ବିଭାବରୀର କୋଳରେ କୋଳରେ ପ୍ରେୟସୀର କୋମଳ ପରଶ ସ୍ପର୍ଶ କରେ ଆଉ ପୂର୍ଣ୍ଣକରେ ପ୍ରୀତିର ପୂର୍ଣ୍ଣତା | ଶର୍ବରୀ ଅନ୍ଧକାରର ବସ୍ତ୍ର ରବି ଅସ୍ତ ହେବା ସହିତ ପୃଥିବୀକୁ ଘୋଡାଇଦିଏ | ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ଏବଂ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ମଧ୍ୟରେ ରାତ୍ରି ନିଜର ସଂଜ୍ଞା ନିରୂପଣ କରେ | ଆଉ ସାଥେ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରେ ଭୟ ଏବଂ ଅନିଶ୍ଚିତତା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଶାନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା | ଖୁବ ଚମତ୍କାର ଭାବରେ ଗଢିଦିଏ ବିଶ୍ରାମର ପ୍ରତିଫଳନ |

ବିଭାବରୀ ହେଉଛି ପରିବର୍ତ୍ତନର ଏକ ସମୟ | ଦିନର ଶେଷ ଏବଂ ବିଶ୍ରାମ ତଥା ନବୀକରଣ ସମୟ ଆରମ୍ଭ କରେ | ସୂର୍ଯ୍ୟ ରାଶିରେ ବୁଡ଼ିଯିବା ସହିତ ଛାୟା ଲମ୍ୱା ହୁଏ ଏବଂ ଅନ୍ଧକାର ରହସ୍ୟରେ ଆବୃତ ହୋଇ ଜଗତ ଏକ ଭିନ୍ନ ଚରିତ୍ର ଗ୍ରହଣ କରେ | ଶତାବ୍ଦୀ ଧରି ମଣିଷମାନେ ରାତିର ନିର୍ଜନତାକୁ ସାଧନାର ଏବଂ ପ୍ରେମର ଏକ ପ୍ରକୃଷ୍ଟ ଭାବେ ବାଛି ନେଇଛନ୍ତି |

ତଥାପି, ରାତି କେବଳ ଆଲୋକର ଅନୁପସ୍ଥିତି ନୁହେଁ ; ଏହା ଅନୁଭୂତି ଏବଂ ଭାବପ୍ରବଣତାର ଏକ ସମୃଦ୍ଧ ସ୍ଥିତି | କେତେକଙ୍କ ପାଇଁ ଏହା ଭୟ ଏବଂ ଦୁର୍ବଳତାର ଭାବନାକୁ ଜାଗ୍ରତ କରେ | ଯେହେତୁ ସ୍ଥାନ ଗୁଡିକୁ ଅପରିଚିତ କରେ ଏଣୁ ଛାଇରେ ଲୁଚି ରହିଥିବା ଅଦୃଶ୍ୟ ବିପଦକୁ କଳ୍ପନା କରିବାକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରେ | ସାହିତ୍ୟ ଏବଂ ଲୋକନୃତ୍ୟରେ ରାତି ପ୍ରାୟତଃ ଖୁବ ଚମତ୍କାର ସ୍ଥାନ |

ବିଭାବରୀ ଏକ ବିଶେଷ ଆକର୍ଷଣ କରିଥାଏ | ଅନେକଙ୍କୁ ଶାନ୍ତି, ଏକାକୀତା ଏବଂ ଆନ୍ତରିକତାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା ସହିତ ଅଗଭୀର ଭାବରେ କୋଳେଇ ନେଇଥାଏ | ରାତିର ଶାନ୍ତରେ, ଦିନର ଅନୁପସ୍ଥିତି ଦୂର ହୋଇଯାଏ | ଯାହା ଚିନ୍ତା ଏବଂ ଆତ୍ମ-ଆବିଷ୍କାରର କ୍ଷଣ ପାଇଁ ସ୍ଥିତି ଯୋଗାଏ | ଅନ୍ଧକାରର ଆବରଣରେ ଅନେକ ରହସ୍ୟ ଗଢିଉଠେ | ସ୍ୱପ୍ନ ସ୍ପର୍ଶକରେ | ବାସ୍ତବତା ଏବଂ କଳ୍ପନା ମଧ୍ୟରେ ସୀମା ଅସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ପ୍ରଣୟର ତିଥିରେ | ରଜନୀ ସେହି ରହସ୍ୟମୟ ପୋଷାକ ଯାହା ଜଗତକୁ ଅନ୍ଧକାରରେ ଆବଦ୍ଧ କରେ, ଏହାର ଗଭୀରତା ମଧ୍ୟରେ ଅନେକଗୁଡ଼ିଏ ରହସ୍ୟ ଏବଂ ସମ୍ଭାବନା ଧରିଥାଏ | ଯେତେବେଳେ ତାରାମାନେ ଆବିର୍ଭାବ ହୁଅନ୍ତି | ଆକାଶର ନିର୍ମଳ କାନଭାସ୍ ଉପରେ ହୀରା ପରି ଝଲସି ଉଠନ୍ତି ଏବଂ ଚନ୍ଦ୍ର ଏହାର ରୂପା ଆଲୋକକୁ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ ଉପରେ ପକାଇଥାଏ |ଏହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥିବା ସମସ୍ତ ଜିନିଷକୁ ସେ ଏକ ସ୍ନିଗ୍ଧତାର ଆଲୋକରେ ସ୍ନାନ କରାଏ |

ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ, ପ୍ରେମ ହେଉଛି ଏକ ଶକ୍ତି ଯାହା ସମୟ ଏବଂ ସ୍ଥାନ ଅତିକ୍ରମ କରି ଅନନ୍ତକୁ ସ୍ପର୍ଶକରେ | ଏହା ଏକ ଭାବପ୍ରବଣତା ଯାହା ଆମକୁ ପରସ୍ପର ସହିତ ବାନ୍ଧି ରଖେ | ପ୍ରେମକୁ ଅନେକ ସମୟରେ ଗଭୀର ସ୍ନେହ ଏବଂ ଅନ୍ୟର ଯତ୍ନ ପାଇଁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଏ | କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମ ଏହାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଅଟେ | କଷ୍ଟ ସମୟରେ ଏହା ଶକ୍ତି ଏବଂ ସାନ୍ତ୍ୱନାର ଉତ୍ସ, ଆଶାର ଏକ ଆଲୋକ |

ରଜନୀ ପରି, ପ୍ରେମର ଅନେକ ଦିଗ ଏବଂ ପରିମାଣ ଅଛି | ଏହା ଉତ୍ସାହୀ ଏବଂ ତୀବ୍ର ହୋଇପାରେ | ଅଗ୍ନି ପରି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଭାବରେ ଜଳିପାରେ | ଏହା କୋମଳ ସମୀର ପରି ଭଦ୍ର ଏବଂ ଅଭିଜ୍ଞ | ପ୍ରେମ ଉଭୟ କୋମଳ ଏବଂ ଭୟଙ୍କର |ଏହା ମହାନ ସାହସ ଏବଂ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟକୁ ପ୍ରେରଣା ଦେବାରେ ସକ୍ଷମ | ଏହା ଏକ ବନ୍ଧନ ଯାହା ଆମକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡିଥାଏ | ଆମକୁ ସମସ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ଜଟିଳତାରେ ଜୀବନର ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଦେଇଥାଏ |

ଶେଷରେ, ଉଭୟ ରାତି ଏବଂ ପ୍ରେମ ହେଉଛି ମାନବ ଅନୁଭୂତିର ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ଦିଗ | ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର ଅନନ୍ୟ ଉପହାର ଏବଂ ଆହ୍ୱାନ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି | ଆମେ ଚନ୍ଦ୍ରପୂର୍ଣ୍ଣ ରାତିରେ ତାରାଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ରଖିଥାଉ କିମ୍ବା ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ଆଲିଙ୍ଗନ ଉଷ୍ମତାର ବାସ୍ନା ଅନୁଭୂତି କରୁଥାଉ |

ପ୍ରେମ ଏବଂ ବିଭାବରୀର ପରିଭାଷା

ସ୍ପର୍ଶ ପ୍ରେମର