ଖନ୍ଦା ଶାଳରେ

ଚଟୁ ମାଡରେ

ଲମ୍ବା ଏକ କାଠର

ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଅଗ୍ନିଶିଖା ଉପରେ

ବସିଥିବା କଡେ଼ଇଟି ଭିତରେ

ତେଲର ଦାଉ ଦାଉ ତାତିକୁ ସହି

ମୁଁ, ଭାଜି ହେଉଥିବା ଫୁଟଣ କେଇ ଗୋଟି!!

ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା କରେ ତତେ, ମାନେ ହଳଦୀକୁ।।

ତୁ ଆସିଲେ ଏ କଳା ଦେହରେ ଲାଗେ ହଳଦିଆ ଲେପ,

ମୋ ପିତା ତୋ ପିତା ସହ ମିଶିଲେ, କେମିତି ଗୋଟେ ବାସ୍ନା ହୁଏ,

ସେ ବାସ୍ନାରେ ବୁଝିବାକୁ ଚାହେଁ ତତେ!!

ଗରମ କଡେଇର ତତଲା ତେଲରେ,

ମୁଁ ଭାଜି ହେଇ ଫିଟିଲା ବେଳେ,

ତୁ ଆସୁ!! କାହିଁକି,

ଯେବେ ଏ ନିଆଁରେ ଫୁଟିଯାଇ କଡେ଼ଇ ଛାଡିବାର ଏତେ ଇଚ୍ଛା ମୋର,

ତେବେ ତୁ ଆସୁ କାହିଁକି!!!!!!??

ମୋତେ ବୁଝେଇବାକୁ ମିଳନର ରୂପ,

କହୁ କାହିଁ,

ମୋ ସହ ଏ ତିଅଣ ପିତା,

ମୋ ବିନା ଏ ତିଅଣ ଫିକା!!

କାହିଁକି!

କାହିଁକି ତେଲରେ ଜଳିଯାଇଥିବା ମୋ ଅଧା ଶରୀର ଭିତରେ,

ତୁ ଆସୁ କ୍ଷତରେ ମଲମ ଲଗାଇବାକୁ।।

ପସିଯାଉ ମୋ ଅଧା ଶରୀରରେ,

ଲୀନ ହେଲାପରି!!....

ତୋର ମୋର ଏ କଡେ଼ଇ ଛାଡିବାର ପ୍ରୟାସରେ,

ନଛାଡିବାର ଶାନ୍ତ୍ବନା କାହିଁକି!!

କାହିଁକି ବୁଝେଇଦେଉ ମୋତେ ବନ୍ଧନ କଣ୍!!

କାହିଁକି ବାନ୍ଧି ଦେଉ ମତେ ଏଇ କଡେ଼ଇରେ ତୋ ସହ,

ଏ ବନ୍ଧନରେ କାହିଁକି କହୁନା ଜ୍ୱାଳା କେତେ,

କାହିଁ କହୁ, ଦଣ୍ଡେ ଗଲେ, ପାଣି ବେଲାଏ ଢଳା ଯିବ,

କାହିଁ ବୁଝେଇ ଦେଉ, ସାଥି ହୋଇ ପାଣିରେ ଭାସିବାର ସମୟ ଆସିଗଲା,

କାହିଁକି!!

କାହିଁକି ମୋ ଅନାବଶ୍ୟକତାକୁ ଆବଶ୍ୟକତାର ରୂପ ଦେଉ!

ତୋ ବିନା ସିନା ଏ ତିଅଣର ରୂପଚର୍ଯ୍ୟା ହୋଇ ପାରେନା,

ହେଲେ ମୋତେ ନ ଛାଡିବାର ଏ ପ୍ରୟାସ କାହିଁକି!!

କଣ୍ ଏ ସତରେ ପ୍ରେମ!!

ନା ତୋ ପୁରସ୍କାର ପାଇବାର ଅପେକ୍ଷାରେ

ତାଳି ମାରିବା ପାଇଁ ଜଣଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା??

ତଥାପି, ତୋ ପାଇଁ, ତୋ ହଳଦିଆ ଲେପ ପାଇଁ,

ତୋ ଆଲିଙ୍ଗନର ଇଚ୍ଛା ପାଇଁ,

ମୁଁ ଏ ଗରମ ତେଲରେ,

ଖନ୍ଦା ଶାଳ ଧୂଆଁରେ,

କାହା କାଶରେ ତ କାହା ଛୁଙ୍କରେ....

ଛୁଙ୍କ