*🌻" ଚୋର ବୁଦ୍ଧି ଶିଖିଲା "🌻*

ଥରେ ବିଜୟନଗର ରାଜ୍ୟରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡିଲା । ତେଣୁ ସେ ନଗର ଭିତରେ ଏବଂ ବାହାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଗଛ ଶୁଖି ଥୁଂଟା ହୋଇଗଲା । ତେନାଲୀରାମାଙ୍କର ଘର ତୁଙ୍ଗଭଦ୍ରା ନଦୀ କୂଳରେତ’ ଅବସ୍ଥିତ । ତେନାଲୀରାମାଙ୍କ ବଗିଚା ମଧ୍ୟ ଶୁଖି ଶ୍ରୀହୀନ ହୋଇଗଲା । ସେ ବଗିଚା ମଧ୍ୟରେ ଏକ କୂପଟିଏ ମଧ୍ୟ ଥିଲା । ସେହି କୂପରେ ପାଣିଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପାଣି ଏତେ ତଳେ ଥିଲା ଯେ କୂପରୁ ପାଣି ଆଣି ତାକୁ ବଗିଚାରେ ସିଂଚନ କରିବା ଏକ ପ୍ରକାର ଅସମ୍ଭବ ଥିଲା । ପ୍ରକୃତରେ କହିବାକୁ ଗଲେ, ସେ ବଗିଚାରେ ହେଉଥିବା ଫଳ ଗୁଡିକର ମୂଲ୍ୟଠାରୁ ଜଳ ସେଚନର ମୂଲ୍ୟ ଢେର୍ ଅଧିକ ଥିଲା ।

ଦିନେ ତେନାଲୀରାମା ସେହି କୂପ ନିକଟରେ ବସି ଭାବୁଥାନ୍ତି ଜଳ ସେଚନ କରିବାପାଇଁ ଶ୍ରମିକ ଆଣି ଲଗାଇବେ ନା ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ତେନାଲୀରାମାଙ୍କ ପୁତ୍ର ବି ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ବସିଥାଏ । ସେହି ସମୟରେ ସେ ତେନାଲୀରାମା ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ ତିନିଜଣ ବ୍ୟକ୍ତି ବଡ ଧ୍ୟାନରେ ତାଙ୍କ ଘର ଆଡକୁ ଚାହିଁ କ’ଣ ସବୁ କଥା ହେଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ତେନାଲୀରାମା ଭାବିଲେ ଏମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ଚୋର ହୋଇଥିବେ । ସେମାନେ ବୋଧହୁଏ ଚୋରୀ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ମୋ ଘରର ରାସ୍ତା ସବୁ ନିରେଖି ଦେଖୁଛନ୍ତି ।

ତାପରେ ସେ ତେନାଲୀରାମା ବଡ ପାଟିରେ ତାଙ୍କ ପୁତ୍ରକୁ କହିଲେ, “ପୁତ୍ରରେ! ଚାରିଆଡେ ତ’ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡିଛି । ଚୋର, ଡାକୁମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସି ବୁଲୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ରତ୍ନ ସିନ୍ଦୁକ ଆଉ ଘରେ ରଖିବା ମୋଟେ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଚାଲ! ସେହି ରତ୍ନ ସିନ୍ଦୁକକୁ ଆଣି ଏହି କୂପରେ ପକାଇ ଦେବା । ତା’ହେଲେ କେହି କ’ଣ ଜାଣିପାରିବେ କି ରତ୍ନ ସିନ୍ଦୁକ କୂଅରେ ଅଛି ବୋଲି ।”

ଏହି କଥା କହି ତେନାଲୀରାମା ତାଙ୍କ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ନେଇ ଘର ଭିତରକୁ ଗଲେ ଏବଂ ହସି ହସି କହିଲେ – “ଆଜି ଏହି ଚୋର ମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାର ମଉକା ମିଳିବ । ଏପରି ଭାବି ସେ ବାପ ପୁଅ ମିଶି ଏକ ସିନ୍ଦୁକରେ ବହୁତ ପଥର ଭର୍ତ୍ତି କଲେ । ଏହାପରେ ସେମାନେ ସେ ସିନ୍ଦୁକଟିକୁ ଉଠାଇ ଆଣି କୂଅ ମଧ୍ୟରେ ଫୋପାଡିଦେଲେ । ସିନ୍ଦୁକ ଯେତେବେଳେ କୂଅର ତଳେ ବାଜିଲା, ତାହା ଜୋର୍ରେ ଆବାଜ୍ ହେଲା । ଏସବୁ କରିବା ପରେ ସେ ତେନାଲୀରାମା ଜୋର୍ରେ ପାଟିକରି କହିଲେ – “ ଏବେ ଆମର ରତ୍ନକୁ ଆଉ କେହି ବି ହାତ ମାରି ପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣେ ତେନାଲୀରାମାଙ୍କ ଏପ୍ରକାର କଥା ଶୁଣି ଚୋରମାନେ ଖାଲି ମନେ ମନେ ହସୁଥାଆନ୍ତି । ଯେମିତି ସେ ବାପ ପୁଅ ଘରକୁ ଯାଇଛନ୍ତି, ଚୋରମାନେ ନିଜ ନିଜର କାମରେ ଲାଗିଗଲେ ।

ତିନି ଚାରି ଘଂଟା ଲାଗି କୂପ ମଧ୍ୟରୁ ପାଣି ବାହାର କରିବାକୁ ଲାଗି ପଡିଲେ । ଏପଟେ ସେ ବାପ ପୁଅ ପଛପଟ କବାଟ ଖୋଲି ବଗିଚାରେ ପହଁଚି କୂପରୁ ବାହାରୁଥିବା ପାଣିକୁ ନିଜ ବଗିଚାରେ ମଡାଇଲେ । ରାତି ସାରା ଲାଗିପଡି ବାପ ପୁଅ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗଛକୁ ପାଣି ଦେଇଦେଲେ । ଯେତେବେଳେ ସେ କୂଅରୁ ସବୁ ପାଣି ବୁହା ସରିଲା, ସେତେବେଳକୁ ସକାଳ ପାଂଚଟା ହୋଇଯାଇଥିଲା । ସିନ୍ଦୁକକୁ ସେମାନେ କିପରି ବାହାର କରିବେ?

ସିନ୍ଦୁକ ଖୋଲି ଯେତେବେଳେ ସେ ଚୋରମାନେ ଦେଖିଲେ ଯେ ସିନ୍ଦୁକ ମଧ୍ୟରେ ହୀରା ନାହିଁ ବରଂ ହୀରା ସ୍ଥାନରେ ପଥର ଗୁଡିଏ ଅଛି ସଂଗେ ସଂଗେ କୂପ ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରି କେମିତି ଯିବେ ସେମାନେ ଆଉ ବାଟ ପାଇଲେ ନାହିଁ । ତେନାଲୀରାମା ଯେତେବେଳେ ଏହି କଥା ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲେ ରାଜା ଏହା ଶୁଣି ଖୁବ୍ ହସିଲେ ଓ ରାଜା କହିଲେ – “ବେଳେବେଳେ ଏପରି ହୁଏ ଯେ ପରିଶ୍ରମ ଜଣେ କରେ କିନ୍ତୁ ଲାଭ ତାର ନହୋଇ ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କର ହୁଏ ।”

*==========================*

*☘️🌸🌼🙏 ସମାପ୍ତ 🙏🌼🌸☘️*

*==========================*