#ପୂର୍ଣ୍ଣତା

ଉପନିଷଦର ଉକ୍ତି ହେଉଛି- ‘ଉତ୍ତିଷ୍ଠତ ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରାପ୍ୟ ବରାନ୍ନିବୋଧତ ।” ଅର୍ଥାତ - ଉଠ , ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ ଆଉ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚି ନାହଁ , ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଥାଅ । ଶାସ୍ତ୍ର, ଚିନ୍ତକ, ଅବତାର, ଗୁରୁ, ଋଷି ଆଦି ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଏହି ଆଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କର, ଉତ୍‌ଥାନ କର, ଉତ୍କର୍ଷକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟର ଧର୍ମ ହେଉଛି ମାନବୀୟ ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ପରମପିତାଙ୍କ ଏହି ଉଦ୍‌ଘୋଷ ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଅନ୍ତଃକରଣରେ ନିରନ୍ତର ଗୁଂଜାୟମାନ ହେଉଛି ।

ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ଏହି ଉଦ୍‌ଘୋଷ ସହିତ ଅପରିଚିତ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବର ଅନ୍ତର୍ଜଗତକୁ, ତା’ର ଅନ୍ତଶ୍ଚେତନାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଏହି ଡାକ ନିରନ୍ତର ବାଜୁଥାଏ । ସବୁ କିଛି ମିଳିଯିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଭିତରୁ ଶୁଭୁଥିବା ରିକ୍ତତା– ଏହି ପ୍ରେରଣାର କାରଣ ହୋଇଥାଏ । ଜୀବନରେ ମିଳୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୁଃଖ, ଘଟିତ ହେଉଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭୁଲ ପରେ ଆମର ଅନ୍ତରାତ୍ମା ଜୋର୍‌ରେ ଡାକ ପକାଇ କହିଥାଏ– ଉଠ, ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ, ଆଗକୁ ବଢ଼ ! ଅଟକ ନାହିଁ । ପାଦକୁ ଥମିବାକୁ ଦିଅ ନାହିଁ । ନିଜର ଉତ୍ଥାନ ପାଇଁ ନିରନ୍ତର ପ୍ରଯତ୍ନଶୀଳ ରୁହ । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅନ୍ଧକାରର ଏହି ରାତ୍ରିର ଅବସାନ ନ ହୋଇଛି ଆଉ ନବପ୍ରକାଶ ଦ୍ବାରା ସୁସଜ୍ଜିତ ଉତ୍‌ଥାନ ମାର୍ଗର ଆମେ ଅନୁଗାମୀ ନ ହୋଇଛେ ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମ ଭିତରେ ଉପସ୍ଥିତ ଆତ୍ମଦେବ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବେ ।

ଫୁଲକୁ ଫୁଟିବା ପାଇଁ କେହି କହିବାକୁ ପଡ଼େ ନାହିଁ, ନଦୀକୁ ବହିବା ପାଇଁ କହିବାକୁ ପଡ଼େ ନାହିଁ, ମେଘ ବରଷିବା ପାଇଁ କହିବାକୁ ପଡ଼େ ନାହିଁ; ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ! ମନୁଷ୍ୟକୁ ମାନବୋଚିତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ପାଇଁ କହିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ, ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ସମୟ ଥାଉ ଥାଉ ଆମେ ମଧ୍ୟ ଜାଗିବା । ସ୍ମରଣ କରନ୍ତୁ ଯେ ଆମେ କେଉଁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନେଇ ଏହି ଧରିତ୍ରୀକୁ ଆସିଛେ ? ଆମେ କାହିଁକି ନିଜର ଜୀବନ ପଥରୁ ବାଟବଣା ହୋଇଛେ ? ଆମେ କାହିଁକି ସହଜ ସ୍ଵାଭାବିକ କ୍ରମରେ ନିଜର ଜୀବନୋଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଦିଗରେ ଅଗ୍ରସର ହୋଇପାରୁ ନାହେଁ ? ନିଜର ସମ୍ଭାବନାଗୁଡ଼ିକୁ ଆମେ ଭୁଲିଯିବା ଅନୁଚିତ । ଜୀବନରେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ? ପ୍ରକୃତିର କଣ କଣରୁ ଏହି ଶିକ୍ଷା ନେବା ଉଚିତ । ନିଜର ଜୀବନକୁ ବିକଶିତ କରିବା କିପରି ? ସ୍ଵୟଂକୁ ସମର୍ପିତ କରିବା କିପରି ? ଯିଏ ଏହି ସମର୍ପଣ ଭାବରେ ନିଜକୁ ବିରାଟ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିଦିଏ, ସେ ନିଜର ଜୀବନ ଲକ୍ଷ୍ୟକୁ ପାଇନିଏ । ତାକୁ ପାଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଟକିବା ନାହିଁ, ବାସ୍ ଆଗକୁ, ଆହୁରି ଆଗକୁ ଅଗ୍ରସର ହେବା ।