"ବେଙ୍ଗ କହେ ବେଙ୍ଗୁଲି ଲୋ ମହୀ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ଆନ" ।କିଏ କହି ପାରିବନି କେତେ ବେଳେ ,କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କାହା ସହ ,କଣ ଘଟିଯିବ ।ଏବେ ସମସ୍ତେ ହସି ଖେଳି ବସିଥିବା ପର ମୁହୁର୍ତ୍ତ ରେ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଆମ ଭିତରୁ ଜଣେ ନ ଥିବ ।

ଭାରି ଅଦ୍ଭୁତ ଏ ସଂସାର, ଆଉ ସଂସାରର ନିୟମ।

ନିମୁ ମୋ ସୁନା ଟା ପରା ଚା' ଟିକେ ପିଇ ଦିଅ ଚା'ଥଣ୍ଡା ହୋଇ ଯାଉଛି । ଏ ରମା ( ଘରେ କାମ କରୁଥିବା ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ) ତୁ ଜଳଖିଆ ପ୍ଲେଟ ସେଠି ରଖି ଦେଇ ଯା ..। ଏଇ.. ଟିକେ ଅଁl କଲ ମୁଁ ତୁମକୁ ଜଳଖିଆ ଟିକେ ଖୁଆଇଦେବି। ନିଜକୁ ନିଜେ ଟିକେ ଦେଖିଲ ଆଇନା ରେ ନିମୁ ..ତୁମର ଅବସ୍ଥା କଣ ହେଲାଣି । ଏମିତି ନିଜକୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିଦେଲେ କଣ ଆଉ ସେ ଫେରିଆସିବ !! ସେ ପୁଅ ନୁହଁ ତ ଆମର ଶତ୍ରୁ ଥିଲା ଜାଣ, ନ ହେଲେ ଏମିତି କାହିଁକି ଆମକୁ ଅଧା ରାସ୍ତାରେ ଛାଡ଼ି ସେ ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତା । ସେ ତ ଟିକେ ଭାବିଲାନି !! ଆଉ ତୁମେ ତାରି ସ୍ମୃତିରେ ନିଜକୁ କେତେ ଦିନ ଏମିତି ନିଜ ଭିତରେ ମାରି ଚାଲିଥିବ । ଚୁପ ଚାପ ମୁଣ୍ଡ ପୋତି ବସି ରହିଥିବା ନିମୁ ଏଥର ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଥିଲେ । ତୁମେ ବାପ.. ନୁହଁ ତ ଗୋଟେ କଂସେଇ । ନ ହେlଇଥିଲେ ତୁମ ପାଟିରୁ ଏପରି କଥା ବାହାରି ନଥାନ୍ତା । ଦୂର ହୁଅ ମୋ ସାମ୍ନlରୁ । ତୁମକୁ କଣ ଟିକେ ବି କଷ୍ଟ ହେଉନାହିଁ ...

ହଁ କଷ୍ଟ ତ ବହୁତ୍ ହେଉଛି ନିମୁ.. ବିଜୁ କଣ ଖାଲି ତୁମର ପୁଅ ଥିଲା ମୋର ବି ସେ ପୁଅ ।ତୁମେ ଯେମିତି ଏବେ ତା ବିହୁନେ ପାଗଳୀ ହୋଇଯାଇଛ ମୁଁ ଯଦି ସେମିତି ହୁଏ ...ତା ହେଲେ ତୁମକୁ ସମ୍ଭାଳିବ କିଏ ? ନିମୁ.. ଗୋଟେ ପୁରୁଷର ଆଖିରେ ବି ଲୁହ ଅଛି । ତାକୁ ବି ବୁକୁଫଟେଇ ଚିତ୍କାର କରି ଆସେ । କିନ୍ତୁ ସେ କାନ୍ଦିପାରେ ନାହିଁ । କାରଣ ସେ ଯଦି କାନ୍ଦେ ସଂସାରଟା ଚୁନା ହୋଇଯିବ।

ନା ମୁଁ କିଛି ଶୁଣିବିନି ମତେ କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା କୁହ ...ତୁମେ କେମିତି ସହିପାରିଲ ..ତୁମ ଆଖି ଆଗରେ ସେମାନେ ମୋ ପିଲାଟା କୁ ମୋ କୋଳରୁ ଟାଣି ଟାଣି ନେଇଗଲେ ତୁମେ ରଖି ପାରିଲାନି !! ତୁମେ କାପୁରୁଷ... ଭୀରୁ ଚାଲି ଯାଅ ମୋ ଆଖି ସାମ୍ନାରୁ । ମୋ ପିଲାଟା କୁ ମୋ ଦେହରୁ ଅଲଗା କରିଦେଲ , ଧିକ ତୁମ ବାପ ପଣିଆ । ଯାଅ ଜଲଦି ଯାଅ ମୋ ପୁଅକୁ ମୋ କୋଳରେ ଆଣି ଦିଅ । ଆଃ ...ମୋ ମୁଣ୍ଡ କଣ ହେଇ ଯାଉଛି !!!!! ପୁଣି ଗୋଟିଏ ବୁକୁଫଟା ଚିତ୍କାର...

ଆଉ ତା ସହ . ବିଜୁ ....ମୋ ପୁଅ କୁଆଡେ ଗଲୁ ରେ ??? ...ହେଇ ଏଇ କ୍ଷଣି ସେ ଥିଲା ପରା !,ତା ମୁହଁ ମୋ ଗାଲ ପାଖରେ ରଖିଥିଲା,ମୁଁ ତା ବେକ ଆଉଁସି ଦେଉଥିଲି ,ତା ଦେହର ଘିମିରି ମାରୁଥିଲି । ତା ମୁଣ୍ଡ ଝାଳଉଥିଲl,ଝାଲୁଆ ବାଳରୁ କଅଁଳିଆ ଫୁରୁକୁଟିଆ ବାସ୍ନା ଆସୁଥିଲା। ମୋର ପଣତ କାନିରେ ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ପୋଛି ଦେଇ କହୁଥିଲି ଚାଲେ ବାପା ..ସମ୍ପୁରେ ତୋ ମୁଣ୍ଡଘଷି ସଫା କରିଦେବି ଆସି ଏଡୁଟିଏ ହେଲୁଣି ମୁଣ୍ଡକୁ ଭଲସେ ଧୋଇ ଗାଧେଇବାର ବି ଜାଣିଲୁନି ଆଜିଯାଏଁ । ସେ ତାର ଶୋଇଲା ଆଖିରେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ..ହଁ... ଏକା ମୋରି ଆଡକୁ ଅନାଉଥିଲା । ଗେଲ୍ହା ହୋଇ ମତେ ଜାବୁଡି ଧରି କହୁଥିଲା ମାମା ମୁଁ ବଡ଼ କୋଉଠୁ ହେଇଛି ଯେ ...ମୋ ମାମା ମତେ ଗାଧେଇ ଦେଲେ ଯାଇ ମତେ ସଫା ଲାଗିବ । ପୁଣି କହୁଥିଲା ମାମା ମତେ ହଜାର ଟଙ୍କା ଦେବ । ଯଦି ତୁମ ପାଖରେ ନଥିବ ଡାଡିଙ୍କୁ କହି ରଖିଥିବ । କାଲି ଦୀପାବଳୀ । ମୋର ସବୁ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ସ୍ଥିର କରିଛୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଏହି ବର୍ଷ ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରିବୁ !!! ମୁଁ ଟଙ୍କା ବାହାର କରି ତାକୁ ଦେଉଥିଲି ।

ଏହି ସମୟରେ ତୁମକୁ ଆସିବାକୁ ଥିଲା । ଯାଅ ଦୂର ହୁଅ ... ମୁଁ ଜମା ଖାଇବିନି ତୁମ ହାତ ରୁ ..ତୁମକୁ ଦେଖି ସେ ଭୟରେ ମୋ କୋଳରୁ ଉଠି ଦୌଡ଼ି କି ପଳେଇଲା । ଯାଉ ଯାଉ କହିଲା ଡାଡି ଆସିଲେଣି ମମି ...ମତେ ନେଇଯିବେ ... ଏଇ କ୍ଷଣି ଟାଣି ଟାଣି ..ନା ମୁଁ ଯିବି ନାହିଁ ମମି ତୁମକୁ ଛାଡି କୁଆଡ଼େ ବି । ମୋ ଦେହ ମୁହଁ ଭାରି ଜଳା ପୋଡ଼ା ହେଉଛି ମମି ,ସେ ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ କେମିତି ହୋଇ ପାରିଲେ ଯେ ???...

ଏଇ ଖବରଦାର କହିଦେଉଛି ଆମେ ମା' ପୁଅ ବସିଥିଲା ବେଳେ ତୁମେ ଯେମିତି ଆଉ କେବେ ମଝିକୁ ନ ଆସ । ତୁମ ଯୋଗୁଁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ମୋ ପିଲା କୁ ମୋ ଠାରୁ ଛଡେଇ ନେଲେ । କଂସେଇ ବାପା ତୁମେ.. ଡାକ୍ତର କହିଦେଲେ ଆଉ ତୁମେ ମାନି ନେଲ ଯେ ବିଜୁ ଆଉ ନାହିଁ । କାହିଁ ସେ ତ କୁଆଡେ ଯାଇନି । ସେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ମୋ କୋଳରେ ଶୋଇଥିଲା କାହିଁକି ତୁମେ ଧଳା ଚାଦର ଟେ ଘୋଡେଇ ଦେଇ କୋକେଇ ଉପରେ ତାକୁ ଶୁଆଇ ଦେଲ ? ଏତେ ତରବରିଆ ଭାବରେ ତାକୁ ନେଇଗଲ ଯେ ,ମୁଁ ଆସୁଛି ମାମା ବୋଲି ଶେଷ କଥା ପଦେ ମଧ୍ୟ ସେ କହିପାରିଲା ନାହିଁ ଗଲାବେଳକୁ।ପାଗଳୀ ପରି ଚିତ୍କାର କରୁଥାନ୍ତି ନିମୁ ଓରଫ ନିର୍ମଳା । ନିର୍ବାକ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି ଅଲୋକେଶ ମହାନ୍ତି । କେମିତି ଭାବରେ ପତ୍ନୀ ଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧନା ଦେବେ ଭାବି ପାରୁ ନଥାନ୍ତି । ସତରେ କଣ ସେ ପୁଅ କୁ ମା ଠାରୁ ଅଲଗା କରିଦେଲେ ???

ଶତବାରଣ ସତ୍ତ୍ୱେ ବିଜୁ ବାହାରିଥିଲା ସେଦିନ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ଦୀପାବଳି ମନେଇବା ପାଇଁ । ବାବା ରେ .. ତୋ ମାମା ମୁଁ ଆଉ ତୁ ମିଶି ବାଣ ଫୁଟାଇବା ତୁ କୁଆଡେ ଯାଆ ନାହି। କିନ୍ତୁ ସେ ରାଜି ନଥିଲା କହିଥିଲା ମୁଁ ପୁଅ ପିଲା ଡାଡି, ଝିଅ ପିଲା ନୁହଁ । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ଏପରି ଆକଟ କୁ ଦେଖି ,ମୋ ସାଙ୍ଗ ମହଲରେ ମୋ ଦେହରେ ଘରେଲୁର ପୋଷ୍ଟର ମାରି ସାରିଲେଣି । ଲାଗୁଛି ମତେ ଏମିତି ଆକଟ କରି କରି ତୁମେମାନେ ଦିନେ ମତେ ଝିଅ ପିଲା ପରି ଦୁର୍ବଳ କରିଦେବ ।।ତୁମେ ମାନେ ଏତେ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଇ ଯାଉଛ । କୋଉ ମାସେ ଦୁଇମାସ ପଳାଉଛି ନା କଣ ଯେ ..ଏଇ ଗଲି ଆଉ ଆସିଲି । ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କର ବାପା ମା ମାନେ ତ କାହିଁ ଅରାଜି ହେଉ ନାହାନ୍ତି ସେମାନେ ବି ତ ପୁଣି ମୋ ବୟସର ନା ..ତ ତୁମେ ଦୁଇଜଣ ଏମିତି କାହିଁକି ହେଉଛ ଡାଡି ? ତା ଛଡା.. ସବୁବେଳେ ତ ଆମେ ପରିବାର ଗହଣ ରେ ଏହି ଉତ୍ସବ କୁ ପାଳନ କରୁଛେ ଡାଡି, ଆଜି ଥରଟେ ପ୍ଲିଜ଼ ମତେ ମୋ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ଉତ୍ସବ ମନେଇବା କୁ ଦିଅ ନା ..।ମୁଁ କଥା ଦେଉଛି ଡାଡି ବାଣ ଫୁଟା ସରିବା ପରେ ଆଉ ଟିକେ ବି ବିଳମ୍ବ ନ କରି ମୁଁ ଚାଲି ଆସିବି ତା ପରେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଘରେ ପାଳନ କରିବା ।

ବିଜୁର କଥା ବି ଠିକ ଥିଲା ଅତ୍ୟଧିକ ପୁତ୍ର ମୋହ ଯୋଗୁଁ ତାର ସ୍ୱାଧୀନତା ରେ ପୁରା ବାଧା ଦେଇ ଆସୁଥିଲେ ଉଭୟେ । ସ୍କୁଲ ଜୀଵନ ସରି ଯାଇଥିଲା ସିନା ତାକୁ ସେ ଯାଏଁ କୁଆଡେ ଏକୁଟିଆ କାହା ସହ ଛାଡି ନଥିଲେ ସେମାନେ । ପିଲା ବେଳେ ସିନା ସିଏ ବୁଝିଯାଉଥିଲା ମନ ଭୁଲେଇ ଦେଲେ ଭୂଲି ଯାଉଥିଲା ଅଜ୍ଞାଧୀନ ପରି କଥl ଶୁଣୁଥିଲା ଏବେ ତ ସିଏ ବଡ଼ ହେଲାଣି ...!! ସେ କଣ ଆଉ ମାନିବ !!ସମସ୍ତ ଙ୍କ ପରି ତାକୁ ବି ସ୍ୱାଧୀନତା ଦରକାର ।ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ ପରି ଖୋଲା ଆକାଶ ରେ ଉଡିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ।ଚାହିଁ ବି ତାକୁ ମନା କରି ପାରିନଥିଲେ । ମନ ଖୁସୀ ରେ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ବାହାରିଥିଲା ବିଜୁ, ଶଙ୍କାକୁଳ ବାପା ମା ତାର ଏତେ କାହିଁକି ଭୟ କରୁଥିଲେ କିଛି ବୁଝି ପାରୁନଥିଲା ସେ। ଏଇ ତ ଯାଇ ଆସିବ ଆଖିରୁ କାହିଁକି ଅମାନିଆ ଲୁହ ଗୁଡିକ ବୋହି ଯାଉଥିଲା ସେମାନଙ୍କର କିଛି ବି ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲା ସେ ।

ସେ ଯାହା ହେଉ ବାଣ କିଣି ଫୁଟେଇ ଖୁବ୍ ମଜା ଉଠେଇଥିଲl ସେ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ । ବାଣ ଫୁଟାଇବା ବି ସରିଥିଲା ଏଥର ଯିଏ ଯାହାର ଘର କୁ ଫେରି ଯିବାର ପାଳି । କିନ୍ତୁ କଣ ମନ ହୋଇଥିଲା ନା ବିଜୁ ଫୁଟି ସlରି ପଡ଼ିଥିବା ସବୁ ଫୁଟା ଏବଂ ଦର ଫୁଟା ବାଣ କୁ ଏକାଠି କରିବାରେ ଲାଗିଥିଲା । ସାଙ୍ଗ ମାନେ ବାରଣ କରିବାରୁ ଏତିକି କହିଥିଲା ଭାଇ ରେ ଆମେ ଯଦି ବାଣ ଫୁଟେଇ ସାରିବା ପରେ ଏପରି ପରିବେଶ କୁ ଅପରିଷ୍କାର କରି ଚାଲିଯିବା କାଲି ସକାଳୁ ଏସବୁ ଏପଟ ସେପଟ ହୋଇ ପଡ଼ି ପରିବେଶ ଦୂଷିତ ହୋଇଯିବ। ପୁଣି ଗାଈ ଗୋରୁ ଯଦି ଏହାକୁ ଖାଇ ଦିଅନ୍ତି କେତେ ଯେ ସମସ୍ୟା ହବ । ତେଣୁ ଏସବୁ କୁ ଏକାଠି କରି ନିଆଁ ଲଗେଇ ଯେ ଯାହା ଘରକୁ ଚାଲି ଯିବା ।କଥା ଟି ବି ସତ ଥିଲା ।ଏତିକି କହି ସେ ସବୁ ବାଣ ର ଆବର୍ଜନା କୁ ଏକାଠି କରି ନିଆଁ ଧରେଇ ଦେଇଥିଲା ।ସମସ୍ତେ ଟିକେ ଦୂର ରେ ଠିଆ ହୋଇ ଦେଖିଥାନ୍ତି ବିଜୁ ର କାର୍ଯ୍ୟକଳlପ କୁ । ହଟlତ ଏକ ଜୋର୍ ଦାର ଧମାକା ହୋଇଥିଲା । ତା ପରେ ସବୁ ଶେଷ ....

ମଣିଷ ଯୋଉଟା କୁ ଡରୁଥାଏ କାଳେ ସେଇଟାରେ ହିଁ ପଡେ । ଜ୍ୟୋତିଷ ନନା ଯେଉଁଦିନ ଜାତକ ଗଣନା କରି ଭବିଷ୍ୟ ବାଣୀ କହି ଦେଇ ଯାଇଥିଲେ ପୁଅଟିର ତୁମର ଅଳ୍ପ ବୟସରେ ମୃତ୍ୟୁ ଯୋଗ ରହିଛି । ତା ପରଠାରୁ କେତେ ପୂଜା ହୋମ ଯଜ୍ଞ ଗ୍ରହରିଷ୍ଟ ଦୋଷ ଖଣ୍ଡନ ତାପାଇଁ ନ କରିଥିଲେ ସେ। ଘଣ୍ଟ ଘୋଡେଇଲା ପରି ତାକୁ ରଖି ଆସିଥିଲେ ଉଭୟେ ।ହରେଇଦେବା ର ଭୟ ତାଙ୍କୁ ସବୁବେଳେ ଗ୍ରାସ କରୁଥିଲା।ମନ ତାଙ୍କର ଜମା ମାନୁନଥିଲା ତାକୁ କୁଆଡେ ଛାଡିବା ପାଇଁ ।ଯେତେ କଷ୍ଟ ହେଉ , ଯେତେ କାମ ଥାଉ ସ୍କୁଲ ଆଉ ଟିଉସନକୁ, ଘରେ ଡ୍ରାଇଭର ଥିଲେ ବି ନିଜେ ନେବା ଆଣିବା କରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ କାହିଁକି କେଜାଣି ବିଜୁ ର ଜିଦ୍ଦ ଆଗରେ ସେଦିନ ଦୁହେଁ ହାର ମାନି ଥିଲେ ।ତାକୁ ଏକୁଟିଆ ଯିବାକୁ ଛାଡିଥିଲେ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳରେ ।

ଏହା କଣ ଥିଲା ବିଧିର ବିଧାନ ।ଯିଏ ଯୋଉଠି ଥାଉଛି ଥାଉ ଯା'ର ଯୋଉ ଜାଗାରେ ମୃତ୍ୟୁ ଯୋଗ ଥିବ ତାକୁ କାଳ ସେଇଠିକୁ ଟାଣି ନେଇଯିବ । କେହି ଚାହିଁଲେ କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତା ନ ହୋଇଥିଲେ ଏମିତି କାହିଁକି ହୋଇଥାନ୍ତା ହସି ଖେଳି ମା କୋଳରେ ବଢ଼ିଥିବା ପିଲା ଟି ବାଣ ଫୁଟାଇବା କୁ ଯାଇ କାହିଁକି ପ୍ରାଣ ହରେଇଥାନ୍ତ

।ା