ଜେଜେବାପା : କିରେ ,ଆଜି କଣ କିରେ ? କାହାକୁ ଦେବୁ ,ଏହି ଦୁଇଟା ଚକୋଲେଟ ,ପୁଣି ଏତେ ଦାମ୍‌ର ?

ଦିପୁ :ତମେ କଣ ଜାଣିନ କି ,ଆଜି ପରା ଚକୋଲେଟ ଦିଆନିଆ ହୁଅନ୍ତି ,ପୁଅଝିଅମାନେ ..ମୋର ବି ଗୋଟେ ଝିଅ ସାଙ୍ଗଟେ ଅଛି କଲେଜରେ,ତାକୁ ଦେବି ପରା ମୁଁ ....

ତମେ କେବେ ଜେଜେମାଆଙ୍କୁ ଦେଇନ କି ଚକୋଲେଟ ?

ଜେଜେବାପା : (ହସି ହସି ) ଆରେ ମୁଁ ବାହା ହେବାବେଳେ ମୋତେ ୧୦ ବର୍ଷ ଆଉ ତୋର ଜେଜେମାକୁ ୫ ବର୍ଷ । ତୋର ଜେଜେମାଆ ଘରେ କାନ୍ଦିଲେ , ମୋର ଶାଶୁ ମତେ ତାକୁ ନେଇ ବୁଲେଇ ଆଣିବା ପାଇଁ କୁହନ୍ତି ।ଆଉ ମତେ ଖାଇବାକୁ ଅଣ୍ଟିରେ ଭର୍ତ୍ତିକରି ଭୂଇଁଚଣା ଦିଅନ୍ତି। ତୋର ଜେଜେମାଆକୁ କାଖେଇ ବୁଲିବା ବେଳେ ,ମୁଁ ଦୁଇଟା ବାଦାମ ଖାଇଲେ ତୋର ଜେଜେମାଆକୁ ଦୁଇଟା ବାଦାମ ଖୁଆଏ। ଆମ ବେଳେ ଚକୋଲେଟ ବୋଲି କିଛି ନଥିଲା ।

ଦିପୁ :(ହସି ହସି )ସେତେବେଳର ଚିନାବାଦାମ ଖୁଆଖୁଇ ହେଉ ,ବା ବର୍ତ୍ତମାନ ଯୁଗର ଚକୋଲେଟ୍ ଦିଆନିଆ ହେଉ ,ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳ ସବୁବେଳେ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ପ୍ରେମର ଆଦାନପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି ,କେବଳ ଜିନିଷ ବଦଳିପାରେ,କିନ୍ତୁ ଭାବ ନୁହେଁ ।

ଜେଜେବାପା :ଠିକ୍ କହିଲୁ ।ହେଲେ ତୋର ଝିଅ ସାଙ୍ଗ କିଏ ସେ ?

ଦିପୁ : ନାହିଁ ଜେଜେ ,ମୁଁ ମଜା କରୁଛି ।ଦୁଇଟାରୁ ଗୋଟେ ତମେ ଜେଜେମାଆକୁ ଦେବ ,ଆଉ ଗୋଟେ ଜେଜେମାଆ ତମକୁ ଦେବ ,ତମ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଇଁ ଆଣିଛି ପରା ।

(ପଛରେ ଶୁଣୁଥିବା ଜେଜେମାଆ ଆସି ଦିପୁର ମଥାରେ ସ୍ନେହରେ ହାତ ବୁଲେଇ ତାକୁ ଗେହ୍ଲା କରୁଥିଲେ )

✍🏻ଅଂଶୁମାନ ମହାନ୍ତି

ତା ୯ ଫେବୃଆରୀ ୨୦୨୪ ରିଖ

ଚକୋଲେଟ ଦିବସ