ପୁଅ ବୋହୁଙ୍କ ଗାଡି ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲା। ନୂଆ ବୋହୂ ଘରେ ପାଦ ଦେଲା। ଶଙ୍ଖ ହୁଳୁହୁଳିରେ ଖଣ୍ଡମଣ୍ଡଳ କମ୍ପି ଉଠିଲା। ବୋହୂ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରୁ ପିଠଉରେ ଚିତା ଲେଖିଲେଖି ଠାକୁର ଘରଯାଏଁ ପହଞ୍ଚିଲା।

ଠାକୁର ଘରେ ପିଢ଼ା ପକେଇ ପୁଅବୋହୂଙ୍କୁ ବସେଇ ଦେଲେ ବଡ଼ମା। ତାପରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ କରି ଘରଲୋକମାନେ ମୁଦି, ହାର, କାନଫୁଲ ଇତ୍ୟାଦି ଉପହାର ପିନ୍ଧେଇଲେ ବୋହୂକୁ। ମୁହଁରେ ସୁନ୍ଦର ହସଟିଏ ଲାଖି ରହିଥାଏ ବୋହୂର ମୁହଁରେ ସମସ୍ତଙ୍କଠୁ ଉପହାର ଗ୍ରହଣ କଲାବେଳେ।

ଆଗେଇ ଆସିଲେ ସକାଳୁ ଆସି ପହଞ୍ଚିଥିବା ଲେଖାଯୋଖା ଖୁଡୀ ମୁଦି ପିନ୍ଧେଇବାକୁ। ବୋହୂ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ମୁଦି ଗଳେଇ ଦେଇ ବୋହୂର ମୁହଁଟାକୁ ହାତରେ ତୋଳିଧରି ପୁଅର ମା ମିତାଦେବୀ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଲେ , "ମିତାଅପା, ନିଜ ଚନ୍ଦ୍ରଉଦିଆ ପୁଅ ପାଇଁ ଶେଷକୁ ଏମିତି ସାବନା ଝିଅ ଠିକ୍ କଲ?? ଆମ ରିଟୁପାଇଁ କଣ ଗୋରାଝିଅ ଅଭାବ ଥିଲେ କି?? ଏତେ ଖୋଜିକି ଶେଷରେ ଏଇଆ??"

ମିତାଦେବୀ ଦେଖିଲେ ବୋହୂର ମୁହଁର ସୁନ୍ଦର ହସଟି ନିମିଷକେ ହଜିଗଲା। ସେ ଟିକେ ହସିଦେଇ କହିଲେ, "ଆଲୋ ଗୌରୀ। ସାରା ଜୀବନ ସେଇ କାଳିଆ, ଆଣ୍ଠୁଆ ଗୋପାଳ ଆଉ ଦକ୍ଷିଣକାଳୀଙ୍କୁ ପୂଜା କରି କରି ଶେଷରେ ଆଜି ଏଇ କଳା-ଗୋରା କଥା କହିଲୁ?? ସତରେ ଆଜି ପ୍ରମାଣ କରିଦେଲୁ କଳାରଙ୍ଗ ଦେହରେ ନଥାଏ, ଥାଏ ମନରେ।"

ଗୌରୀଖୁଡୀ କୁଆଡେ ଯିବେ ବାଟ ପାଉନଥାନ୍ତି। ନୂଆବୋହୂ ମୁହଁରେ ପୁଣି ଖେଳେଇ ହେଇଯାଇଥିଲା ପ୍ରେମର, ସ୍ନେହର, ସମ୍ମାନର, କୃତଜ୍ଞତାର ସରୁ ହସଟିଏ। ଆଉ ଝିଅର ମନର କାଚ ଦର୍ପଣରେ ଭଙ୍ଗାଦାଗଟିଏ ତିଆରି ହେବା ଆଗରୁ ତାକୁ ଲିଭେଇ ଦେଇଥିଲା ମା'ଟିଏ।