ବାର ବର୍ଷ ପରେ ଅଜୟ ଆସିଛି ସେହି ପଠାକୁ , ଯେଉଁ ପଠାରେ ତା'ର ଶୈଶବ ସରିଛି , କୈଶର ସରିଛି । ଏବେ ସେ ପଦାର୍ପଣ କରିଛି ଯୌବନରେ । ଏ ଯୌବନ ପୁଣି ନାନା ଅଭିଜ୍ଞତା ସର୍ବସ୍ୱ ନୁହେଁ, ନୂଆଁ ନୂଆଁ ଯୌବନର ଛୁଆଁ ଇଏ । ସେଥିପାଇଁ ତ ସେ ଫେରିଛି ସେହି ପଠା ପାଖକୁ | ହେଲେ ସେ ଆସିନି ପ୍ରେମାଳାପ କରିବାକୁ ସ୍ଵ ପ୍ରେମିକାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି । ସେ ଆସିଛି ଏକା । ହେଲେ କାହିଁକି ?

ହଁ , ସେ ଆସିଛି ଏକା । ସେହି ଜୀବନ୍ତ ସ୍ମୃତି ତାଙ୍କୁ ଡାକି ଆଣିଛି ଏଠାକୁ । ଘରେ ବା ସିନ୍ଧୁକରେ ଥିବା ଆସବାବ ପତ୍ର ରେ ଅଳନ୍ଧୁ ଲାଗେ ,ଧୂଳି ଜମି ଧୂଳିଆ ଲାଗେ, ଧାତୁଆଦି ମଇଳା କଷ ଯୁକ୍ତ ହୁଅନ୍ତି, ସମୟ କ୍ରମେ କଳଙ୍କି ସେଥିରେ ଲାଗେ । ହେଲେ ଏଇ ସ୍ମୃତି । ବିଧାତାଙ୍କ ଅପୂର୍ବ ସର୍ଜନା ଇଏ । ଯେତେ ପୁରୁଣା ହେଲେ ବି ଅଳନ୍ଧୁ ଲାଗେନା , ଧୂଳି ଜମେନା , କଳଙ୍କ ବି ଲାଗେନା ସେଥିରେ , ଅବସର ପାଇଲେ ଜାଜ୍ୱାଲ୍ୟ ହୋଇ ଉଠେ । ସେଥିରୁ ମଧ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ବାହାରେ । ଆହୁରି କେତେ କଣ ।

ଏହିପରି ଏକ ସ୍ମୃତି ଅଜୟ କୁ ଟାଣି ଅଛି ଏଠାକୁ ନିଶ୍ଚୟ । ସମୟ ଅପରାହ୍ଣ । ଦକ୍ଷିଣା ପବନର ସାନ୍ଦ୍ରତା ହେତୁ ସ୍ରୋତ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଜାଣି ବହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛି । ମଉଳା ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ତା ଉପରେ ପଡ଼ି କୌଣସି ତୋରଣ ସଜ୍ଜା ପରି ଝିଲ୍ - ମିଲ୍‌ କରୁଛି । ତୀରକୁ ଲାଗି ଯେଉଁ ପ୍ରସସ୍ତ ଆମ୍ବତୋଟା ଅଛି ତା' ଭିତରୁ ବେଳେ ବେଳେ ବାହାରି ଆସୁଛି ଆସନ୍ନ ଅପରାହ୍ନର ଅଜଣା ପକ୍ଷୀଙ୍କ କକାଳି । ସେ ପଟୁରୁ ସରୁ ମାଟି ବାଲି ମିଶା ରାସ୍ତାଟି ପୂରାପୁରି ଝରଣାଟେ ପରି ଆସି ମିଶିଛି ନଦୀ ଦେହରେ । ଆର ପାଖ ପଥର ଦ୍ୱାରା ଆଡ଼ି ବନ୍ଧା । ତା' ଉପରେ ଗାଁର ଚାରଣ ଜୀବ ଚରୁ ଥିବାର ଦେଖା ଯାଉଛି । ହେଲେ ବିପରୀତ ପଠା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା । କେବଳ ସୁବିସ୍ତୃତ ବିବିଧ କ୍ଷେତ । କ୍ଷେତ ତ ନୁହେଁ ମନ ଟିଏ । ଏ ମନ ପରି କଣ କିଛି କ୍ଷେତ ଅଛି ?

କେତେ କଣ ଚଷା ନ ଯାଏ ଏଥିରେ । ବିନା ଋତୁ , ବିନା ପାଣିପାଗରେ ବି ଏଥିରେ ଫସଲ ଉପୁଜେ । ସେଥିରେ ପୁଣି ଋତୁ ଚକ୍ରକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼େ ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ସଂସାରର ସବୁ କ୍ଷେତଠୁ ଏ କ୍ଷେତଟି କେତେ ଉର୍ବର ! ଯେକୌଣସି ସମୟରେ ଯାହାକିଛି ବୁଣିଦେଇ ହୁଏ , ତାକୁ ଆଧାର କରି ଅମଳ ବି କରିଦେଇ ହୁଏ । ହେଲେ ଏହାକୁ ଅମଳ କରି ଭାବନାର ଗନ୍ତାଘର ପୂର୍ଣ୍ଣ କରାଯାଇ ପାରେ ସିନା , ପୂରା କରାଯାଇ ପାରେନା ପେଟର ଗନ୍ତାଘର , ଅର୍ଥର ଗନ୍ତାଘର । ଯଦି ହୁଅନ୍ତା ପୃଥିବୀରେ ଆଉ ଖାଦ୍ୟ ସମସ୍ୟା ଦେଖା ଯାଆନ୍ତା ନାହିଁ । ତା ନ ହୋଇ ପାରିଲେ ମଧ୍ଯ ଭାବ ସମସ୍ୟା କଣ ଦୂର ହୋଇ ପାରିଛି ।

ପାଣିର ଆଭ୍ୟନ୍ତରିଣ ଭାଗରେ କଣ ଗୋଟାଏ ଭାସି ଆସୁଥିବାର ସେ ଦେଖିଲା । କଣ ହୋଇଥିବ ଭାବି ନିରୀକ୍ଷଣ କଲା । ଦେଖିଲା ବଡ଼ ଶୈବାଳଟାଏ ଅକ୍ଟୋପଶ ପରି ନିଜର ବିଶାଳ ବାହୁ ଦ୍ଵାରା କେଇଟା ଗୁଳ୍ମକୁ କରାୟତ କରି ଭାସି ଆସୁଛି । ତା ଚାଲିଗଲା ପରେ ଏବେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପାଣି । କେତୋଟା ମାଛ ସାବକ ଫେନ ସୃଷ୍ଟି କରି କ୍ରୀଡ଼ା କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଭିତରକୁ ଯାଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କ୍ଷୁଦ୍ର କ୍ଷୁଦ୍ର ତରଙ୍ଗ ମାଳା ବାଲି ଦେହରେ ପିଟି ହୋଇ ପରସ୍ତକାରର ବାଲୁକା କାନ୍ଥି ନିର୍ମାଣ କରିଛି । ଏହା ମଧ୍ଯ ଦେଇ ଅଜୟ ର ଦୃଷ୍ଟି ସଞ୍ଚରି ଗଲା ତୁଠ ପଥରଟି ଉପରକୁ । ପଥରଟି ମାଙ୍କଡ଼ା ଜାତିର ହେଲେ ମଧ୍ଯ କେତେ ମସ୍ମୃଣ । ପଥର ତ ନୁହଁ , ଇତିହାସର ମୂକ ସାକ୍ଷିଟିଏ । ତା'ରି ଉପରେ କେତେ ବାଡୁଅ ଝୁଅ ହଳଦୀ ସରସର ଗୋଡ଼କୁ ଧୋଇ ମଙ୍ଗୁଳା ସ୍ନାନ ବିଧି କରିଛନ୍ତି । ତାରି ଦେହରେ କେତେ ସଦ୍ୟ ବିଧବା ବୁକୁଫଟା ଚିତ୍କାର କରି ରକ୍ତିମ କାଚକୁ ଚୂର ମାର କରିଛନ୍ତି । ହିସସ୍‌ ଠୋ.. ହିସସ୍‌ ଫଟ୍‌ ତାନରେ କେତେ ରଜକ ତାରି ଉପରେ ମଇଳା ଲୁଗାକୁ କେବଳ ସଫା ନୁହେଁ ପବିତ୍ର କରିଛନ୍ତି । ଏପରିକି ସେ ସାଜିଛି ସବୁ ଦିନର ସ୍ନାନ ପ୍ରସାଧନୀ ଆରୋହର ଉପଯୁକ୍ତ ସ୍ଥାନ । ହେଲେ ତା'ର କେବେ କାହିଁ କିଛି ପ୍ରତିବାଦ ନାହିଁ , ଅଭିଯୋଗ , ଅଭୀପ୍ସା ନାହିଁ । ଯେମିତିକୁ ସେମିତି ପଡ଼ି ରହିଛି । କେତେ କେତେ ବନ୍ୟାର ଜଳ ତା ଉପର ଦେଇ ପ୍ରବାହିତ ନ ହୋଇଛି । ପଟୁ ପଡିଛି । ପଟୁ ଧୋଇ ଦେଲା ପରେ ଯାହା ଥିଲା ତାହା ।

ଜୀବନଟା ଆଉ କଣ କି ? ଏଇ ତ ! ତୁଠ ପଥର ଟାଏ । ତା ହୋଇ ନଥିଲେ କଣ ସଭିଏଁ କରିଥାନ୍ତେ କି କାର୍ଯ୍ୟଘେନା ପ୍ରୀତି ନା "ପରବ ପୁନିଅରେ ମାଇଁ ଡାକରା " ପରି ପ୍ରବାଦର ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଥାନ୍ତା । ସତେବା ସ୍ନାନ ସରିଗଲା ପରେ କିଏ ବା ପଚାରେ ଏ ପଥରଟାକୁ। ସେଥିପାଇଁ ତ ମୋବାଇଲରେ କେତେ ମେସେଜ୍ ବିନା ପଢ଼ାରେ ରହିଥାଏ, କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତାର ଭାବ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରି ଆସିଥିବା କଲ୍-ଟି ମିସ୍-କଲ୍ ଭାବରେ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ରହିବା ପରେ ମଧ୍ଯ କଲ୍ ବେକ୍-ର ରୂପ ପାଏ ନାହିଁ । ବାଟ ଘାଟରେ ଅକସ୍ମାତ୍ ଦେଖାହେଲେ ଅଚିହ୍ନା ପରି ଅକ୍ଲେଶରେ ବାଟ କାଟି ଚାଲିଯାଇ ହୁଏ । ପୁଣି ଯଦି ଏଥିରୁ ମନ ନ ମାନେ ଅନ୍ତରାଳରେ ଖଳନାୟକ ସାଜିବା କଣ କମ୍ ବାହାଦୂରିର କଥା ।

ଏତିକି ବେଳେ କୌଣସି ଏକ ବିହଙ୍ଗ ଦମ୍ପତି କଳରବ କରି ଉଡିଗଲେ ସମୀପସ୍ଥ ଏକ କୃଷ୍ଣଚୂଡା ବୃକ୍ଷକୁ । ସେମାନଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ଅଜୟ ଚିନ୍ତା ରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଲା ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ । ଆମ୍ରବକୁଳର ବାସ୍ନାକୁ ସେ ଆଘ୍ରାଣ କଲା । ଧରଣୀ ସେତେବେଳକୁ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ରୌଦ୍ର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇ ବର୍ଷାରେ ପ୍ଲାବିତ ହୋଇ ସାରିବା ପରେ ଆସ୍ଵାଦନ କରୁଥିଲା ଫାଲ୍ଗୁନର ଫଲ୍ଗୁ ।

ଯୋଗାଯୋଗ = ୮୦୧୮୮୧୮୬୧୭

ସମୟ ନଈର ସୁଅରେ ଉଜାଣି ସ୍ମୃତିର ଧାରା

ନା ହୁଏ ରୋକି, ନା ହୁଏ ଧରି, ସଦ୍ୟ ଚଞ୍ଚଳା ସେ, ନିତି ମରେ ଝୁରି!!