"ମୁଁ ତ ବଧୂ ହେବାକୁ ଇଛ୍ଛିଥିଲି ହେ , ମୋତେ କିଆଁ ଏମିତି ନଗରବଧୂ କଲ....? ମୁଁ ଚାହିଁଥିଲି କୁଳ-କଲ୍ୟାଣୀ ହେବାକୁ ହେଲେ ମୋତେ କାହିଁକି କଲ ଜନପଦ-କଲ୍ୟାଣୀ,

କାହିଁକି ଦେଲ ଏ ସଜ୍ଜିତ ପାପର ଆଭୂଷଣ....??"

ଏଇତ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ, ଯାହା ତିଳତିଳ କୋରିଖାଉଛି ଅମ୍ବା କୁ । ଆଜି ନୁହେଁ, ଯେବେଠୁ ବିଧିବଦ୍ଧ ଭାବେ ଏକ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଉତ୍ସବରେ ତାକୁ ଘୋଷିତ କରାଯାଇଥିଲା ଦାରୀ ବୋଲି, ଭଦ୍ର ଭାଷାରେ ନଗରବଧୂ । ଅନବଦ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀଟିଏ ହୋଇ ଜନ୍ମନେବା କଣ ଏଡ଼େ ପାପ ଯେ ତା'ଠୁଁ ଛଡ଼େଇ ନିଆଯିବ ସାଧାରଣ ଭାବେ ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର । ତାକୁ ମନା କରାଯିବ 'ଦାର' ପରିଗ୍ରହ ପାଇଁ,ତାକୁ ହେବାକୁ ଦିଆଯିବନି କାହାରି 'ଦାରା',ବରଂ ତାକୁ ସମାଜ ଘୋଷଣା କରିବ 'ଦାରୀ-ନଗରବଧୂ-ଜନପଦ କଲ୍ୟାଣୀ' ଭାବେ । ଏଠି ତେବେ କଲ୍ୟାଣ'ର ଅର୍ଥ କଣ.......? ବହୁ ଦେହଲୋଭୀ ପୁରୁଷଙ୍କ ଦେହଭୋକ ମେଣ୍ଟେଇବା କଣ କଲ୍ୟାଣ କି.....?ତେବେ ବିଚରା ନାରୀଟିର କଲ୍ୟାଣ ଚିନ୍ତା ହେବନି କିଆଁ, ସେ କି ଜନପଦ ରୁ ବାହାରେ.....?

ଏକାକୀ ବସିଥିଲା ଆମ୍ରପାଲି,ବସନ୍ତର ନୂଆ ଆମ୍ରପଲ୍ଲବ ଭଳି କୋମଳ ପେଲବ ତନୁ ବୋଲି ଏମନ୍ତ ଯା'ର ନାଁ, ତା ନିଜ ପ୍ରାସାଦ'ର ସୁସଜ୍ଜିତ ବିଶାଳ କକ୍ଷରେ । ସମ୍ରାଟ ବିମ୍ବିସାରଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଅନୁପମ କାରୁକର୍ମ ଖଚିତ ଗଜଦନ୍ତ ପଲଙ୍କରେ ସେ ପ୍ରତୀତ ହେଉଥିଲା ମହାର୍ଘ ଗଜମୋତି ଭଳି । ଲବଣି କୋମଳ ମେଦହୀନ ଦେହରେ ମାଛି ଡେଣା ଭଳି ପାତଳ ଲୁଗା । ନବରତ୍ନ ହାର ଢାଙ୍କି ରଖିଛି ରାଜାଠୁଁ ରଙ୍କ, ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃତ୍ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢ଼େଇବାର ତାକତ ରଖୁଥିବା ଛାତି । କେତେକେତେ ରଣଧୀର ବାହୁବଳୀଙ୍କୁ ବିନା ଆୟାସରେ ବାନ୍ଧି ପାରୁଥିବା ମୃଣାଳ ବାହୁରେ ପଦ୍ମରାଗ ଖଚିତ ବାଜୁବନ୍ଧ । ଦେଖିଲା ମାତ୍ରେ ଶୋଷ ବଢ଼େଇପାରୁଥିବା ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଶୀର୍ଣ୍ଣଦେହା ନଦୀଭଳି ପତଳା ଅଣ୍ଟାରେ ହେମ ଅଣ୍ଟାସୂତା । ରଣଜୟୀ ଖଡ୍ଗର ଧାରକୁ ନିନ୍ଦୁଥିବା ଖଣ୍ଡାଧାର ନାକରେ ହୀରାର ବସଣୀ । ଅଗଣନ ବିଜୟୀ ମସ୍ତକ ବିନା ଯୁଦ୍ଧରେ ଭୁଲୁଣ୍ଠିତ ହେଉଥିବା ପାଦରେ ବାଜେଣି ନୂପୁର । ତେବେ ସବୁଦିନର ବସିବା ଓ ଆଜିର ବସିବାରେ ଥିଲା ଆକାଶ ପାତାଳ ପ୍ରଭେଦ । ସବୁଦିନ ସେ ଆସେ ତା ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ଅର୍ବାଚୀନ ପାଇଁ ଆଉ ଆଜି...... ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଦର୍ପିତା ଅମ୍ବା ବସିଥିଲା କାହା ଆସିବାର ପଥ ଚାହିଁ, ଅପେକ୍ଷିତ ନୟନ ବିଛେଇ । ଦୃଷ୍ଟି ତାର ମୃଗୟା କରୁଥିଲା କାହା ଚରଣଚାପକୁ ଗବାକ୍ଷରୁ ଦିଶୁଥିବା ପ୍ରଲମ୍ବ ରାସ୍ତାରେ ।

ବେଳେବେଳେ ଯଦିକେବେ ଐଶାନ୍ୟରୁ କଳାମେଘି ସଞ୍ଜ ଆସେ,ଝର୍କାଦେଇ ଦିଶୁଥିବା ସାବ୍ଜା ପାହାଡ଼ ଉପରେ ରୂପହୀନ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଖାଲି ନାଲିରଙ୍ଗ ମାଖିଦେଇ ଗାୟବ୍ ହେଇଯାଏ, ଘରଫେରା ଚଢ଼େଇ ସବୁ କଳ୍ପନାଜୟୀ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କନ୍ତି ଆକାଶ ପଟ୍ଟରେ,ଦାରୀ ଆମ୍ରପାଲି ହୃଦୟ ବିଦାରି ବାହାରକୁ ବାହାରିଆସେ ସେ କାଳିଆ ସ୍ମୃତିର ବୁଢ଼ୀ ଅସୁରୁଣୀ । ଯାହାକୁ ଆଜିଯାଏ ମାରିପାରୁନି ସେ ଶତଚେଷ୍ଟା କରି । ଯିଏ ଅବେଳେ ସବେଳେ ଗୋଟେ ହିଂସ୍ର ଅଜାଗର ସରୀସୃପ ଭଳି ସୁସୁରୀ ମାରେ ଗିଳିଯିବାକୁ ତା'ର ଗୋଟା ବ୍ୟକ୍ତିସତ୍ତା । ବୈଶାଳୀ'ର ଲବାଲବ ଭରା ଗଣସଭା କକ୍ଷରେ ଯୋଉଦିନ ଗଣରାଜ ମନୁଦେବଙ୍କ ସନନ୍ଦରେ ଗଣପରିଷଦ ତାକୁ ଘୋଷଣା କରିଥିଲା ଗଣଭୋଗ୍ୟା ନଗରବଧୂ, ସେଦିନର କଣ୍ଟକିତ କଥା ଏବେବୀ ମନେକରେ ଅମ୍ବା । ସେଦିନ ପୁଣି ତାର ଆବାଲ୍ୟ ଇପ୍ସିତ ପ୍ରେମିକ ପୁଷ୍ପକୁମାର'ର ରକ୍ତାକ୍ତ ମୃତ ଶରୀରର ସାକ୍ଷୀତ୍ୱରେ ସେ ପିନ୍ଧିଥିଲା ବାରନାରୀ'ର ଯୁଇମାଳା ଆପଣା ଗଭାରେ । ମୃତ୍ଯୁଦଣ୍ଡ ଦେଇଥିବା ରଜା ବସିଥିଲା ସିଂହାସନରେ ନିଶମୋଡ଼ି, ଗୋଟେ ଅରକ୍ଷ ନାରୀକୁ ମୃତ୍ୟୁଠୁଁ ବଳି ଅଧିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ଅଧିକାର କରିବାର ଗର୍ବରେ । ଘାତକ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲା ସେଇ ଖଡ୍ଗଧରି,ଯିଏ ଟିକକ ପୂର୍ବରୁ ପିଇଥିଲା ତା ପ୍ରେମିକର ଲହୁ । ପରିଷଦର ସମସ୍ତ ମାନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି, ଶ୍ରେଷ୍ଠୀ ଠାରୁ ପୁରୋହିତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଆପଣା ଆପଣା ପଦଅନୁଯାୟୀ ବସିଥିଲେ ତା ଦେହର ବଜାରୀକରଣର ତାମ୍ସା ଦେଖିବାକୁ । ବଳୀପଡ଼ିବାକୁ ଯାଉଥିବା ଭୟ ଜଡ଼ସଡ଼ ଛେଳିଛୁଆଟି'ର ବିମୁଢ଼ ଆଖିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚାହୁଁଥିଲା ସଦ୍ୟ ଯୌବନ ଲଭିଥିବା ଅମ୍ବା ।

ଯଦି ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ହେଲା, ଯଦି ବିଧାତା ଅକଳନ ରୂପଶୋଭା ତାକୁ ଦେଲେ ସେଥିରେ ତା'ର ତ ଦୋଷ ନାହିଁ ନା । ଦୋଷ ତ ନିଜ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରକୁ ଉପେକ୍ଷା କରି ତାକୁ ଲଭିବାକୁ କଳହ କରୁଥିବା ବିଟ-ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କର,ସେ ସମ୍ରାଟ ବିମ୍ବିସାର ହୁଅନ୍ତୁ, ହୁଅନ୍ତୁ ବୈଶାଳୀର ଗଣାଧିପତି ମନୁଦେବ କି ଆଉ କେହିବି ହେଉ ପୁରୁଷ, ତାଙ୍କୁ ନପୁଂଶକତ୍ୱ'ର ଦଣ୍ଡ ନଦେଇ ସମାଜ ନିରୀହ ଆମ୍ରପାଲିକୁ ଗଣଭୋଗ୍ୟା ହେବାର ନିର୍ଣ୍ଣୟ କାହିଁକି ନିଏ । ତାକୁ ପୁଣି ପ୍ରତିବନ୍ଧ ଅଛି ମାଆ ଟିଏ ହେବାକୁ । ସେତକ କଣ ଅଧିକାର ନାହିଁ ତା'ର.......?

ମାତୃତ୍ୱ ସ୍ୱୟଂବିଚାରକ, ମାଟି ଭଳି ମାଆ'ଟି ସ୍ୱୟଂସିଦ୍ଧା । ଅମ୍ବାର ମାତୃତ୍ୱ ତେଣୁ ମାନିନି କିଛି ନିଷେଧ । ସମ୍ରାଟ ବିମ୍ବିସାରଙ୍କ ଔରସ ଅମୃତ ସେଠି ରୂପନେଇଛି ଏକ ଶିଶୁ'ର । ବିମଳ କୋଣ୍ଡନ ନାଁ ତାକୁ ଦେଇଛି ଅମ୍ବା ଅତି ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ । ନିଜକୃତ ପାପସବୁକୁ ବାତ୍ସଲ୍ୟରେ ଧୋଇଦେଇ ତାକୁ ପବିତ୍ର ବିମଳ କରିଛି ଲୁହ ଢାଳି ।

ସଖୀ ଜଣଙ୍କ ଡାକରେ ଜାଗତିକ ଜାନ୍ତବତାକୁ ଫେରି ଆସିଲା ଅମ୍ବା, "ଅପରାଧ ଘେନିବେନି ଦେବୀ । ମଗଧର ଜଣେ ଧନକୁବେର ଶ୍ରେଷ୍ଠୀ ତମ ପ୍ରଣୟ ପ୍ରତ୍ୟାଶୀ । ମୂଲ୍ୟ ବାବଦରେ ଦଶ ସହସ୍ର କାର୍ଷାପଣ ଆଉ ଏକ ବିହାର ଦେବାପାଇଁ ଇଚ୍ଛୁକ ସେ । ବାହାର ଦଲାଣରେ ସେ ଅପେକ୍ଷା କରୁଛନ୍ତି ।"

ଦୂର ଆକାଶରେ ନିବଦ୍ଧ ଦୃଷ୍ଟି ନ ହଟେଇ କିୟତ୍କ୍ଷଣ କଣ ଭାବିଲା ଜନପଦ କଲ୍ୟାଣୀ ଦେବୀ ଅମ୍ବାପଲ୍ଲୀ । ତାପରେ ଅକାରଣ ହୋ ହୋ ହେଇ ହସିଉଠିଲା ପାଗଳଙ୍କ ଭଳି, " ବିଷ, ବିଷ, ତଥାପି ମୋ ପଛ ଛାଡ଼ୁନି ସେ ବିଷ । ସେ ସଜ୍ଜିତ ପାପ ତଥାପି ମୋତେ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ କରୁଛି ଉଲଙ୍ଗ ଅନ୍ଧାରୀ ଅଭିସାର ପାଇଁ । ଶ୍ରେଷ୍ଠୀକୁ କହିଦିଅ ସଖୀ,'ତାଳ ବୃନ୍ତେଣ କିଂ କାର୍ଯ୍ୟମ୍'....ଯଦି ତଥାଗତ ମଳୟ ମାରୁତ ବହିଲେଣି ଏ ଅଭାଗିନୀ ଉଜୁଡ଼ା ଉଦ୍ୟାନକୁ ।"

ଶବ୍ଦସବୁ ପ୍ରହେଳିକା ଭଳି । ସଠିକ୍ ବୁଝିପାରିଲାନି ଦାସୀଟି । କିନ୍ତୁ ଏତିକି ବୁଝିଲା ସେ ସ୍ୱରର ପ୍ରତ୍ୟୟରୁ, ଦେବୀ ଅମ୍ବାପଲ୍ଲୀ ଆଉ କେବେ କାହାର ଭୋଗ୍ୟା ହେବନି, ଏ କଥା ସଞ୍ଜ, ସକାଳ ଭଳି ସତ । ଏ ଶବ୍ଦ ଟଳିବାର ନୁହେଁ ।

....................................................... କ୍ରମଶଃ ..

#ପ୍ରଳୟବିବେକ୍

ଦେହ ବିଦେହ:- ୧

A journey from sex to salvation