ଘନ ଅନ୍ଧାରର ଶୀତୁଆ ରାତିରେ ଅଳସୁଆ ଶରୀର ଗୁଡା ଶୋଇ ରୁହନ୍ତି ନିର୍ଜୀଵ ଶବ ପ୍ରାୟ।ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗସ୍ଥ ଘଟିତ ଘଟଣା ଉପରେ ସେମାନଙ୍କର କୌଣସି ଖାତିର ନ ଥାଏ।ଏହି ଘଟଣା ବୋଧହୁଏ ସମସ୍ତ ଜୀବମାନଙ୍କର ଜୀବନର ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟ।ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମୋର ସମସ୍ତ ଅଙ୍ଗପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗଗୁଡାକୁ କ୍ଷଣେ ବିଶ୍ରାମ ଦେଇ ଶୀତୁଆ ରାତିର ଶୀତୁଆ ପରିବେଶରୁ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଗୋଟେ ଶୀତବାରେଣିଟିଏ ଘୋଡେଇ ହୋଇ ଦେଖୁଥାଏ ମୋର ରୋମାଞ୍ଚକ ସ୍ଵପ୍ନର ଦୁନିଆଟିକୁ।ହଠାତ୍ ! ଏକ ବିକଟାଳ ଶବ୍ଦରେ ମୋର ସ୍ବପ୍ନର ଦୁନିଆ ଟା ଭାଙ୍ଗିଗଲା।ମୁଁ ଫେରିଆସିଲି ମୋର ଏ ଅନ୍ଧାରିଆ ବାସ୍ତବିକ ଦୁନିଆକୁ।କଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ଅନ୍ଧାରରେ ମୋ ନିଦୁଆ ଆଖି ଦୁଇ ଯେମିତି ଛକା ପଞ୍ଝା ଖେଳ ଖେଳୁଥିଲେ।କିଛିକ୍ଷଣ ପରେ ମୋର ଦୁଇ ଆଖି ସେ ଖେଳରେ ବିଜୟମଣ୍ଡିତ ହୋଇ ଦୂରରୁ ଆସୁଥିବା ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆଲୋକଟିକୁ ଚିହ୍ନି ଗଲେ।“ଏ ତ ମୋବାଇଲ। ନିଶ୍ଚେ କାଲି ଦେଇଥିବା ଆଲରାମ୍ ବାଜିଥିବ।” ମୋବାଇଲର ଆଲୋକ ଟି ଲିଭିବା ଆଗରୁ ଦୌଡ଼ିଯାଇ ଧରିପକାଇଲି ମୋବାଇଲଟାକୁ।ମୋ ମା' ର ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଶତ୍ରୁ ଏ ମୋବାଇଲର ଉଜ୍ଜ୍ବଳମୟ ଆଲୋକରେ ମୋ ଦୁଇ ଆଖି ଯେମିତି ଜଳକା ହୋଇଗଲେ।ବଡ଼କଷ୍ଟରେ ମୋବାଇଲରେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଥିବା ସମୟଟିକୁ ଦେଖିପକାଇଲି ।‘ଆରେ ବାପ୍ ରେ ୪.୩୦ ହେଲାଣି!! କେତେବେଳେ ମୁଁ ଗାଧେଇବି ଓ କେତେବେଳେ ରେଡି ହେବି???” ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ଗାଧେଇ ନିଜକୁ ସୁନ୍ଦରିଆ କରି ବ୍ୟାଗ୍ ଟିକୁ ଧରି ଦୌଡ଼ିଲି ବସ୍ ଷ୍ଟପ୍ ଆଡକୁ।କିଛି ସମୟ ଅପେକ୍ଷା ପରେ ଆସିଲା ଆମ କଲେଜ୍ ବସ୍।ମୁଁ ଚଢ଼ିଗଲି ବସ୍ ଭିତରକୁ।ବାବା ରେ ସମସ୍ତେ ତ ପୁରା ନାଲି ନାଲି ଆଉ।ଯାହାହେଉ ମହାନଦୀ କୂଳ ରେ ପିକନିକ ଟା ଜମିଯିବ ଆଜି।

କିଛିସମୟ ପରେ କଲେଜ୍ ବସ୍ ଟି ଲାଗିଲା ମହାନଦୀ କୂଳରେ।ଆମେ ସମସ୍ତେ ସାଙ୍ଗମାନେ ମିଶି ବହୁତ ଖେଳିଲୁ,ବୁଲିଲୁ ଏବଂ ବହୁତ ମସ୍ତି ମଧ୍ୟ କଲୁ।ଅପରାହ୍ନ ସମୟ ବେଳକୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ବସିଲୁ।ଖାଇବା ସରିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ସବୁ ଜିନିଷ ଧରି ବସ୍ ରେ ଲୋଡ଼ କରି ପୁଣି ଯିଏ ଯାହା ବାଟରେ ଆସିଲୁ।ମୁଁ ମୋର ବସ୍ ଷ୍ଟପ୍ ପାଖରେ ଓଲ୍ହେଇ ଗଲି।ସେତେବେଳକୁ ସମୟ ପ୍ରାୟ ରାତି ୮ ଟା ବାଜିଥାଏ।ଏତେ କାମ ବ୍ୟସ୍ତତା ଏବଂ ବସ୍ ରେ ଆସିବା କାରଣରୁ ଭାରି ଥକା ଲାଗୁଥାଏ।ମୁଁ ସିଧା ଯାଇ ଥକା ଶରୀରରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ଅର୍ଥରେ ଗୋଟେ ଶାନ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଦ୍ରାର କାମନା କଲି।କିଛି କ୍ଷଣ ଶର୍ଯ୍ୟା ଶୟନ ପରେ ମୋର ଦୁଇ ଆଖି ଧୀରେ ଧୀରେ ବନ୍ଦ ହେବାକୁ ଲାଗୁଥାଏ।ବାସ୍ତବିକ ଦୁନିଆରୁ ମୁଁ ଯେମିତି ଧୀରେ ଧୀରେ ଦୂର ହୋଇ ପାଦ ଦେଉଥାଏ ସ୍ୱପ୍ନର ଦୁନିଆରେ।ହଠାତ୍ !!ମୋର ଆଖି ଦୁଇଟା ଖୋଲିଗଲା।ମୁଁ ନିଜକୁ ଏକ ଜନଶୂନ୍ୟ ନଦୀର କୂଳେ ପାଇଲି।ନିଜକୁ ଏ ଭଳି ଭାବରେ ଏକାନ୍ତର ନଦୀପଠା ରେ ପାଇ ଡର ମୋ ବୁକୁ ଅନ୍ତଃସ୍ଥ ହୃତପିଣ୍ଡଟାକୁ ଦୋହଲାଉ ଥାଏ।କିଛି ବୁଝିବା ଆଗରୁ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ଏକ ଜରାଗ୍ରସ୍ଥ ଦୁର୍ବଳ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କ ନଦୀ କୂଳେ କୂଳେ ବୁଲୁଥିବାର ଦୃଶ୍ୟ ମୋର ନୟନାଭିମୁଖି ହେଲା।ମୁଁ ଦୌଡ଼ିଲି ସେ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କ ନିକଟକୁ।

ଓଃ କି କୁତ୍ସିତ ଶରୀର!!!!ଅପରିଷ୍କାର ଚିରା ବସନ,ମୁକୁଳା କେଶ,ନଇଁ ଯାଇଥିବା ଅଣ୍ଟା ଓ ଲେଞ୍ଜରାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଇଟି ଜ୍ୟୋତିହୀନ ନୟନ ଯୁଗଳ।ଫାଟି ଯାଇଥିବା ପାଦରେ ନଦୀର ବାଲି ଗୁଡା ପଶି ଏକ ଧଵଳ ଆସରଣଟିଏ ସୃଷ୍ଟି କରିପକାଇଛି।ଧବଳ ନୁଖୁରା କେଶରୁ ଝରି ପଡୁଛି ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଉକୁଣୀ।ହାତ ଗୋଡ଼ ଗୁଡା ଦରପୋଡା କାଠ ପରି କୁତ୍ସିତ ଦିଶୁଛି।

ବୃଦ୍ଧାଙ୍କ ଏ ରୂପ ଦେଖି ମୋ ଛାତି ଟା ଜୋରସେ ଥରି ଉଠୁଥାଏ।ମନେ ହେଉଥାଏ କେଉଁ ପାଠୁଆ ଓ ସହରିଆ ପୁଅର ଆଭାଗି ମା' ଟା ହେଇଥିବ।କିନ୍ତୁ ଏ ନଦୀ କୂଳରେ ଏ କଣ କରୁଛନ୍ତି? ବଡ଼ ସାହସଟାଏ ଛାତିରେ ବାନ୍ଧି ମୁଁ ପଚାରିଦେଲି-

“କିଏ ଆପଣ ? ଏ ଜନଶୂନ୍ୟ ଇଲାକାରେ କଣ କରୁଛନ୍ତି?”

ମୋର ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ବାଣ ବୋଧହୁଏ ତାଙ୍କ ଶରୀରକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରିନଥିଲା।ମୁଁ ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଯାଇ ପୁଣି ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲି।

“କିଏ ଆପଣ ? ଏ ଜନଶୂନ୍ୟ ଇଲାକାରେ କଣ କରୁଛନ୍ତି?”

ମୋର ଏଥର ପ୍ରଶ୍ନରେ ସେ ନିଜର ମୁଖ ଉଠାଇ ମୋ ଆଡେ ଏକ ଦୃଷ୍ଟି ନିକ୍ଷେପ କରି କହିଲେ

“ମୁଁ କିଏ? ମୁଁ ଜଣେ ଅସହାୟା,ମୁଁ ଜଣେ ଅପବିତ୍ରା,ମୁଁ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା ପାଳନକାରିଣୀ,ଠିକ୍ ଏ ନଦୀ ଭଳି…….”

_“ ନଦୀ ଭଳି !! ମୁଁ ବୁଝିପାରିଲିନି ଆପଣଙ୍କ କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟଟାକୁ।।“

_“ ହା….ହା….ତୁମେ କଣ ବୁଝିବ। ମୁଁ ଏମିତି ଗୋଟେ ମୁକ ମୋ କଥାକୁ କେହି ବୁଝିପାରନ୍ତିନି।ବାସ୍ ଏମିତି ଚାଲିବି…..କେବେ କେଉଁଠି ହଜିଯିବି।”

_” ଆଚ୍ଛା ଆପଣଙ୍କ ପୁଅ,ବୋହୁ ଆପଣଙ୍କୁ ଘରୁ କାଢି ଦେଇଛନ୍ତି କି?”

ସେ ମୋର ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ହସି ହସି ଆଗକୁ ଚାଲିଗଲେ।କିଛି ବାଟ ଯାଇ ସେ ବୃଦ୍ଧାଜଣଙ୍କ ନଦୀର ଅପରିଷ୍କାର ପାଣି ପିଇବାକୁ ଲାଗିଲେ।

_” ଆରେ…ଆରେ… ଆପଣ ସେ ଅପରିଷ୍କାର ପାଣି ପିଅନ୍ତୁନି ଦେହ ଖରାପ ହେବ।”

ମୁଁ ଦୌଡ଼ିଗଲି ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ।ସେଠି ଯାଇ ଦେଖେ ତ ବୃଦ୍ଧାଜଣଙ୍କ ନଦୀ କୂଳରେ ଗୋଟେ ପଥର ଉପରେ ବସି କାନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି।

_“କଣ ହେଇଛି ଆପଣଙ୍କର? କିଛି ସମସ୍ୟା ଅଛି କି? ଆଛା ଆସନ୍ତୁ ମୁଁ ନେଇ ଆପଣଙ୍କୁ ଆପଣଙ୍କ ଘରେ ଛାଡିଆସିବି।ଆସନ୍ତୁ ମୋ ସହ।।”

_“ ନା…ନା ମୁଁ ତ ଗୋଟେ ଯାଯାବର ଆଜି ଏଇଠି ତ କାଲି ସେଇଠି,ଆଜି ଏ ଗାଁ ତ କାଲି ସେ ଗାଁ।ମୋର କୁଆଡୁ ଘର ଆସିବ। ଯାଅ ଯାଅ ମୋତେ ଏଠି ବସିବାକୁ ଦିଅ।ମୁଁ ଏକା ରହିବାକୁ ଚାହେଁ।ମୋତେ ମଣିଷ ଦେଖିଲେ ଡର ଲାଗେ!!!!”

_“ କିନ୍ତୁ ଏମିତି କାହିଁକି?”

_“ ହଁ ହଁ ବଡ଼ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏ ମଣିଷମାନେ।ଯେବେ ମୁଁ ସୁନ୍ଦର ଯୁବତୀ ଥିଲି ମୋତେ ସମସ୍ତେ ଭାରି ଭଲ ପାଉଥିଲେ।କିନ୍ତୁ ଆଜି ମୁଁ ବୃଦ୍ଧା।ସମସ୍ତେ ମୋତେ ଦେଖି ନାକ ଟେକନ୍ତି।ମୁଁ କୁଆଡେ ଅପରିଷ୍କାର,ମୁଁ କୁଆଡେ ରୋଗୀଣା।ଯାଅ ଯାଅ ମୋ ଠୁ ଦୁରକୁ ଚାଲିଯାଅ।”

_“ ସତରେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ କଥା କିଛି ବୁଝିପାରୁନି।କଣ ହୋଇଛି?କୁହନ୍ତୁ ମୋତେ।”

_“ଦେଖୁଛ ଏ ନଦୀ…. କେଡେ ସୁନ୍ଦର।କିନ୍ତୁ ଥରେ ଦେଖ ତାର ଚାରିଆଡେ଼ କେମିତି ଅପରିଷ୍କାର,ଆବର୍ଜନା ଗଦା ଗଦା।”

_“ ଆରେ ହଁ ତ।ଏ ସବୁ ତ ଆମେ ହିଁ ପକେଇଥିଲୁ।ଖାଇବା ସରିବା ପରେ ଖାଇବା ଖଲିପତ୍ର ଏବଂ କିଛି ଅଦରକାରୀ ଆବର୍ଜନା।ମୋର ମନେ ପଡୁଛି ଆମେ ଖଲିପତ୍ର ଗୁଡାକୁ ଏ ନଦୀରେ ପିଙ୍ଗି ଏବଂ କଳା ହଣ୍ଡା,ହାଣ୍ଡି ଗୁଡାକୁ ଏହି ନଦୀରେ ସଫା କରିଥିଲୁ।କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ଏମିତି ହିଁ କରନ୍ତି।ଖାଇବା ପରେ ପତ୍ର ଗୁଡାକୁ ନଦୀ କୂଳରେ କିମ୍ବା ନଦୀରେ ପକାଇ ଦିଅନ୍ତି।ଆମେ ସେଦିନ ଆସିଲା ବେଳେ କିଛି ଲୋକେ ଏ ନଦୀରେ ନିଜର ଗୃହପାଳିତ ପଶୁଙ୍କୁ ଗାଧୋଉଥିଲେ,ଆଉ କେହିଁ କେହିଁ ନଦୀ କୂଳରେ ମଳତ୍ୟାଗ ମଧ୍ୟ କରୁଥିଲେ।”

_“ ହଁ ମୁଁ ଜଣେ।ମୁଁ ସବୁ ଦେଖିଛି।ଦିନ ଥିଲା ଏ ନଦୀ ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥିଲା।କୁହାଯାଏ ଏ ନଦୀ ଓଡ଼ିଶାର ମହାନ୍ ଏବଂ ବଡ଼ ନଦୀ ତେଣୁ ଏ ନଦୀ ର ନାଁ ହେଲା ମହାନଦୀ।ଏ ନଦୀ ଉପରେ ଆଖ ପାଖର ଲୋକେ ନିର୍ଭର ଥିଲେ।ଏ ନଦୀରୁ ପାନୀୟ ଜଳ,ବ୍ୟବହାରିକ ଜଳ,କୃଷି ନିମନ୍ତେ ଜଳ ବ୍ୟବହାର କରି ବଞ୍ଚୁଥିଲେ।ଏ ନଦୀର ଜଳ ଏତେ ପବିତ୍ର ଏବଂ ଜୀବାଣୁ ମୁକ୍ତ ଥିଲା ଯେ ଲୋକେ ଏହାକୁ ଅମୃତ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ।ଏ ନଦୀର କୂଳେ କୂଳେ କେଡେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ,ବଡ ବଡ଼ ଗଛ,ଚାରିପାଖରେ ପରିଷ୍କାର ପରିବେଶ ଥିଲା।ଏ ନଦୀର କୁଳୁ କୁଳୁ ନାଦ ଏବଂ ଚଢେଇମାନଙ୍କର କିଚିରି ମିଚିରି ଶବ୍ଦରେ ମନ ପୁରି ଉଠୁଥିଲା।

କିନ୍ତୁ ଆଜି ଆଉ ସେ ଦିନ ନାହିଁ।ଆଜିକାଲି ଦାମୀ ଦାମୀ କଳକାରଖାନାର ସେ ବିଷାକ୍ତ ପଦାର୍ଥ ଗୁଡା ଏ ନଦୀରେ ମିଶି ଯାଉଛି।ସେ ବିଷ ପ୍ରଭାବରେ ଏ ନଦୀର ଜଳ ଉପରେ ନିର୍ଭର ଏବଂ ଜଳଚର ପ୍ରାଣୀମାନେ ବଡ଼ ଡ଼ହଳ ବିକଳ ହୋଇ ପ୍ରାଣ ହରାଉଛନ୍ତି।ସମସ୍ତ ମଣିଷମାନେ ଏ ନଦୀଜଳକୁ ନିଜ ହାତରେ ବିଷାକ୍ତ କରି ସହରରୁ ଦାମୀକିଆ ଜଳ କିଣି ପିଉଛନ୍ତି।ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଟଙ୍କା ନାହିଁ ସେମାନେ ଏ ଜଳ ପିଇ ରୋଗରେ ପଡି ଟଙ୍କା ଅଭାବରୁ ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡୁଛନ୍ତି।

ଯେତେବେଳେ ମଣିଷମାନେ ଏ ଜଳରେ ଗାଧୋଉଥିଲେ କେଡେ କୋଳାହଳମୟ ଲାଗୁଥିଲା କିନ୍ତୁ ଆଜି କାଲି ଆଉ ସେ କୋଳାହଳମୟ ଲାଗୁନି ଯଦି କିଏ ଗାଧାଏ କେବଳ ତାର ଖାଲି ଚିତ୍କାର ଶୁଭୁଛି କରୁଣ ଚିତ୍କାର।ନିଜର ଜିଭର ଲାଳସାରେ ନଦୀର ଜଳକୁ ବିଷକ୍ତ କରି ସମସ୍ତ ଜଳଚରମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଖାଦ୍ୟ ପାଇଁ ଶିକାର କରୁଛନ୍ତି ଯାହା ଫଳରେ ଅନ୍ୟ ଜଳଚର ଯଥା କୁମ୍ଭୀର ଖାଦ୍ୟ ଅଭାବରେ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ନଦୀକୁ ଟାଣି ନେଇ ମାରିପକାଉଛି।

ସେଦିନ କିଛି କଲେଜ୍ ପିଲେ ଏ ନଦୀରେ ଆସି ଗାଧୋଉଥିଲେ।ମୋତେ ଭାରି ଖୁସି ଲାଗିଲା।ତାଙ୍କର ସେ କୋଳାହଳରେ ଯେମିତି ମୋ ମନ ହସୁଥିଲା।ମା' କୋଳ ଯେମିତି ଛୁଆର କୋଳାହଳରେ ଖେଜିଯାଏ ସେଦିନ ସେମିତି ଏ ନଦୀ କୋଳାହଳରେ ପୁରିଉଠୁଥିଲା।କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ କୋଳାହଳ ଚିତ୍କାରରେ ପରିଣତ ହୋଇଗଲା।କିଛି ଟଙ୍କା ଲୋଭି ମଣିଷମାନେ ଏ ନଦୀର ବାଲିଗୁଡାକୁ କାଢି ବିକି ଦେଇଥିଲେ ବିଚରା ପିଲେ ନଦୀର ଗଭୀରତାକୁ ନଜାଣି ଏ ନଦୀରେ ନିଜର ଜୀବନ ଦେଇଦେଲେ।ମୁଁ ଶୁଣିଛି ସେଦିନ ସେ ବିକଳ କ୍ରନ୍ଦନ।ମୁଁ ଦେଖିଛି ସେ ଅସହାୟ ମା'ର କୁମ୍ଭୀର ସହ ଲଢେଇ।କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ହାରିଗଲେ।ସମସ୍ତେ ଏ ନଦୀର ଜଳରେ କୁଆଡେ ଉଭେଇଗଲେ।

ସମସ୍ତେ କୁଆଡେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରେମିକ ଓ ପ୍ରେମିକା।ସେଥିପାଇଁ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଏଠାକୁ ଆସନ୍ତି ମାନସିକ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ।ଏଠି ଆସି ଭୋଜି ଭାତ କରି ସମସ୍ତ ଅପରିଷ୍କାର,ଆବର୍ଜନା ଗୁଡାକୁ ଏ ନଦୀରେ ପକାଇ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି।ଖାଲି ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ୍ ଆବର୍ଜନା ମାଳ ମାଳ।ସେ ଆବର୍ଜନାଗୁଡିକୁ କିଛି ପଶୁ,ପକ୍ଷୀ ଏବଂ ଜଳଚର ଜୀବ ଖାଇ ବଡ଼ ଭୟଙ୍କର କଷ୍ଟ ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡନ୍ତି।କେଡେ କଷ୍ଟରେ ସେମାନଙ୍କର ଜୀବନ ଯାଏ ସେ ସବୁ ମୁଁ ଦେଖିଛି।

ଏ ନଦୀ ଏବେ ଅଭିଶପ୍ତ।ମଣିଷମାନଙ୍କର ଏ ଅଭିଶାପରେ ଏ ନବ ତରୁଣୀ ନଦୀ ଟା ଏବେ କୁତ୍ସିତ ବୃଦ୍ଧା ପାଲଟି ଯାଇଛି।ମୋତେ ଭାରି କଷ୍ଟ ହେଉଛି।ମୁଁ ଏ ଭୟଙ୍କର ବିଷ ଜ୍ୱାଳା ଆଉ ସହି ପାରୁନି।ମୋତେ ରକ୍ଷା କର।ହେ ମଣିଷମାନେ ମୋତେ ଏ ଭୟଙ୍କର ଅଭିଶାପରୁ ମୁକ୍ତି ଦିଅ।ହଁ ମୋତେ ମୁକ୍ତି ଦିଅ।ମୁଁ ଚାହେଁ ମୁକ୍ତି।ମୁଁ ଚାହେଁ ପୁଣି ଏକ ନବ ଯୌବନ।ମୋତେ ମୁକ୍ତି ଦିଅ…..ମୋତେ ମୁକ୍ତି ଦିଅ।”

ହଠାତ୍!!! ବୃଦ୍ଧା ଜଣଙ୍କ ସଂଗେ ସଂଗେ ଜଳରେ ପରିଣତ ହୋଇ କୁଆଡେ ଉଭେଇଗଲେ।ମୋର ବି ହଠାତ୍ ନିଦ ଟା କୁଆଡେ ଉଭେଇଗଲା।ମୁଁ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଘରର ଝରକା ଦେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ମୋ ଉପରେ ପଡୁଛି।ଶୀତ ପରିବେଶରେ ମଧ୍ୟ ମୋ ଦେହରେ ଭରିଯାଇଛି ଗମ୍ ଗମ୍ ଝାଳ।ଏ କଣ ଥିଲା? ସତ ନା ବାସ୍ତବିକତା? ସେ କଣ ନଦୀ? ଯିଏ ଆଜି ବୃଦ୍ଧା ପାଲଟିଛି।ଏଥିପାଇଁ ଦାୟୀ କିଏ?ମଣିଷତ୍ଵ ବିହୀନ ଏ ସମାଜ ନା ଏ ଟଙ୍କା ଲୋଭି ମଣିଷମାନେ?

ଏ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ଏବଂ ସେଦିନର ସେ ପଶ୍ଚାତାପରେ ଓ ଅବଶୋଷର ଅଗ୍ନିରେ ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ମୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଗୁଡାକୁ।

*****

ଲେଖକ-ବାଦଲ ପଲେଇ

ନଦୀର ଅଭିସାର

ଗଳ୍ପ