ମୋ ଭୂଇଁ ଓଡ଼ିଶାରେ ବାର ମାସରେ ତେର ପର୍ବ ପାଳନ ହୁଏ ସତ କିନ୍ତୁ ସେଥି ମଧ୍ୟରେ ଚୈତ୍ର ମାସ ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷ ରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୁଏ ଦଣ୍ଡ ଯାତ୍ରା। ସହର ଠୁ ପଲ୍ଲୀ ସବୁଠି ଶୁଭେ ଖୋଳ, ତାଳ ଏବଂ ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ବନି।

ଅତି ନିଷ୍ଠାର ସହ ଦଣ୍ଡୁଆ ମାନେ ବ୍ରତ ପାଳନ କରନ୍ତି। ବିଶ୍ଵାସ ରହିଛି ଯେ ଏହି ବ୍ରତ ପାଳନ କଲେ ମାଆ ଙ୍କ ପାଖରେ କରିଥିବା ମନସ୍କାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ। ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଭକ୍ତି ଏବଂ ନିଷ୍ଠାର ସହ ଦଣ୍ଡୁଆ ଭାଈ ମାନେ ଗାଁ ଠୁ ଗାଁ ବୁଲି ଶାକ୍ତ ପରମ୍ପରା କୁ ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର କରନ୍ତି ଏବଂ ମାଆ ଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରନ୍ତି। ଘଣ୍ଟ, ଘଣ୍ଟା, ଢୋଲ, ତାଳ ରେ ସମଗ୍ର ଅଞ୍ଚଳ ଉତ୍ସବ ମୁଖରିତ ହୁଏ।

ଏହି କ୍ରମରେ ଖାଲି ପାଦରେ ଚାଲି ଚାଲି ଗାଁରେ ଅପରାହ୍ନ ସମୟରେ ଧୂଳି, ଅଗ୍ନି, ଜଳ ଆଦି ରେ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ଦଣ୍ଡ ନାଚ କରିଥାନ୍ତି।

ଧୀରେ ଧୀରେ ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ଜୀବନ ଜୀବିକାର ନାଟକରେ ଗାଁ ଛାଡ଼ିବାକୁ ହୁଏ କିନ୍ତୁ ଅତୀତର ସେଇ ସ୍ମୃତି ସବୁ ତାଜା ହୋଇ ପଡେ। ଛୋଟ ବୟସରେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ବସି ଦଣ୍ଡ ନାଚ ଦେଖିବାର ମଜା, ସାଙ୍ଗ ସାଥିଙ୍କ ମେଳାରେ ବାଦାମ ଖାଇବାର ସ୍ମୃତି, ରାତି ସାରା ଦେଖିଲା ପରେ ପର ଦିନ ସ୍କୁଲ କୁ ନ ଯିବାର ବାହାନା ସବୁ ସତରେ ସେ ଦିନ କଣ ବା ନ ଥିଲା?

ଆଜି ଯେତେ ବେଳେ ପର ଦେଶରେ ପେଟ ପାଟଣା ପାଇଁ ଆସି ସେଇ ଯାତ୍ରା ଦେଖିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳେ ସତରେ ସେ ଖୁସି ଅଲଗା। ଜିଲ୍ଲା ନବରଙ୍ଗପୁର ରେ ଥାଇ ସେଇ ପୁରୁଣା ଦିନର କାହାଣୀ କୁ ବାସ୍ତବରେ ଅନୁଭବ କରି ନିଜକୁ ସେ ଯାତ୍ରାରେ ହଜେଇ ଦେଇ ଜୀବନର ଜଞ୍ଜାଳ ପରିସ୍ଥିତିରୁ ସମୟ ବାହାର କରି ନିଜର ମନକୁ ଖୁସି ରଖିବା ପାଇଁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି ଯାତ୍ରା ଦେଖିବାକୁ। ଯାତ୍ରାର ଶୀର୍ଷକ - " ହାଏ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଯାଉ ମୋ ଜୀବନ" ।

ଆଉ ଏକ ଅତୀତ ର ସ୍ମୃତି କୁ ସାଇତି ରଖିବା ପ୍ରୟାସରେ...

ବିକାଶ କୁମାର ଅଗ୍ରୱାଲ
ସୁବର୍ଣ୍ଣପୁର

ଗାଁର ସେ ଅତୀତ

ଅତୀତ ରୁ ପଦେ