ରାତିରେ, ଶୋଇସାରିଲା ପରେ, ବର୍ଷା, ଘଡଘଡି ଶବ୍ଦରେ ଚମକି ଉଠିଲା ପରେ ଶୁଭେ ବାହାରେ କଦଳୀ ପତ୍ରରେ ବର୍ଷାର ମନମୋହକ ଶବ୍ଦ, ବାହାରେ ଝଡି ବତାସ, କିନ୍ତୁ ମନ ଶାନ୍ତ ସରଳ, କେତେ ଚମତ୍କାର ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ ।

ଗୁଳୁଗୁଳି ରାତିରେ, ଦାଣ୍ଡରେ ଶୋଇ ଆକାଶର କେତେ ତାରା ଆମେ ଦେଖୁନଥିଲେ ? କେଡେ ଟିକି ମନ, କେତେ ବିଶାଳତାକୁ କୁନି ଆଖିରେ ମାପିବସୁଥିଲା ଟର୍ଚ୍ଚ ଲାଇଟ ଆକାଶକୁ ପକେଇ । କେତେ ବିରାଟ ଆଉ ଆତ୍ମପ୍ରତ୍ୟୟୀ ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ ।

ବାଉଁଶ ବଣର ପତ୍ର ସହିତ ପବନର ଲୁଚକାଳି ଶବ୍ଦରେ ନିଦେଇ ଯାଉଥିବା ଆଖିପତା ସହ କୋଉ ଦୂର ଦୀପରେ ପହଞ୍ଚୁଥିବା ରାଜକୁମାରର ଗପ କ୍ରମେ ସ୍ଵପ୍ନ ପାଲଟୁଥିଲା । କେତେ ସରଳ ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ । ରଜଦୋଳିରେ ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁ ଯିବାର ସାହାସ ଭିତରେ ଆମେ ମାଟିକୁ ମୁଠେଇ ଧରି ପାରୁଥିଲୁ । କାଗଜ ଡଙ୍ଗାଟେ ଭସେଇ ଦେଇ ଦୃଢ ଆଶା ଧରି ରଖୁଥିଲୁ ପାଣି ସ୍ରୋତର ଶେଷ ଯାଏ ସିଏ ପହଞ୍ଚିବ ବୋଲି ।

ଆକାଶର ବାଦଲକୁ ଦେଖି ନୂଆ ନୂଆ କାହାଣୀ ଆଉ ଚରିତ୍ର ସର୍ଜି ଯାଉଥିଲୁ ଆମେ । ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁକୁ ମୁଠେଇ ଧରିବାର ଅସଂଖ୍ୟ ବିଫଳ ପ୍ରୟାସ ପରେ ହାର ମାନୁ ନଥିଲା ଆମର ସେ ମନ । ଷଢେଇରେ ଭାତ ଡାଲି ରାନ୍ଧି ମନ କୁଣ୍ଢେ ମୋଟ କରି କଳ୍ପନାରେ ଗୋଟା ଗାଁ ର ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇବା ପରଷି ଦଉଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ । କେତେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲୁ ଆମେ । ନିଜ ହାତରେ ଛୋଟ ଘର ଗଢ଼ୁଥିଲୁ, ଛୋଟ ଖାତା କରି ସେଥିରେ କେତେ କଣ ଲେଖିଚାଲୁଥିଲୁ । କେତେ ନମ୍ର ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ ।

ଗୁଡ଼ି ଆଉ ନଟେଇର ଖେଳରେ କେତେ ଦୁଃସାହସି ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ । ଯେତେ ଥର ପଡ଼ିଲେ ବି ସାଇକେଲ ଚଲେଇ ଶିଖିବାର ସେ ମୋହ କେବେ ତୁଟୁ ନଥିଲା । ଯେତେ ଯିଏ ଡରେଇଲେ ବି ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ ତଳେ ଖରାବେଳେ ଗୋଡ଼ା ଗୋଡ଼ି ଖେଳ ଆମର ବନ୍ଦ ହଉନଥିଲା । ଅମରି ବାଡ଼ିକୁ ଷ୍ଟମ୍ପ କରି ଆମେ କ୍ରିକେଟ ଖେଳୁଥିଲୁ । ଲଣ୍ଠନର ଆଲୁଅରେ ଛାଇ ଆଲୁଅ ସହ ହାତରେ ହରିଣ, ପାରା କେତେ କଣ ଚମକ ଦେଖଉଥିଲୁ । କେତେ କଳ୍ପନା ପ୍ରବଣ ଥିଲା ଆମ ପିଲାଦିନ । ନଈ, ପୋଖରୀରେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ପହଁରି କେତେ କଳା କୁଶଳତା ହାସଲ କରିନଉଥିଲୁ ନିଜେ ନିଜେ ।

ବଡ଼ ହବାର କେଡ଼େ ଦୁର୍ବାର ଇଚ୍ଛାଟିଏ ନଥିଲା ସତେ ଆମ ଭିତରେ । ଆଉ ଆଜି, ବଡ଼ ହେଲା ପରେ ଏ ଦୁନିଆ କେତେ ବଦଳି ଗଲା । ଆମ ଆମ୍ବତୋଟା, ନଇପଠା, ବିଲ ପାଟ, ମାଟି ରାସ୍ତା, ଷଢେଇ ଖେଳ, ଖଡ଼ି ସିଲଟ, କାଚଗୁଲି, ବେତବାଡ଼ି, ଚାଟଶାଳୀ, ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ସବୁ କୁଆଡ଼େ ହଜିଗଲା ।

ସେଦିନ, ଏଦିନ ଆଉ ଆମେ

ଆମ ପିଲାଦିନର କଥା ଭାଗ - ୧