ଭାଗ - ୪

[ବି.ଦ୍ର. - ଧାରାବାହିକକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେଲେ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ତୃତୀୟ ଭାଗ ଯାଏଁ ପଢ଼ି ଚତୁର୍ଥ ଭାଗକୁ ପଢ଼ନ୍ତୁ, ତେବେ ଧାରାବାହିକର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଜା ନେଇପାରିବେ।]

ମୁଁ ବେଡ୍ ଉପରେ ପଡ଼ି କମ୍ବଳ ଭିତରେ ବରଡ଼ା ପତ୍ର ପରି ଥରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ। ହଠାତ୍ କେତେବେଳେ ଜେନିଲିଆ ଆସି ମୋ କାନ୍ଧ ଉପରେ ହାତ ରଖି କାନ୍ଧକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲା। ମୋ ଥରିବାଟା ହଠାତ୍ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା। ମୁଁ ଛାନିଆ ହୋଇ କମ୍ବଳ ଭିତରୁ ମୁହଁ ବାହାର କରି ଜେନିଲିଆର ମୁହଁକୁ ଦେଖିଲି। କିନ୍ତୁ, ଏବେ ଆଗ ପରି ପ୍ରେତିନୀ ପରି ଜଣା ପଡୁନଥିଲା। ତା'ର ଶାନ୍ତ ସରଳ ମୁହଁରେ ଏକ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ରହିଥିଲା। ତଥାପି ମୁଁ ଡ଼ରି ମରି ବେଡ୍ ରୁ ତଳକୁ ଗଡ଼ିଗଲି। ସେ ଦୁଇହାତରେ ମୋତେ ତୋଳି ଆଣି ବେଡ୍ ଉପରେ ବସାଇଲା। ଆଉ ମୋ ପାଖରେ ବସି ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା। ଆଉ ମୋତେ କହିଲା, "ଡ଼ରନି... ଆମେ ପ୍ରେତିନୀ ସତ। କିନ୍ତୁ, ଆମେ ତୁମର କୌଣସି କ୍ଷତି କରିବୁନି। କ'ଣ ବାହାରର ପ୍ରାକୃତିକ ଦୃଶ୍ଯର ମଜା ନେଉଥିଲ? ଏବେ ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରିଲ ତ ତୁମେ କେଉଁ ଜାଗାରେ ଅଛ? ଏଠାରୁ ମୁକୁଳିବାଟା ବହୁତ କଷ୍ଟ...। ଆଉ ତୁମେ ଏଠାରୁ ଖସି ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, ତୁମର ମରଣ ସୁନିଶ୍ଚିତ। ତେଣୁ ତୁମକୁ ଆମେ ଘରେ ସୁରକ୍ଷିତରେ ରଖିଛୁ।"

ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲି, "ହଁ... ଜାଣି ପାରିଲି। ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ 'କଣ୍ଢେଇ ଦ୍ବୀପ'ରେ ଅଛି। କିନ୍ତୁ, ମୁଁ ଏଠାରୁ ଯିବାକୁ ଚାହେଁ। ମୋତେ ମୁକ୍ତ କରିଦିଅ ଏ ଦ୍ବୀପରୁ। ଆଉ ତୁମେମାନେ ମୋତେ କାହିଁକି ଏଠାରେ ବନ୍ଦି କଲା ଭଳି ରଖିଛ?! ମୋର ତ କିଛି ଭୁଲ୍ ନାହିଁ। କି ମୁଁ କାହାର କିଛି ଅନିଷ୍ଟ କରିନି।"

ଜେନିଲିଆର ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରିଆସିଲା। ସେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ କହିଲା, "ମୁଁ ଆମେ ଜାଣୁ। ତୁମେ ଖୁବ୍ ସରଳ, ନିସ୍କପଟ ଓ ଖୁବ୍ ସାହସୀ ବି। କିନ୍ତୁ, କ'ଣ କରିବୁ, ସମୟ ଓ ପରିସ୍ଥିତି ଆମକୁ ଆତତାୟୀ ସଜାଇ ଦେଉଛି। ଆମେ ବି ତୁମ ପରି ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ ଚାହୁଁ। ଆମେ ବି ଦୁରାତ୍ମା ରାଜା ଥିରିୟସ୍ ର ଦାସୀ ହୋଇଯାଇଛୁ। ଆଉ ସେ ସାରା ଜଙ୍ଗଲ ତା' ହାତର କାଠ କଣ୍ଢେଇ ଭଳି। ଏ କଣ୍ଢେଇମାନେ, ଏ ଗଛଲତାସବୁ, ଏ ସର୍ପସବୁ, ଏ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ଇତ୍ଯାଦି ସବୁକିଛି ତା' ଦ୍ୱାରା କବଳିତ। ଆଉ ସେ ଯେମିତି ନଚାଇବ ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେମିତି ନାଚିବାକୁ ବାଧ୍ୟ।

ଏ ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ହେଲେ ତୁମକୁ ଆମ ସାଥିରେ ହିଁ ବାହାରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ। ଆଉ ଆମ ସାଥିରେ ହିଁ ଘର ଭିତରକୁ ଆସି ପାରିବ। ନଚେତ୍ ତୁମ ପାଦର ପ୍ରତି ପାହୁଣ୍ଡରେ ଭୟ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଇବ। ଆଉ ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିଯିବ ସିନା ଏ ଦ୍ବୀପରୁ ବାହାରି ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ। ଏ ବାହାରେ ଦେଖୁଥିବା କଣ୍ଢେଇମାନେ, ଏ ମାଂସାସୀ ଲତାମାନେ, ଏ ପକ୍ଷୀମାନେ, ଏ ସର୍ପମାନେ ଆଉ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁମାନେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣରେ କଷ୍ଟ ଦେଇ ଦେଇ ମାରିବେ। ଏ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଖି ଏବେ ତୁମ ଉପରେ...। ତୁମେ ଏମାନଙ୍କ କବଳରୁ ବଞ୍ଚିପାରିବନି। ସେମାନେ ବହୁତ ଦିନରୁ କ୍ଷୁଧାର୍ଥ ଓ ତୃଷିତ।"

ମୁଁ ବିରକ୍ତ ହୋଇଗଲି ଆଉ କ୍ରୋଧରେ କହିବାକୁ ଲାଗିଲି, "କିଏ ସେ ଦୁରାତ୍ମା ରାଜା ଥିରିୟସ୍? କାହିଁକି ସେ ତୁମ ମାନଙ୍କୁ ଏମିତି ବନ୍ଦୀ କରି ରଖିଛି? କ'ଣ ତା' ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ? କୁହ... କୁହ ମୋତେ..."

ଜେନିଲିଆ ଲୁହ ଛଳଛଳ ଆଖିରେ କହିଲା, "ସେ ବହୁତ ଲମ୍ବା କଥା। ଥାଉ ସେ କଥା ତୁମକୁ କହି କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ।"

କିନ୍ତୁ, ମୁଁ ଜିଦ୍ ଧରି ବସିଲି ଆଉ କହିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲି। ଜେନିଲିଆ କିଛି ସମୟ ସେମିତି ନିରବ ରହି ଗୋଟିଏ ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ଵାସ ଛାଡ଼ିଲା। ଆଉ ସେଠାରୁ ଉଠି ଚାଲିଯିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା। କିନ୍ତୁ, ମୁଁ ତା'ର ହାତକୁ ଟାଣି ପାଖରେ ବସାଇଦେଲି। ଆଉ କହିଲି, "କ'ଣ କହିବନି ମୋତେ? ତୁମେ କ'ଣ ଚାହଁନି ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ...!! ମୁଁ ତୁମ ମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି। ତୁମେ ଦେଖିବ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏଠାରୁ ମୁକୁଳିବା। ମୁଁ ତୁମ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତି ଦେବି ଆଉ ମୁକ୍ତ କରିଦେବି, ଏ ଦୁରାତ୍ମା ରାଜା ଥିରିୟସ୍ କୁ ବଧ କରି।"

ହଠାତ୍ ଜେନିଲିଆ ଓ ରାଣୀ ମିରିଆର ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳିଲା। ମୁଁ ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଦେଖିଲି ମିରିଆ ଏକ ସୁନାର ଥାଳିରେ ବିଭିନ୍ନ ଫଳମୂଳ ଓ ବଡ଼ ସୁନାର ଗିଲାସରେ କ୍ଷୀର ନେଇ ଆସୁଛି ମୋ ପାଖକୁ।

ସେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ଫଳଥାଳିକୁ ଥୋଇଲା। ଆଉ ଖୁବ୍ ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ ମିରିଆ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ କହିଲା, "ଥିରିୟସ୍ ର ପାପାତ୍ମାକୁ ଧ୍ବସଂର କରିବାଟା ସହଜ ନୁହଁ। ସେ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ। ମାୟାବୀ ଓ ଧୂର୍ତ୍ତ। ସପ୍ତ ସିଂହର ବଳ ତା' ଠାରେ। ତନ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟାର ଅଧିକାରୀ। କେତେବେଳେ ସେ ମହାବଳ ବାଘ ସାଜିଯାଏ ତ, ଆଉ କେତେବେଳେ ଭୟଙ୍କର ବରାହ, କେତେବେଳେ ସେ ମହାବଳଶାଳୀ ସିଂହ ସାଜିଯାଏ ତ ଆଉ କେତେବେଳେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଶୃଗାଳ। ଏପରି ଅନେକ ରୂପ ବଦଳାଇ ଆକ୍ରମଣ କରେ ସେ। ଏକ ଅସୀମ ଯାଦୁ ଶକ୍ତିର ପରଶୁ ତା' ପାଖରେ ଅଛି। ଯେଉଁଟାକି ବୁମେରାଙ୍ଗ୍ ଅସ୍ତ୍ର ଭଳି କାମ କରେ। ଥରେ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ସେ ପରଶୁକୁ ଘୂରାଇ ଫୋପାଡ଼ିଲେ ସେ ପରଶୁ ତା'ର ଘୂରି ଘୂରି ଯାଇ ଯେତେ ଶତ୍ରୁଥିଲେ ବି ସେମାନଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକାଟି କରି ତା'ର ପାଖକୁ ପୁଣି ଫେରିଆସେ।"

ଏ କଥା ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ମୋର ପିଳେହି ପାଣି ହୋଇଗଲା। ମୋର ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଆସିଲା। ପାଟିରୁ କଥା ବାହାରିଲା ନାହିଁ। ମୁଁ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ବସି ପଡ଼ିଲି।

ଏହା ଦେଖି ଜେନିଲିଆ ଓ ମିରିଆ ହସିବାରେ ଲାଗିଲେ। ଜେନିଲିଆ କହିଲା, "କ'ଣ କଥା ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ତୁମ ହୋସ୍ ଉଡ଼ିଗଲାଣି! ତୁମେ ପୁଣି ତା'କୁ ମାରିବ...!! ନାଁ ଏ ବାହାରେ ଝୁଲୁଥିବା କଣ୍ଢେଇମାନଙ୍କ ଭଳି ତୁମେ ବି ଝୁଲିବ...!!" ହାଃ... ହାଃ... ହାଃ... (ଏକ ତାତ୍ସଲ୍ୟ ଭରା ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ)

ମିରିଆ କହିଲା, "ଏଇ ନିଅ ଫଳମୂଳ... ଆଉ ଖାଅ। ଆଉ ପିଅ କ୍ଷୀର। ପ୍ରଥମେ ଖାଇ ପିଇ ବଳଶାଳୀ ହୁଅ। ଧୌର୍ଯ୍ୟ ଓ ସାହସକୁ ଫେରାଇଆଣ। ତା'ପରେ ଯୁଦ୍ଧ କଥା ପରେ ଚିନ୍ତା କରିବ।"

ମୋ ଝୁଙ୍କି ଯାଇଥିବା ମୁହଁ ସାମ୍ନାରେ ମିରିଆ ଫଳଥାଳି ଓ କ୍ଷୀର ଗ୍ଲାସ୍ ରଖିଦେଲା। ମୁଁ ଏକ ଲୟରେ ସେମିତି ଫଳଥାଳିକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ, କେତେବେଳେ ଯେ ସେମାନେ ମୋ ପାଖରୁ ଉଭାନ୍ ହୋଇଗଲେଣି।

ମୁଁ ଫଳଳଥାଳି ଓ କ୍ଷୀର ଗ୍ଲାସ୍ କୁ ପୁଣିଥରେ ସେଇ ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ଥୋଇଦେଲି। ଆଉ ମନ ଦୁଃଖରେ ଶୋଇଗଲି ବେଡ୍ ଉପରେ।

ସନ୍ଧ୍ଯା ୭ଟା ସମୟ ହେବ। ବହୁତ ଦୂରରୁ ଶୃଗାଳମାନଙ୍କ ଉଚ୍ଚ କ୍ରନ୍ଦନ ଧ୍ୱନି ଶୁଣାଗଲା ମୋତେ। ଧିରେ ଧିରେ ଧ୍ୱନିଟି ନିକଟତର ହେବାରେ ଲାଗୁଥାଏ। ମୋ ଆଖି ସେମିତି ବୁଜିଲା ଅବସ୍ଥାରେ ହିଁ ରହିଥାଏ। ହଠାତ୍ ମୋ ଛାତି ଉପରକୁ କିଏ ଗୋଟାଏ ଚାରିଗୋଡ଼ିଆ ପ୍ରାଣୀ ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନଟିଏ କରି ଡେଇଁ ପଡ଼ିଲା। ମୁଁ କମ୍ବଳ ଠେଲି ଉଠିକି ବସି ପଡ଼ିଲି। ଦେଖିଲି ଏକ କଳା ମଚ ମଚ ଶୃଗାଳ। ଯାହାର ଆଖି ଗୁଡ଼ିକ ରକ୍ତାକ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣ । କୋଡ଼ି ପରି ଦାନ୍ତଗୁଡ଼ିକ ଦେଖାଇ ଲହ ଲହ ଜିହ୍ୱା ବାହାର କରି ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ରହିଛି। ମୁଁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଛାନିଆ ହୋଇଗଲି। ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପଛକୁ ପଛକୁ ହୋଇ ଖଟର କାନ୍ଥ ପାଖକୁ ଭୟରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଗଲି।

ଶୃଗାଳଟି ଏକ ଗର୍ଜନ କରି ମୋ ଛାତି ଉପରକୁ ଡେଇଁ ପଡ଼ିଲା। ଆଉ ଛାତିର ମାଂସଳ ବକ୍ଷ ଉପରେ ପଞ୍ଝାକୁ ଫୋଡ଼ିଦେଇ ତଣ୍ଟିକୁ ପାଟି ପକାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। ମୁଁ ଭୟରେ ଯଥା ଶକ୍ତି ଖଟାଇ ତା'ର ପେଟକୁ ଏକ ମୁଷ୍ଟି ଆଘାତ କଲି। ଆଉ ସେ ଉଡ଼ିକି ଯାଇ କାନ୍ଥରେ ପିଟି ହୋଇ ପଡ଼ିଲା। ତା'ର ପିଠି ଓ ପେଟକୁ ଏକ ଶକ୍ତ ଆଘାତ ଲାଗିଲା। ସେ ଛଟପଟ ହୋଇ ପୁଣିଥରେ ଘାଇଲା ବାଘ ପରି ଛିଡ଼ା ହୋଇ ପଡ଼ିଲା ଦୁଇ ଗୋଡ଼ରେ। ଆଉ ଆକ୍ରମଣ କଲା। ତା'ର ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନ କରି ଲମ୍ଫ ମାରିବା ବେଳେ ମୁଁ ସାମାନ୍ଯ ଘୁଞ୍ଚିଗଲି। ଆଉ ସେ ପିଟି ହୋଇଗଲା ଖଟପାଖ କାନ୍ଥରେ।

ଏଥର ମୁଁ ତଳକୁ ଡ଼ିଆଁ ମାରିଲି। ଆଉ ସେ ପୁଣି ଝାଡ଼ି ହୋଇ ଉଠି ପଡ଼ିଲା। ଏଥର ମୋ ଉପରକୁ ଲମ୍ଫ ମାରିଲା କୌଶଳ କରି ଠିକ୍ ତା'ର ଆଗ ଦୁଇ ଗୋଡ଼ ମୋ ଛାତି ଉପରେ ପଡ଼ିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ତା'ର ଦୁଇ ଗୋଡ଼କୁ ଧରି ପକାଇଲି। ତଥାପି ସେ ମୋ ଛାତି ଭାଗକୁ କାମୁଡ଼ିବାକୁ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଉ ନଥାଏ। ଆଉ ଜୋର୍ କରି ଦୁଇ ଗୋଡ଼କୁ ମୋଡ଼ାମୋଡ଼ି କରି କାନ୍ଥ ଭାଗକୁ ଛାଟି ଦେଲି। ତା'ର ମୁଣ୍ଡ ଭାଗଟି ପୁଣି କାନ୍ଥରେ ପିଟି ହୋଇଗଲା। ଆଉ ସେ ବଖରାର କୋଣରେ ପଡ଼ି ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରାଇ ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନ କଲା ବାରମ୍ବାର ବାରମ୍ବାର। ମଝିରେ ମଝିରେ ତା'ର ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ମୁନିଆଁ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇ ମୋତେ ଡ଼ରାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। ମୁଁ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଫଳଥାଳିରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ଛୁରୀକୁ ଜୋର୍ ରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲି। ଆଉ ତା' ଆଗକୁ କ୍ରୋଧବର ହୋଇ ଛିଡ଼ା ହୋଇଗଲି। ମନରେ ଭାବିଲି ଏଥର ଯଦି ଝାମ୍ଫମାରେ ମୋ ଉପରକୁ ଛୁରୀରେ ପେଟକୁ ଭୂଷି ଦେବି। କିନ୍ତୁ, ସେ ଭୟରେ ଶାଙ୍କୁଡ଼ି ଯାଇ ଜାକଜୁକି ହୋଇ ସେ କୋଣରେ ବସି ପଡ଼ିଲା। ଆଉ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଏକ ଶ୍ୟାମଳ ରଙ୍ଗର ସୁନ୍ଦର ତରୁଣୀରେ ପରିଣତ ହୋଇଗଲା। ସେ ପିନ୍ଧିଥିଲା ବାଇଗଣୀ ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ। ବଳିଷ୍ଠ ଚେହେରା। ଧାରୁଆ ମୁହଁ। ସୁନ୍ଦର ଖଡ୍ଗ ପରି ନାକ ଓ ଧନୁ ଭଳି ଓଠ। ଆଉ କହିଲା - ମୋତେ ମାରନି... ମୋତେ ମାରନି...। ମୁଁ ରାଗରେ ଗରଗର ହୋଇ ପଚାରିଲି - କିଏ ତୁମେ, ମାୟାବିନୀ?! କାହିଁକି ମୋ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲ?! ସେ କହିଲା - ମୁଁ ଆମେଣ୍ଡା। ରାଣୀ ମିରିଆଙ୍କ ଦାସୀ। ସେ ମୋତେ ପଠାଇଥିଲେ ତୁମ ଉପରକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଆଉ ତୁମର ଶକ୍ତି ଓ ସାହସ ପରଖିବାକୁ।

ଏଥର ମୋ ପଛପଟରୁ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ କରତାଳି ଶୁଭିଲା। ମୁଁ ପଛକୁ ବୁଲି ଦେଖିଲି ମିରିଆ ଓ ଜେନିଲିଆର ଆଗମନ। ମିରିଆ କହିଲା - ଆରେ ବାଃ, ଖୁବ୍ ଚମତ୍କାର ତୁମ ଲଢ଼େଇ ଓ ସାହସ। ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ଦୁର୍ବଳ ବୋଲି ଭାବି ନେଇଥିଲି। ବେଶ୍... ତୁମେ ମୋର ପ୍ରଥମ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ କରିଯାଇଛ। କିନ୍ତୁ, ମନେରଖ ଆଗକୁ ଆହୁରି ଭୟଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତି ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ହେବ।

ନିଦ ମୋର ଆହୁରି ଭାଙ୍ଗିନି। କି ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଆହୁରି ସରିନି। କୁଆଡ଼େ ଯାଆନ୍ତୁନି। କି ପଢ଼ିବା ଛାଡ଼ନ୍ତୁନି।

କ୍ରମଶଃ...

ପ୍ରେତିନୀ ରାଣୀ ମିରିଆର ମାୟାଜାଲ

ବୁକୁଥରା ସ୍ବପ୍ନିଳ ଭୂତ କାହାଣୀ