ପଶ୍ଚାତାପ।

କ୍ରୁରତାର ଶେଷ ପାହାଚ ଅତିକ୍ରମ କରିଥିବା ସମ୍ବିତ ଚୁପ ହୋଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ବାରଣ୍ଡାରେ ପଶ୍ଚାତାପର ଅଶ୍ରୁ ଝରାଉଛି ।ଛେଳିକୁକୁଡା କଣ ମଣିଷଙ୍କୁ ଅତି ସହଜରେ ହତ୍ୟା କରିପକାଏ ,ଦିନେ ତ ଏମିତି ହେଲା କି ଛେଳି କାଟିବା ସମୟରେ ବାଜି ପକେଇ ,କଞ୍ଚା ମାଂସ ଚୋବାଇ ପକେଇଥିଲା ଓ ରକ୍ତକୁ ଢକ ଢକ କରି ପିଇ ଦେଇଥିଲା। ନା ,ତାର କଂସେଇ। କଂସେଇ ଖାନା ବାରଣ୍ଡା ରେ ତାର ଘର । ଦିନତମାମ ଛେଳି କାଟିବ ରାତିକୁ ପେଟେ ମଦପିଇ ଶୋଇବ। ତାର ରାକ୍ଷସ ରୂପ ଦେଖି ଯେକେହି ବି ଡରିବ । ଭୟରେ ତା ସହ କେହି ମିଶନ୍ତି ନାହିଁ। ତା ସହ କଥା ଏତିକି କି, କେତେଟା କାଟିବୁ କେତେ ନେବୁ। ହଠାତ ତାର ଏହି ଶୂନ୍ୟ ଜୀବନରେ ବିରାଟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଦେଲା। ମଦଭାଟିରୁ ଘର କୁ ଫେରୁଛି ,ବାଟରେ କାହାର କନ୍ଧିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଦଣ୍ଡେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ।ମଶାଣି ଭୂଇଁ ନିର୍ଜନ ବାଟରେ ଘରକୁ ଫେରେ ।ଏହିଭଳି ନିର୍ଜନ ରାସ୍ତାର କାହାର କାନ୍ଦ ଶବ୍ଦ , ଭାବିଲା ଭୂତ କି ପିଶାଚ ହୋଇ ଥିବ, ପୁଣି ଭିବିଲା ,ମୁଁ ତ ନିଜେ ଗୋଟେ ଭୂତ ମୋର ପୁଣି କୋଉ ଭୂତ ବା କଣ କରିବ। ହଠାତ କିଏ ଜଣେ ଗୋଡ ଧରି ପକାଇଲେ। କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା ଭାଇ ମୋ ଛୁଆକୁ ରକ୍ଷା କର। ପ୍ରଥମତଃ କିଛି ବୁଝି ପାରି ନ ଥିଲା ଟିକେ ପରେ ସେ ପଚାରିଲା କିଏ ତତେ ମୁଁ କାହିଁକି ରକ୍ଷା କରିବି ,କଣପାଇଁ ମୁଁ ରକ୍ଷା କରିବି ? ମୁଁ ଖାଲି ମାରି ଜାଣିଛି। ଏତେ ସବୁ ପରେ ନୀରିହ ଶିଶୁର କ୍ରନ୍ଦନ ଶବ୍ଦ ତା ପାଦକୁ ଅଟକାଇ ଥିଲା ।କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଛୁଆକୁ ଧରି ତା ମା ପାଖକୁ ଗଲା ବେଳକୁ, ତା ମା ଶେଷ ନିଦରେ ଶୋଇ ଯାଇଥିଲା ।ଭଲ ଅଡୁଆ ଏଭଳି ପରସ୍ଥିତି ସେ କଣ କରିବ ।ଭାବି କି ସମସ୍ୟା ହେଲା ଆଉ ସେ ଛୁଆକୁ ଧରି ସାଥୀରେ ଧରି ଘରକୁ ଆସିଲା ।ତାର ତ ନିଜର କିଛି ଠିକଣା ନାହିଁ ସେ ଛୁଆକୁ ପୁଣି କଣ କରିବ। ପାଖ ଘର ମାଉସୀ ଡାକି ସବୁ କହିଲା। କେହି ସେ ଛୁଆକୁ ରଖିବା ପାଇଁ ରାଜି ହେଲେନି। ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିଲା କିଛିବର୍ଷ ପାଖରେ ରଖି ଏକ ଅତୁଟ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଇଥିଲା ।କୋମଳମତି ଶିଶୁ କଞ୍ଚା ମାଟି ପରି। ଏପରି ସବୁବେଳେ ସମ୍ୱିତର ନୃଶଂସ କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି ଡରୁ ଥିଲା ।ସବୁଦିନେ କହେ ଏମିତି ନିରିହ ପଶୁମାନଙ୍କୁ ମାର ନା ମତେ ଡର ମାଡୁଛି । ତା କଥା ର କିଛି ଫରକ୍ ପଡ଼େନି ତାକୁ, ମଣିଷ ମାରିବା ଲୋକ ସିଏ।ଏ ଛେଳି କୁକୁଡା କଣ ତା ପାଇଁ ।ଦିନେ ଏକ ମର୍ଡର ସୁପାରି ନେଇ ରାତିରେ ଯାଉଥିଲା ।ସେ ଛୁଆଟି ତା ପଛରେ ଯାଇଥାଏ, ସେ ଲୋକକୁ ଛୁରା ମାରିବା ସମୟରେ ସେ ଛୁଆ ତା ଆଗକୁ ଆସିଗଲା ଅଜାଣତରେ ହାତ ହଲେଇ ଦେଲା ଯେ ତା ହାତରେ ଥିବା ଧାରୁଆ ଛୁରିଟି ପିଲାର ପେଟକୁ ଦି ଖଣ୍ଡ କରି ଦେଲା। ତାକୁ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେଲା ସେଠାରେ ତାର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଯାଇଥିଲା ।ସେତେବେଳେ ତା ଆଖିରୁ କେବଳ ପଶ୍ଚାତାପର ଅଶ୍ରୁ । ଆଉ କିଛି ନଥିଲା ।

ସେ ଭାବୁଥିଲା ତାପରି ରାକ୍ଷସ ପ୍ରକୃତି କୁ ବଦଳାଇବା ପାଇଁ ଭଗବାନ ଏକ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ। ସେ ସୁଯୋଗ ସେ ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ।ଭଗବାନ ତାଙ୍କ ପ୍ରେରିତ ଦୂତକୁ ଫେରାଇନେଲେ ଏତିକି ଭାବି ଚୁପ ହୋଇ ବସି ପଶ୍ଚାତାପରେ ଜଳିଯାଉଥାଏ। ଧିରେ ଧିରେ ପାଦ ଘୋଷାରି ଘୋଷାରି ଚାଲୁଥାଏ, ଭାବୁଥାଏ ଏବେ ସହର ମାଟି ଛାଡ଼ି ଦୂରକୁ ବହୁତ ଦୂରକୁ ପଳେଇବ । ଏ ଦୁର୍ବାର ଜୀବନରୁ ଦୂରକୁ ପଳେଇବ ।

ଲିଳା ମୟୀ ଦାଶ

କେନ୍ଦ୍ରାପଡ଼ା

ପଶ୍ଚାତାପ

Regred