ନେପଥ୍ୟ :

ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା ହତ – ନରେ ବା ଗୁଞ୍ଜରେ ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା ହତ -

(ଝଡ଼ ଭଳି ମଞ୍ଚ ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କଲେ ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା ।)

ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା : ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କର ଏହି ଅର୍ଦ୍ଧସତ୍ୟ ବଦଳାଇ ଦେଲା ମୋ ଜୀବନର ଗତିପଥକୁ । ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଯେତେବେଳେ ମହାଭାରତ ରଣାଙ୍ଗନରେ କହିଲେ, “ନରେ ବା ଗୁଞ୍ଜରେ ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା ହତ”, ସେତେବେଳେ ମୋ ପିତାଶ୍ରୀ ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ଅସ୍ତ୍ର । ଆଉ ସେଇ ସୁଯୋଗରେ ମୋ ପିତା ଦ୍ରୋଣଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲେ ସବ୍ୟସାଚୀ । ସବୁ ସେଇ ମାୟାବୀ – କୁଚକ୍ରୀ – କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଖେଳ – ହେଲେ ଦ୍ରୋଣପୁତ୍ର ମୁଁ – ଶତୃକୁ କେବେହେଲେ ଦେବିନାହିଁ କ୍ଷମା – ମହାରାଜ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ମତେ ଦେଇଛନ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ, ଧ୍ୱଂସ କରିବା ପାଇଁ ପାଣ୍ଡବ ବଂଶକୁ । ଆଜି ଏଇ ମୋର ଧନୁ – ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମାର ଧନୁ, ଯାହାର ଗୁଣ ଚଢାଇଥିଲେ ସ୍ୱୟଂ ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟ । ସେଇ ଧନୁ ଧରି ମୁଁ ନିପାତ କରିବି ପାଣ୍ଡବର କୂଳ ।

(କୃପାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରବେଶ)

କୃପାଚାର୍ଯ୍ୟ : କ୍ଷାନ୍ତ ହୁଅ, ଆଉ ଶାନ୍ତ ହୁଅ । ମୁଁ ତୁମର ଦୁଃଖ – କଷ୍ଟ ଓ ଶୋକକୁ ବୁଝିପାରୁଛି ଭାଗ୍ନେୟ – ପିତୃଶୋକରେ ଜର୍ଜରିତ ତୁମେ । ହେଲେ ତରତର ହୋଇ ଆଉ ନ ବୁଝି ବିଚାରୀ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ସେଇଟା ଆମ ପାଇଁ ଘାତକ ହୋଇପାରେ । ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ଏବେ ଅନ୍ତିମ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ । ସବୁ ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ଏବେ ମୃତ୍ୟୁଶଯ୍ୟାରେ – ତେଣୁ ଆମେ ଯଦି ଏଇ ସମୟରେ ସ୍ଥିର ନ ହୋଇ କିଛି କରିବା ତା ହେଲେ ଆମେ ଭୟଙ୍କର ବିପଦରେ ପଡିବା, କାରଣ ଆମେ ଏ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଭଲ ସ୍ଥିତିରେ ନାହେଁ – ସେଇଥି ପାଇଁ ଆମକୁ ହାତେ ମାପି ଚାଖଣ୍ଡେ ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ ।

ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା : ଆପଣ ଏ କଥା କହୁଛନ୍ତି ମାତୁଳ ? ସେପଟେ ରଣାଙ୍ଗନରେ ଏକୁଟିଆ ଯୁବରାଜ – ଆଉ ଆମେ, ଆମ ଜୀବନକୁ ଭୟକରି ଏଠି ଏମିତି ଲୁଚି ରହିବା । ନା – ଅସମ୍ଭବ – ଅସମ୍ଭବ ଏହା କାରଣ ଆମ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି, ଆମ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଜୀବନକୁ ରକ୍ଷା କରିବା । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଚାହିଁକି ବି ଆମ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରି ପାରିଲୁ ନାହିଁ । ହେଲେ ମୁଁ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନଙ୍କ ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ବେଳେ ତାଙ୍କ ପ୍ରବାହିତ ଲୋହିତ ଲହୁକୁ ଛୁଇଁ ଶପଥ କରିଛି ଯେ, ଆଜି ସଂଧ୍ୟା ସୁଦ୍ଧା, ପାଞ୍ଚ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ଶିର ଆଣି ଯୁବରାଜଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ କରିବି । ଏବଂ ଏକ ସେନାପତି ଆଉ ବନ୍ଧୁର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବି ।

କୃପାଚାର୍ଯ୍ୟ : ମହାଭାରତର ଏ ଶେଷ ଲଢେଇରେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ସହିତ ଯିବି ଭାଗ୍ନେୟ, ତୁମ ସହିତ ଯିବି ।

(ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧକାର)

ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା

ଅଶ୍ଵତ୍ଥାମା ଓ କୃପାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଥପୋକଥନ