ଏ ନୂତନ ଅଧ୍ୟାୟର ପୃଷ୍ଠା,

ଯୋଡ଼ି ଗଲା କେତେ ଅନୁଭୂତି,

ଏପ୍ରିଲ ତିରିଶ ଦୁଇହଜାର ଏକୋଇଶ

କର୍ମମୟ ଜୀବନର ଡୋରି ବନ୍ଧା ହେଲା,

ଚାକିରୀରୁ ଅବସର ସମୟରେ ବନ୍ଧା

ଧାଁ ଦଉଡର ଘଟିଲା ସମାପ୍ତି ।

ତୁମରି ଭାଷାରେ ଅୟମାରମ୍ଭ ଏକ ନୂଆ ଫର୍ଦ,

ମୋର ଏଇ ନୂଆ ଜୀବନର

ଖୁବ୍ ବେଶୀ ନହେଲେ ବି ଅନେକ ପ୍ରସ୍ତାବ,

ବଗିଚା କାମଠୁ ନେଇ ଘର ସଜାଯାଏ,

ରନ୍ଧାବଢ଼ା, ପିଠାପଣା କେତେ କରିବାର ଇଚ୍ଛା,

ଧସେଇ ପଶି ଆସେ ସିନା

କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ଫେରିଯାଏ ପୁଣି ।

ଗଡ଼ିଯାଏ ଦିନ ତାର ଚିରାଚରିତ ଢ଼ାଞ୍ଚାରେ,

ଯେତେ ନେହୁରା ହେଲେ ବି ସମୟ କି ରହେ କେବେ

କେବେ ଭୁଲି ତାର ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଗତି ?

ପୁଅ-ବୋହୁ,ଝିଅ-ଜ୍ବାଇଁ, ନାତି ଓ ନାତୁଣୀ, ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ

ସବୁ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଜ୍ଞାତି ଓ କୁଟୁମ୍ବ,

ମୋ ଚାକିରି କାଳର ତାଙ୍କ ସେହି ମାନ ଅଭିମାନ,

ପୋଛି ଦେବି ଭାବିଥିଲି ଅବସର ପରେ ।

ମହାମାରୀ ପ୍ରକୋପରେ ଥରହର ଧରା,

ହାତ ଧୂଆ, ମୁହଁ ବନ୍ଧା,

ସାମାଜିତ ଦୂରତାର ନିୟମରେ ଭରା,

କୁଆଡ଼େ ବା ଯିବ? କିଏ ବା ଆସିବ ??

ଏ ଚରମ ଦୁଃସ୍ଥିତି ବେଳାରେ ॥

ପୂର୍ବ ଅଧ୍ୟାୟର ସେହି ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଜୀବନ,

ଧୀରେ ଧୀରେ ଅପସରି ନିସ୍ତେଜ ହେଉଛି,

ଏ ଦଶନ୍ଧିଟା ମୂଳରୁ କାହିଁକି?

ଆଶା-ଆକାଂକ୍ଷା ସବୁକୁ ଉଡ଼େଇ ନେଉଛି,

ସଫା ପରିବେଶ ଝାଞ୍ଜି ପବନ ନଥିଲେ ବି,

ବିଭୁଚେଚନାରେ ଅଭିଭୂତ ମନଟା ବି,

ବେଳେବେଳେ ଭୂତ ହୋଇ ଖାଇ ଗୋଡ଼ାଉଛି,

ସବୁ ବିଶ୍ୱାସକୁ ଦଳି ଦେଇ , ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ବାହାରି ଆସୁଛି।

ଥକାମନ ଜରା ପାଇଁ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ,ଅନିଚ୍ଛୁକ ସିନା,

ହେଲେ ଶିଥିଳତା ଆପେ ଆପେ ବୟସର ଧାରା ଶ୍ରାବଣରେ ଗଜୁରି ଉଠୁଛି,

ଚିର ଇପ୍ସୀତ ଏକାନ୍ତର ଏକାଗ୍ରତା,

ବେଳେବେଳେ ଦୋହଳି ଯାଉଛି,

ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛି କେଉଁ ଅଜଣା ଦୋଛକି ରାସ୍ତାରେ

ମାନସ ପଟର ଶୂନଶାନ୍ ନିଃସଙ୍ଗ ବେଳାଭୂମିର ବୁକୁ

ଫଟା ନିର୍ଜନତା ଛୁଏଁ ଆସି ଅମାନିଆ ଦୁର୍ବଳ ମନକୁ ।

ଯେତେ ଶକ୍ତ କଲେବି, ସବୁ ବୃଥା ବିଫଳ ମନୋରଥ

ଝୁରେ ଖାଲି ମୋର ଅତୀତକୁ।

ମନେ ପଡ଼େ ମୋର ପ୍ରିୟ କର୍ମସ୍ଥଳୀ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ,

ଆଉ ମୋର ସେ ପରିବାରର ଦୁଷ୍ଟ ସନ୍ଥ ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ,

ମନେ ପଡ଼ ତୁମେମାନେ ଗଛପତ୍ର, ବାଲି ଗୋଡ଼ି, ଇଟା ଓ ପଥର,

କିଏ କହେ ତୁମେ ପ୍ରାଣହୀନ ?

ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଅ ,ମୋର ଚେତନା ସ୍ତରରେ।

ଭରିଦିଏ ସ୍ଵପ୍ନ ମନେ ବେପଥୁ ହୁଏ ମନ ପ୍ରାଣ ତୁମର ସ୍ମରଣେ,

ମନ ଊଣା କରିବନି, ନିର୍ଜୀବ କି ସୃଜିପାରେ ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ସ୍ମୃତିର ସେ ଫର୍ଦରେ ଆଙ୍କି ହୁଏ,

କେତେ ରାଗ ଋଷା,କେତେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ, କେତେ ସତମିଛ, ମାନ ଅଭିମାନ ।

ଭଙ୍ଗା ଗଡ଼ା ଦୁନିଆରେ କିଛି ନୁହେଁ ଚିର,

ପ୍ରେମ ଡୋରେ ବନ୍ଧା ସିନା ଏ ସାରା ସଂସାର ।

ବଞ୍ଚି ରହେ ଚିରକାଳ ହୃଦୟର ,

ସ୍ନେହ ଆଉ ମମତାର ଅଲିଭା ସେ ଗାର ॥

ମୋଦିପଡ଼ା,ସମ୍ବଲପୁର

ଯୋଗାଯୋଗ - ୭୯୭୮୮୬୪୬୧୨

{ଫର୍ଦେ ସ୍ମୃତି}

ଡକ୍ଟର ଶ୍ରୀମତୀ ସଙ୍ଗୀତା ନାଏକ (ପୁରୋହିତ)