିଁ ପ୍ରେମର ଧାରା। ପ୍ରେମ କୁ ଉପଭୋଗ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଫେବ୍ରୁଆରି ମାସ ସାତ ତାରିଖରୁ ଚୌଦ ତାରିଖ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଭିଏଁ ପ୍ରେମ ଦିବସ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି। ସେ ହିଁ ମୋ ଆରମ୍ଭ ସେ ହିଁ ମୋ ଶେଷ। ତାକୁ ଭଲ ପାଇବାରେ, ତା ସାଥିରେ ରହିବାରେ, ବିତିଯାଉ ଏ ବୟସ। ତା ସାଥିରେ ଜୀଇଁବାରେ, ତା ସାଥିରେ ରହିବାରେ, ସରିଯାଉ ଏ ଆୟୁଷ।

ରାତି ପରେ ଯେବେ ଦିନ ଫେରେ, ମୋ ଦିନ ଆରମ୍ଭ ହେଇଥାଏ ତାର ଭାବନାରେ। ଏ ଆଖିରେ ଯେବେ ନିଦ ଧରେ, ମୋ ନିଦ ଆରମ୍ଭ ହେଇଥାଏ ତାର ସପନରେ। ତାକୁ ବେଶୀ ଭାବିବାରେ, ତା ସପନ ଦେଖିବାରେ, ନାହିଁ କିଛି ଅବଶୋଷ। ନଦୀ ସରେ ନୀଳ ସାଗରରେ, ମୋ ଭଲ ପାଇବା ସରିଛି ସତରେ ତା ପାଖରେ। ମେଘ ପରେ ଫୁଲ ରୁତୁ ଫେରେ, ଫେରି ମୁଁ ଆସିବି ସବୁ ଜନମରେ ତା ଡାକରେ। ତା ଡାକରେ ଫେରିବାରେ, ତା ପାଖରେ ରହିବାରେ, ଚାଲୁଥାଉ ଏ ନିଶ୍ଵାସ। ମହାନ୍ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆରିଷ୍ଟୋଟଲ କହିଥିଲେ, ପ୍ରେମ ଇର୍ଷା କରେ ନାହିଁ, ପ୍ରେମ ସ୍ଵାର୍ଥ ଚେଷ୍ଟା କରେ ନାହିଁ, ପ୍ରେମ ସମସ୍ତ ବିଶ୍ଵାସ କରେ, ପ୍ରେମ କଦାପି ଶେଷ ହୁଏ ନାହିଁ। ପ୍ରେମ ମରେ ନାହିଁ କିମ୍ବା ହାରେ ନାହିଁ। ଏ ବିଶ୍ଵାସ ଅଛି ପ୍ରେମର। ଏ ଆକାଶ ଥିବା ଯାଏଁ, ଏ ପୃଥିବୀ ଥିବା ଯାଏଁ, ପ୍ରେମ କେବେ ହାରିବନି ଶୁଣିଛି। ମହାଦେବଙ୍କ ନିକଟରେ କେବଳ ଏତିକି ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ଧନ, କି ତୁ ଯୋଉଠି ବି ଥା, ଯେମିତି ବି ଥା, ସବୁବେଳେ ଭଲ ରେ ଆଉ ଖୁସିରେ ଥା। ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ ତ୍ୟାଗ ଶିଖାଇ ଥାଏ।

ଆମେ ଯାହାକୁ ଭଲ ପାଉଛେ, ତା ଖୁସିରେ ଆମେ ଖୁସି ହବାକୁ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ କୁହଯାଏ। ଯିଏ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ସେ ତାର ପ୍ରେମିକ ବା ପ୍ରେମିକାର ଶରୀରକୁ ନୂହେଁ ବରଂ ହୃଦୟକୁ ଭଲ ପାଇଥାଏ। ପ୍ରେମର ମୂଳଦୁଆ ହେଉଛି ବିଶ୍ଵାସ। ବିଶ୍ଵାସ ବିନା ପ୍ରେମ ଅସମ୍ଭବ। ଯେଉଁ ସମ୍ପର୍କରେ ବିଶ୍ଵାସ ନାହିଁ ସେଇଠି ପ୍ରେମର କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ। ମୁଁ ତାକୁ ବୋହୁତ୍ ବୋହୁତ୍ ବୋହୁତ୍ ଭଲପାଏ। ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ଆମେ ସମଗ୍ର ସଂସାରରେ ଜଗତଜିତା ହୋଇପାରିବା। ପ୍ରେମ ଏମିତି ଏକ ଅବୁଝା ଗଣିତ ଯେ ତାହା ମହଲର ରାଜକୁମାରୀ ମାତା ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ, ଦେବ ଦେବ ମହାଦେବ ଯିଏକି ଶ୍ମଶାନ ରେ ରୁହନ୍ତି, ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଏକ ଚୁମ୍ବକୀୟ ଶକ୍ତି ପରି ଭିଡ଼ି ଆଣିଲା। ପ୍ରେମ ହିଁ ଜୀବନର ଆଧାର। ପ୍ରେମ ଏକ ଏମିତି ଅନୁଭୂତି, ଯାହା ଆମକୁ ନ ମିଳିଲେ ବି ଉପହାର ରେ ନିଜ ସହ ପରିଚୟ କରିଦେଇ ଯାଏ। ପ୍ରେମ, ଏକ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ଅନୁଭବ। ପ୍ରେମ ନୂହେଁ ବାଲିଘର, ଗଢି ଭାଙ୍ଗି ଦେବା। ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ ଆମକୁ ଖୁସି ଦେଇଥାଏ, କେବଳ ଆଉ କେବଳ ଖୁସି। ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବରଦାନ।

ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ

ମୋ ନଜରରେ ପ୍ରେମ