ନାଟକ

ବନ୍ଧୁ ଜଣେ ଫୋନ୍ କରନ୍ତି ଆଉ କୁହନ୍ତି ଆରେ କଲେଜରେ ଏକ ଡ୍ରାମା ହେବ ତୋର କିଛି ପୁରୁଣା ନାଟକ ସ୍କ୍ରିପ୍ଟ ଅଛି ଯଦି ଦେ ଖଣ୍ଡେ ଆମ ବାର୍ଷିକ ଉତ୍ସବରେ ସେହି ନାଟକଟି ପରିବେଷଣ କରିବୁ। ମୁଁ କହିଲି ହଁ ଅଛି କିଛି ମୁଁ ମୋ ସେ ପୁରୁଣା ଡାଇରୀ ଖୋଜି ତୋତେ ଦେବି। ହେଲେ ମୋର ମନେ ନଥିଲା ସେଥିରେ ଆହୁରି ଅନେକ କାହାଣୀ ଲୁଚି ରହିଥିବ ଯେ ସେଦିନ ଫୁଟି ବାହାରିବ। ଡାଇରୀ ଖୋଜିବାକୁ ଟିକେ ସମୟ ଲାଗେ। ପୁସ୍ତକର ଧୂଳି ବାଜିଗଲେ ମୋର ଶ୍ୱାସ ରୋଗ। ତେଣୁ ମୁହଁରେ ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧେ ଆଉ ଖୋଜେ ମୋ ଛୋଟ ପାଠାଗାର ଥାକରୁ। ବହି ଗୁଡେ କାଢ଼ିଲା ବେଳେ କିଛି ବହି ତଳେ ପଡ଼ିଯାଏ। ସେଥିରୁ କିଛି ଅଲଗା ଚଉତା କାଗଜ ପଡ଼ିଯାଏ। ଖୋଲୁ ଖୋଲୁ କିଛି ଅଧାଲେଖା କବିତା ଆଉ ଅଫେରା ସ୍ମୃତିର ମଞ୍ଚ ସେଠି ପ୍ରସ୍ତୁତ ଚାଲିଥାଏ। ନାଟକ ହେବ। ସେଇ କାହାଣୀ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ -

ସେଦିନ ତୋ ପାଇଁ କାହାଣୀ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ

ମୁଁ ତାକୁ ଭେଟିଲି ସେ ଡାଇରୀ ଭିତରେ

ସେ ସଜେଇହେଇ ବସିଥାଏ

ପୁଣି କିଏ କେବେ ଖୋଲି ତାକୁ ପଢ଼ିବ ବୋଲି

ଅତୀତର ମୁଦି ମୁଦି ହେଇ ଯାଉଥିବା ଦସ୍ତାବିଜ୍ ଭିତରେ

ନାଟକ ଖୋଜିବା ବନ୍ଦ କରେ ଆଉ ତାକୁ ପଢିବାକୁ ଲାଗେ

ରାତି ବଢ଼ୁଥାଏ ଆଉ ତା ନାଟକୀୟ ପରିବେଷଣରେ

ମୁଁ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ତାକୁ ଓ ମୋ ନୀରବତାକୁ।

ତିନି ଧାଡି ପଢ଼ି ମୁଁ ବିରାମ ନେଉଁଥାଏ ଆଉ ଭାବୁଥାଏ

ସମୟ ଶଯ୍ୟାରେ ଏ କବିତା ସବୁ ମଧ୍ୟ ଛୋଟ ନାଟକଟିଏ ପରି

ଅଙ୍କା-ବଙ୍କା ଅଧା-ଖଣ୍ଡିଆ ରାସ୍ତା ପରି ପଡ଼ିରହିଛି

ପୀରତି ଉଆସେ ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କ ଅପେକ୍ଷାରେ।

ଫର୍ଦ୍ଦ ପରେ ଫର୍ଦ୍ଦ ଆଉ ଶେଷରେ ଏକ ତୁମ ଛବି ସହ ଦେଖା ହୁଏ

ଅବାକ୍ ମନ ଆଉଁସି ଦିଏ ତାକୁ କ୍ଷଣିକ ଆଉ ଏଡେଇଦିଏ।

ପୃଷ୍ଠା ଭିତରେ ତୁମେ ପୁଣି ଲୁଚିଯାଅ ହସିଦେଇ

ନାଟକର ଏକ ପରିଣାମ ଦେଇ।

ଏ କବିମନର ନାଟକ ଶେଷ ହୁଏ ଆଉ ବନ୍ଧୁ କହିଥିବା ନାଟକଟିକୁ ଠାବ କରି ତାଙ୍କୁ ପଠାଯାଏ। ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି ବନ୍ଧୁ କାହାଣୀଟି ପଢି। ଟିକେ ହାସ୍ୟ ଟିକେ ସିଧାସାଧା କଥା ଆଉ ଶେଷରେ ଏକ ଗୁରୁତର ସନ୍ଦେଶ । ଏକ ନାଟକର ପୂର୍ଣ୍ଣତାକୁ ଦର୍ଶାଏ। ନାଟକ ସେଠି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ହାସଲ କରୁଥାଏ ଆଉ ଏପଟେ ମାନସ ଦେଶରେ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥାଏ। ଏକ ପଟେ ଆଶ୍ଵାସନା ଆଉ ଧନ୍ୟବାଦ ଶୁଭୁଥାଏ ଆଉ ଆରପଟେ ଖାଁ ଖାଁ। ସ୍ଥିର ଜୀବନରେ ସାମାନ୍ଯ ହଲଚଲକୁ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରୁଥାଏ।

ନାଟକ

ଜୀବନର ପ୍ରସ୍ତୁତ ମଞ୍ଚରେ ସ୍ମୃତି ଗୁଡ଼ା ସବୁ ଅଭିନୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ମୋ ଲେଖା କାହାଣୀକୁ ଧରି।