ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆଧୁନିକ ଯୁଗର ୫ଜଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲେଖକ

….....…….......….....

ଜ୍ଞାନ ରଞ୍ଜନ ବିଶ୍ଵାଳ, ସାମ୍ବାଦିକ, କୋଣାର୍କ, ପୁରୀ

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ବିକାଶର ଗତିଧାରା ନିରୀକ୍ଷଣ କଲେ ହୃଦ୍‌ବୋଧ ହୁଏ ଯେ ରାଧାନାଥ ଓ ମଧୁସୂଦନଙ୍କ କବିତାବଳୀ ପ୍ରକାଶ ପରେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଆଧୁନିକତାର ସୂତ୍ରପାତ ଘଟିଥିଲା। ଏହି ଆଧୁନିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସବୁଜ ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହା ପାରମ୍ପରିକ ସାହିତ୍ୟ ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ଗତି କରିଥିଲା। ଅର୍ଥାତ୍‌, ଇଂରାଜୀ ବା ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସାହିତ୍ୟର ଢ଼ାଞ୍ଚାରେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ଏକ ଆତ୍ମିକ ସନନ୍ଦ ରୂପେ ପରମ୍ପରାର ପରିଧି ଭିତରେ ପ୍ରତିଭାତ ହୋଇଥିଲା। ସବୁଜ ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ପରେ ଏହା ପରମ୍ପରାର ପରିଧି ବାହାରକୁ ଚାଲି ଆସିଥିଲା, ଅଥଚ କୌଣସି ଦୁର୍ଘଟଣା ନ ଘଟାଇ ନୂତନ ଭାବବୋଧରେ ଅଭିମନ୍ତ୍ରିତ ହେଲା। ଅନ୍ୟ ଭାଷାରେ ଲେଖିଲେ, ଓଡ଼ିଆ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ମାନସରେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟଚେତନ ଦାନା ବାନ୍ଧିଲା ତଥା ନୂତନ ମାନସିକତା ସୃଷ୍ଟି ହେଲା। ଏହା ସତ୍ୟ ଯେ, ସବୁଜ ଗୋଷ୍ଠୀର କବି କୋବିଦ ବୃନ୍ଦ ଇଂରେଜ ରୋମାଣ୍ଟିକ ସାହିତ୍ୟିକ ଓ ରବୀନ୍ଦ୍ରନାଥଙ୍କ ସାହିତ୍ୟ ଦର୍ଶନରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହେଲେ। ସାହିତ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ପରମ୍ପରା ବେଶୀ ଦିନ ସ୍ଥାୟୀ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ। ପାରମ୍ପରିକ ପରିଧିରେ ଆତ୍ମିକ ସନନ୍ଦ ଭାବରେ ପ୍ରତିଭାତ ହୋଇ ଓଡ଼ିଆ ସାରସ୍ୱତ ଧାରା ବିଶ୍ୱମୁଖୀ ହେଲା। ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ କବିକୋବିଦବୃନ୍ଦ ଓଡ଼ିଆ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ଗୁରୁ ବନିଗଲେ। କ୍ରମେ ବୌଦ୍ଧିକ ଉଚ୍ଚାରଣ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିମଗ୍ନତାର ରୂପଚିତ୍ର ନେଇ ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ଉଦ୍‌ବେଳିତ ହେଲା। ଅଶୀ ଦଶକରୁ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ରୂପରଙ୍ଗ ବଦଳିଗଲା। ଏହା କୌଣସି ସୀମାସରହଦ, ନୀତି, ବାଦ ଓ ଶୃଙ୍ଖଳା ଭିତରେ ଆବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ। କେତେକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ଏତାଦୃଶ ସ୍ଥିତିକୁ ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକତା ଆଖ୍ୟା ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା।

ଆଧୁନିକତା ପରି ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକତା ଏକ ଶୃଙ୍ଖଳିତ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚିତ ତତ୍ତ୍ୱ ନୁହେଁ, ବରଂ କୌଣସି ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚିତ ପରିଭାଷା ଓ ତତ୍ତ୍ୱବୟାନର ଏହା ବିରୁଦ୍ଧାଚରଣ କରେ। ସଂକ୍ଷେପରେ ଉଲ୍ଲେଖ କଲେ, ଆଧୁନିକତାର ସ୍ଥିତିର ନିଶ୍ଚିତ ଢ଼ଙ୍ଗକୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରିବା ବୋଧହୁଏ ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକତା। କେତେକଙ୍କ ମତରେ, ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ବିଶେଷତଃ କାବ୍ୟ କବିତାରେ ଅଶୀଦଶକରୁ ଏହା ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକତାର କାଳ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି। ସାଧାରଣତଃ, ସାହିତ୍ୟରେ ଯେତେବେଳେ ନୂଆ କାଳଟିଏ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ, ସେତେବେଳେ ବହୁଦିନରୁ ଗଡ଼ି ଆସୁଥିବା କୌଣସି ସାରସ୍ୱତ ଧାରା ବା ସୃଜନଶୀଳ ଅନୁଚିନ୍ତନର ରାଗରୀତିର ଅବସାନ ଘଟେ ନାହିଁ। ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି ଏକ ଉଗ୍ର ମାନସିକତାକୁ ବୁଝାଇଥାଏ, ଯେଉଁ ମାନସିକତା ଏକ ନୂଆ ରୁଚିବୋଧ ତିଆରି କରିବାରେ ପ୍ରମୁଖ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ। ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଠିକ୍ ସେଇଆ ଘଟିଛି। ଦୀର୍ଘ ଚାଳିଶ ବର୍ଷ ଧରି ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକତା ଜନ୍ମ ନେଲାଣି ବୋଲି କେତେକେ ମତ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ ହେଁ ଏଯାବତ ଏହାର ଆସ୍ଥାନ ସୁଦୃଢ଼ ହୋଇପାରି ନାହିଁ। ଅଗଣିତ ପାଠକ ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ଦୁର୍ବୋଧ୍ୟ, ରୁଚିହୀନ ତଥା ସାମାଜିକ ଚେତନାର ଉତ୍ତରଣ ଘଟାଇବାକୁ ଅସମର୍ଥ ବୋଲି ବିଚାରିଛନ୍ତି। ସେହି ପାଠକମାନଙ୍କ ମତ ହେଉଛି, “ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ହିତ ସାଧନ ହୋଇ ପାରୁନାହିଁ, ସେହି ସାହିତ୍ୟରେ ଜୀବନ ନିର୍ମାଣର କଳା ନାହିଁ ଏବଂ ସାମାଜିକ ଚେତନା ସୃଷ୍ଟି ନିମିତ୍ତ ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ଭୂମିକା ଓ ଅର୍ଥହୀନ।” ପାଠକ ହିଁ ସାହିତ୍ୟର ଉପଭୋକ୍ତା, ପାଠକୀୟ ରୁଚିକୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହେଲେ ସେହି ସାହିତ୍ୟ ପାଠକାଦୃତି ଲାଭ କରେ। ଅଥଚ ପାଠକଙ୍କ ରୁଚିବିହୀନ କିଛି ଉଦ୍ଭଟ, ଅର୍ଥହୀନ ଓ ଦୁର୍ବୋଧ୍ୟ ସାହିତ୍ୟକୁ ଉତ୍ତର ଆଧୁନିକ ସଂଜ୍ଞା ପ୍ରଦାନ କରିବା ସମୀଚୀନ ନୁହେଁ।

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଅନେକ ସ୍ରଷ୍ଟା ମାନେ ନିଜ ନିଜର କଲମ ମୁନରେ ସମାଜର ପ୍ରତିଛବିକୁ ନିଜର ସୃଜନୀରେ ପରିପ୍ରକାଶ କରି ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ପ୍ରଶଂସିତ କରିଛନ୍ତି। ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ଏମିତି ଅନେକ ଲେଖକ, ଗାଳ୍ପିକ, ଔପନ୍ୟାସିକ, ସାହିତ୍ୟିକ ତଥା କବି ମାନେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିବାକୁ ପ୍ରୟାସ ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି। ମୋ ଭାବନାରେ ୫ଜଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲେଖକଙ୍କ ଉପରେ ଆଲୋକପାତ କରୁଛି।

୧- ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତି

ଜନପିଠ ପୁରସ୍କାର ବିଜେତା ତଥା ୧୯୯୫ ମସିହାରେ ଜାତୀୟ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାରର ପ୍ରଥମ ବିଜେତା ଭାବେ ସୁନାମ ଅର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ ଅମୃତାରା ସାନ୍ତାନ ଅନ୍ୟତମଶ୍ରେଷ୍ଠଲେଖା। ସେ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ମଧ୍ୟଭାଗରେ ଜଣେ ଓଡିଆ ଲେଖକ ଥିଲେ।

ଗୋପୀନାଥ ମହାନ୍ତି ୧୯୩୮ ମସିହାରେ ଓଡିଶା ପ୍ରଶାସନିକ ସେବାରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ୧୯୬୯ ମସିହାରେ ଅବସର ନେଇଥିଲେ। ତାଙ୍କୁ ଉତ୍କଳ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟର ଇଂରାଜୀ ବିଭାଗର ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରଫେସର ପ୍ରଭାତ ନାଲିନୀ ଦାସ ତାଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ଅନୁଦାନ ଆୟୋଗ, ୟୁଜିସି ବିଶିଷ୍ଟ ପରିଦର୍ଶକ ପ୍ରଫେସର ତଥା ଲେଖକ-ନିବାସରେ ଦୁଇ ବର୍ଷ ପାଇଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲେ। ୧୯୭୦ ଦଶକର ଶେଷ ଭାଗରେ ଇଂରାଜୀ ବିଭାଗ, ଉତ୍କଳ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଥିଲେ। ୧୯୮୬ରେ, ସେ ଆମେରିକାର ସାନ ଜୋସେ ଷ୍ଟେଟ ୟୁନିଭରସିଟିରେ ସାମାଜିକ ବିଜ୍ଞାନର ଆଡକ୍ଟର ପ୍ରଫେସର ଭାବରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ। ୨୦ ଅଗଷ୍ଟ ୧୯୯୧ ରେ କାଲିଫର୍ନିଆର ସାନ ଜୋସରେ ତାଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ହୋଇଥିଲା।

ଗୋପୀନାଥଙ୍କ ପ୍ରଥମ ଉପନ୍ୟାସ ମାନା ଗହିରା ଚାସା ୧୯୪୦ ମସିହାରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା, ତା’ପରେ ଦାଦୀ ବୁଦ୍ଧ, ପରଜା ଏବଂ ଅମୃତାରା ସାନ୍ତାନ ଅନୁସରଣ କରାଯାଇଥିଲା। ତାଙ୍କର ସାହିତ୍ୟିକ ଉତ୍ପାଦନ ବହୁଗୁଣିତ ହୋଇଥିଲା । ସେ ଚବିଶ ଉପନ୍ୟାସ, ଦଶଟି କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ସଂଗ୍ରହ, ତିନୋଟି ନାଟକ, ଦୁଇଟି ଜୀବନୀ, ଦୁଇଟି ଭଲ୍ୟୁମ୍ ପ୍ରବନ୍ଧ ଏବଂ ଓଡ଼ିଶାର କନ୍ଦ, ଗଡବା ଏବଂ ସଓରା ଜନଜାତିର ଭାଷା ଉପରେ ପାଞ୍ଚଟି ପୁସ୍ତକ ଲେଖିଥିଲେ। ସେ ମଧ୍ୟ ଟୋଲଷ୍ଟୟଙ୍କ ଯୁଦ୍ଧ ଏବଂ ଶାନ୍ତି ତିନି ଖଣ୍ଡ, ଏବଂ ରବୀନ୍ଦ୍ରନାଥ ଟାଗୋରଙ୍କ ଜୋଗାଜୋଗ ର ଓଡିଆରେ ଅନୁବାଦ କରିଥିଲେ।

୨- ସୁରେନ୍ଦ୍ର ମହାନ୍ତି

ଓଡ଼ିଶାରେ ଜନ୍ମିତ ସୁରେନ୍ଦ୍ର ମହାନ୍ତି ଜଣେ ଭାରତୀୟ ଲେଖକ ଯିଏକି ଓଡିଆରେ ଲେଖିଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଉପନ୍ୟାସ ନୀଳଶୈଳ ପାଇଁ ସେ କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର ପାଇଥିଲେ।

ସେ ୧୯୮୧ ରୁ ୧୯୮୭ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଓଡିଶା ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀର ସଭାପତି ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁଲାଇଥିଲେ। ସେ ପ୍ରଥମ ସମ୍ପାଦକ ଏବଂ ପରେ ସମ୍ବାଦ ଖବରକାଗଜର ମୁଖ୍ୟ ସମ୍ପାଦକ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ। ସେ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ, ଉପନ୍ୟାସ, ଭ୍ରମଣ, ସମାଲୋଚନା ଏବଂ ଜୀବନୀ ର ଲେଖକ । ସେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ପ୍ରାୟ ୬୦ ଟି ପୁସ୍ତକ ଲେଖିଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଜଣାଶୁଣା ପୁସ୍ତକଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି ମହାନଗରୀର ରାତି, ମରାଳର ମୃତ୍ୟୁ , ଅନ୍ଧ ଦିଗନ୍ତ ଏବଂ ମହାନିର୍ବାଣ ଆଦି ଅନ୍ୟତମ।

୩- ମନୋଜ ଦାସ

ମନୋଜ ଦାସ ଜଣେ ଏପରି ଲେଖକ ଯିଏ ଓଡିଆ ଏବଂ ଇଂରାଜୀରେ ଲେଖିଥିଲେ। ୨୦୦୦ ରେ ମନୋଜ ଦାସଙ୍କୁ ସରସ୍ୱତୀ ସାମମାନ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା। ତାଙ୍କୁ ୨୦୦୧ ରେ ପଦ୍ମଶ୍ରୀ ଏବଂ ୨୦୨୦ ରେ ପଦ୍ମ ଭୂଷଣ ଉପାଧିରେ ସମ୍ମାନିତ ହୋଇଥିଲେ। ସାହିତ୍ୟ ଓ ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅବଦାନ ପାଇଁ ଭାରତର ତୃତୀୟ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନାଗରିକ ପୁରସ୍କାର ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା।

ପିଲାବେଳୁ ସେ ଶୀଘ୍ର ଲେଖିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଓଡ଼ିଆ କବିତା ପୁସ୍ତକ ସତାଦ୍ଧିର ଆର୍ତନାଦ ୧୯୪୯ ମସିହାରେ ଉଚ୍ଚ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା । ସେ ୧୯୫୦ ମସିହାରେ ଦିଗନ୍ତ ନାମକ ଏକ ସାହିତ୍ୟ ପତ୍ରିକା ଉନ୍ମୋଚନ କରିଥିଲେ। ତାଙ୍କ କଲେଜ ବର୍ଷରେ ସେ ଜୀବନର ସ୍ଵାଦ ଉପନ୍ୟାସ, ବିଷ କନ୍ୟାର କାହାଣୀ ଏବଂ ପାଦ ଧ୍ଵନୀ କବିତା ସଂକଳନ ସଂଗ୍ରହ କରି ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ। ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟରେ ଡିଗ୍ରୀ ହାସଲ କରିବା ପରେ ସେ ରେଭେନ୍ସା କଲେଜରୁ ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ଡିଗ୍ରୀ ହାସଲ କରିଥିଲେ। ଖ୍ରୀଷ୍ଟ କଲେଜ (କଟକ) ରେ ଅଧ୍ୟାପକ ଭାବରେ କିଛି ସମୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ପରେ ସେ ପୁଡୁଚେରୀରେ ଶ୍ରୀ ଅରୋବିନ୍ଦ ଆଶ୍ରମରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ।

୪- ପ୍ରତିଭା ରାୟ

ପ୍ରତିଭା ରାୟ ୨୧ ଜାନୁୟାରୀ ୧୯୪୪ ରେ ଜଗସିଂହପୁର ଜିଲ୍ଲାର ବାଲିକୁଦା ଅଞ୍ଚଳର ଏକ ଦୂର ଗ୍ରାମ ଆଲାବୋଲରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ। ୧୯୯୧ ରେ ସେ ମୂର୍ତ୍ତିଦେବୀ ପୁରସ୍କାର ଜିତିଥିବା ପ୍ରଥମ ମହିଳା ଥିଲେ। ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଉପନ୍ୟାସ ବର୍ଷା ବସନ୍ତ ବୈଶାଖ ସେତେବେଳର ସର୍ବୋତ୍ତମ ବିକ୍ରେତା ଥିଲା।

୧୯୮୫ରେ ଶିଳା ପଦ୍ମ ଉପନ୍ୟାସ ପାଇଁ ଓଡିଶା ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର, ୧୯୯୦ ରେ ଯାଜ୍ଞସେନୀ ଉପନ୍ୟାସ ପାଇଁ ' ସାରଳା ପୁରସ୍କାର' ଓ ୧୯୯୧ ରେ ମୂର୍ତ୍ତିଦେବୀ ପୁରସ୍କାର ପାଇଥିଲେ। ୨୦୦୦ ମସିହାରେ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ସଂଗ୍ରହ ଉଲ୍ଗନ ପାଇଁ 'ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର' ମଧ୍ଯ ପାଇଥିଲେ। ୨୦୦୬ରେ ଅମୃତ କିର୍ତ୍ତୀ ପୁରସ୍କାର। ୨୦୦୭ରେ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସାହିତ୍ୟ ଏବଂ ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ସମ୍ମାନ ଜନକ 'ପଦ୍ମଶ୍ରୀ ପୁରସ୍କାର'ରେ ସମ୍ମାନିତ ହୋଇଛନ୍ତି। ୨୦୧୧ ରେ ଜନପୀଠ ପୁରସ୍କାର ଡ ୨୦୨୨ ରେ ସାହିତ୍ୟ ଓ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ଉଚ୍ଚ ସମ୍ମାନ ଜନକ ପଦ୍ମ ଭୂଷଣ ଉପାଧିରେ ଭୂଷିତ ହୋଇଛନ୍ତି।

୫- ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି

ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଜଣେ ପ୍ରଖ୍ୟାତ ଓଡିଆ ଭାଷା ଲେଖକ ତଥା ଏକାଡେମିକ୍ ଥିଲେ। ସେ ପଟଦେଇ ଏବଂ କସ୍ତୁରୀମୃଗ ଭଳି ଲେଖା ପାଇଁ ବେଶ୍ ଜଣାଶୁଣା। ଅବସର ନେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଅର୍ଥନୀତିର ପ୍ରଫେସର ଥିଲେ। ତାଙ୍କୁ ଭାରତ ସରକାର ପଦ୍ମଶ୍ରୀ ଏବଂ ଅତିବଡି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ସମ୍ମାନ, ଓଡିଶା ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାରରେ ସମ୍ମାନୀତ ହୋଇଛନ୍ତି। ସେ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର ଏବଂ ସାରଳା ପୁରସ୍କାର ପାଇଥିଲେ।

ଓଡିଆ କଳ୍ପନା ଲେଖା କ୍ଷେତ୍ରରେ ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ନିଜ ପାଇଁ ଏକ ସ୍ଥାନ ଖୋଦେଇ କରିଛନ୍ତି। କାହାଣୀକାର ଭାବରେ ତାଙ୍କର ସାହିତ୍ୟିକ କ୍ୟାରିଅର୍ ୧୯୬୦ରେ ‘ଗୋଟିଏ ରାତିର କାହାଣୀ ’ ପ୍ରକାଶନରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା। ତାଙ୍କର କେତେକ ଜଣାଶୁଣା କାହାଣୀ ହେଉଛି ପାଟ ଦେଇ , ଖେଳ ଘର, ନଇକୁ ରାସ୍ତା, ବସ୍ତ୍ର ହରଣ, ଅନ୍ଧକରା, କସ୍ତୁରୀ ମୁର୍ଗ , ସବୁଜ ଅରଣ୍ୟ ଏବଂ ମିଚି ମିଚିକା। ୧୯୯୦ ମସିହାରେ ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ଜିତିଥିବା ' ପାଟ ଦେଇ ଏବଂ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାହାଣୀ' ନାମକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପଗୁଡ଼ିକର ସଂଗ୍ରହ ଥିଲା। ତାଙ୍କୁ ୨୦୨୦ ମସିହା ରେ ପଦ୍ମଶ୍ରୀ ପୁରସ୍କାର ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା।

ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଅନେକ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ଇଂରାଜୀ, ହିନ୍ଦୀ, କନ୍ନଡ, ମାଲାୟାଲମ୍, ମରାଠୀ, ବଙ୍ଗାଳୀ, ଉର୍ଦ୍ଦୁ, ତେଲୁଗୁ ଏବଂ ଋଷିଆ ଭାଷା ଭଳି ବିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ଅନୁବାଦ କରାଯାଇଛି । ତାଙ୍କ କାହାଣୀ "ଅନ୍ଧକାର ଛାଇ" ଉପରେ ଏକ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ନିର୍ମିତ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ଦର୍ଶକମାନେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା କରିଥିଲେ। ସେ ତିନୋଟି ଉପନ୍ୟାସ ଲେଖିଛନ୍ତି: ଶୀତର ଶୋଣିତ, ମନସ୍ୱିନୀ ଏବଂ କୁନ୍ତୀ, କୁନ୍ତଳା ଓ ଶକୁନ୍ତଳା ଏବଂ କ୍ରାନ୍ତି ନାମକ ଏକ ଅଭିନୟ ନାଟକ।

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆଧୁନିକ ଯୁଗର ୫ଜଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲେଖକ

ଉତ୍ତମ ଲେଖା ଓ ଲେଖକ ହିଁ ସମାଜର ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆଇନା