*ମହାଭାରତ କଥା*

*ଭଗବାନଙ୍କର ଭକ୍ତବତ୍ସଳତାର ମହିମା*

ମହାଭାରତ ବନପର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଗତ ଏକ ରୋଚକ ତଥା ମାର୍ମିକ ଆଖ୍ୟାନ। କପଟ ପଶାଖେଳରେ ଧର୍ମରାଜ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ନିଜର ସମସ୍ତ ଧନସମ୍ପଦ, ରାଜ୍ୟ, ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଏପରିକି ନିଜର ଚାରିଭାଇ ତଥା ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ହାରିଯାଇଥିଲେ। କପଟୀ ଗାନ୍ଧାରରାଜ ଶକୁନିର ପଶାକାଠିର କରାମତି ଫଳରେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁର୍ଯୋଧନ ଦ୍ୟୁତ- କ୍ରୀଡାରେ ଜିତିଗଲା। ପଶାଖେଳରେ ପରାଜୟ ସ୍ଵରୁପ ସର୍ତ୍ତ ଅନୁସାରେ ପାଣ୍ଡବ ମାନେ ୧୨ ବର୍ଷ ବନବାସ ଓ ୧ ବର୍ଷ ଗୁପ୍ତବାସକୁ ସ୍ଵୀକାର କରି ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ସହିତ ବନଗାମୀ ହେଲେ। ଯଦି କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ୧ ବର୍ଷ ଗୁପ୍ତରହଣି ଅବଧି ମଧ୍ୟରେ ଧରା ପଡିଯିବେ, ତେବେ ପୁନର୍ବାର ୧୨ ବର୍ଷ ବନବାସ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିବ , ଏହା ମଧ୍ୟ ସର୍ତ୍ତ ରହିଥିଲା।

ବନବାସ ସମୟରେ ଖାଦ୍ୟଚିନ୍ତା ନ ହେବା ପାଇଁ ଧର୍ମଦେବତା ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ଏକ ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ର ଉପହାର ଦେଇଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଏହାର ଏକ ନିୟମ ଥିଲା ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମହାରାଣୀ ଦ୍ରୌପଦୀ ଭୋଜନ କରି ନଥିବେ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ରରୁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଅସୀମିତ ପରିମାଣରେ ଖାଦ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉଥିବ।

ଏକଦା ହସ୍ତିନାପୁର ରାଜଭବନରେ ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କର ଆଗମନ ହେଲା। ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ମାତୁଳ ଶକୁନି ଋଷି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ ଯଥା ରୀତି ଆଦର ସତ୍କାର କଲେ। ଏମାନଙ୍କ ସେବାଯତ୍ନରେ ପ୍ରୀତ ହୋଇ ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ବର ପ୍ରଦାନ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲେ। କିନ୍ତୁ, ଦୁର୍ଯୋଧନ ବୀନିତ ଭାବରେ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ କହିଲା, "ହେ ମୁନିବର ! ଯଦି ଆପଣ ମୋର ସେବାରେ ପ୍ରସନ୍ନ, ତେବେ ଆପଣ ମୋର ବନବାସୀ ପାଣ୍ଡବ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କୃପା କରନ୍ତୁ। ଆପଣ ଓ ଆପଣଙ୍କ ଦଶ ହଜାର ଶିଷ୍ୟଙ୍କ ସହିତ ସେମାନଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ପଦାର୍ପଣ କରି ଆତିଥ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତୁ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ''।

ମୁନି ଦୁର୍ବାସା ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ଭ୍ରାତୃପ୍ରେମରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ତାର ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ସ୍ଵୀକାର କଲେ ଓ ରାଜପ୍ରାସାଦରୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କଲେ। କିନ୍ତୁ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଓ ଶକୁନିର ଏହି ସୁପରିକଳ୍ପିତ ଯୋଜନା ପଛରେ ଏକ ହୀନ ଷଡଯନ୍ତ୍ର ଥିଲା। ସେମାନେ ଯୋଜନା କରି- ଥିଲେ ଯେ ଯଦି ଅତିକ୍ରୋଧୀ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କର ସେବାରେ କିଛି ତୃଟି ହୁଏ ତେବେ ଋଷି ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ଅଭିଶାପ ଦେଇ ଭସ୍ମ କରିଦେବେ। ବିନା ଯୁଦ୍ଧରେ ମୋର ଶତୃ ବିନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବେ ଓ ମୁଁ ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ରାଜ୍ୟ ଭୋଗ କରିବି।

କଥାନୁସାରେ ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ନିଜର ଦଶ ହଜାର ଶିଷ୍ୟଗଣଙ୍କ ସହିତ ଅପରାହ୍ନ ସମୟରେ ପାଣ୍ଡବ କୁଟୀରରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ। ପାଣ୍ଡବମାନେ ରୁଦ୍ରଅଂଶୀ ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ ଯଥାମାନ୍ୟ ସ୍ଵାଗତ ଜଣାଇଲେ। ସମସ୍ତଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଯଥେଷ୍ଟ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ରଖିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇ ଦୁର୍ବାସା ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ନିମନ୍ତେ ପ୍ରସ୍ଥାନ କଲେ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭାଳେଣୀ ପଡିଗଲା। କାରଣ ରାଣୀ ଦ୍ରୌପଦୀ ଭୋଜନ କରି ସାରିଥିଲେ। ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଧର୍ମଦେବତାଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ରରୁ କଣିକାଏ ଅନ୍ନ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବାର ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସମ୍ଭାବନା ନଥିଲା। ନିଜର ସ୍ଵାମୀ ମାନଙ୍କୁ ଏହି ମସ୍ତବଡ ବିପତ୍ତିରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ନିମନ୍ତେ ପାଣ୍ଡବ ରମଣୀ ଦ୍ରୌପଦୀ ଅନ୍ୟ ପନ୍ଥା ନପାଇ ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଶରଣ ଗଲେ। ସେ ଭକ୍ତିଭାବାପନ୍ନ ହୋଇ ଅତି ଆତୁର ହୋଇ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ।

ହେ ମାଧବ ! ହେ କୃଷ୍ଣ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଚରଣରେ ଶରଣାପନ୍ନ ହେଉଛି । ଆଜି ମୋର ପାଣ୍ଡବ ସ୍ଵାମୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଏକ ବଡ ବିପଦ ଆସି ବସିଛି। ହେ, ପାଣ୍ଡବ ରକ୍ଷଣ ମହାବାହୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଥିରୁ ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତୁ।

ହେ ବିଶ୍ଵାତ୍ମା ! ହେ ଜଗତ୍ପତି ! ଆପଣ ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଅଟନ୍ତି । ହେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ! ଆପଣ ଜଗତର ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ହୃଦୟର ବାର୍ତ୍ତାକୁ ଜାଣନ୍ତି। ମୋର ମନର ଭାଷା ଆପଣଙ୍କୁ ବିଦିତ ଅଟେ।

ହେ ବିଶ୍ଵପାଳକ ! ହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ! ଦୁଷ୍ଟମାନଙ୍କୁ ବିନାଶ କରି ସାଧୁସନ୍ଥମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାପାଇଁ ଆପଣ ଏ ସଂସାରରେ ଅବତରିତ ହୋଇଛନ୍ତି । ସେଦିନ ହସ୍ତିନା- ପୁର ରାଜସଭାରେ ଆପଣ ମୋତେ ଯେପରି ଦୂରାତ୍ମା ଦୁଃଶାସନର ଯାତନାରୁ ରକ୍ଷା କରିଥିଲେ, ଆଜି ମଧ୍ୟ ସେହି ପରି ମୋତେ ଏହି ଘୋର ବିପତ୍ତିରୁ ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତୁ।

ହେ ଶରଣପଂଜର ବଳିଆରଭୂଜ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମ ତଳେ ସମର୍ପିତା ଓ ଆଶ୍ରିତା। ମୋ ଭଳି ଅଭାଗିନୀ ଉପରେ ଦୟା କରନ୍ତୁ ନାଥ।

ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନିଜର ଭକ୍ତିନୀ ଦ୍ରୌପଦୀ ଙ୍କ ଆକୁଳ ଗୁହାରିକୁ ଉପେକ୍ଷା କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ। ସେ ଯଥାଶୀଘ୍ର ପାଣ୍ଡବ କୁଟୀରରେ ଆବିର୍ଭାବ ହୋଇଗଲେ। କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ସହ ଲୀଳା ରଚନା କରିବା ପାଇଁ ରହସ୍ମୟ ଭାବରେ ଭୋଜନ ମାଗିଲେ। ଦ୍ରୌପଦୀ କହିଲେ, "ହେ ପ୍ରଭୁ ! ଆପଣ କଣ ଏ ଦାସୀକୁ ପରିହାସ କରୁଛନ୍ତି ! ମୋର ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ରରେ କଣିକାଏ ଅନ୍ନ ନାହିଁ। ମୁଁ ଦୁଃଖିତା ଯେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ କୌଣସି ସେବା କରିପାରୁ ନାହିଁ।

ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପାଖରୁ ସେହି ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ରକୁ ନିଜ ଶ୍ରୀହସ୍ତରେ ନେଇ ଦେଖିଲେ ଯେ ପାତ୍ରର ଫନ୍ଦରେ ଏକ ଅନ୍ନକଣିକା ଲାଗିଛି। ସେହି ଅନ୍ନକଣିକାକୁ ଦେଖି ଯୋଗେଶ୍ଵର ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ କହିଲେ , "ଏହି କ୍ଷୁଦ୍ରାକୃତି ଅନ୍ନରେ ଏ ସମସ୍ତ ଚରାଚର ବିଶ୍ଵ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଜୀବମାନଙ୍କ କ୍ଷୁଧା ଶାନ୍ତି ହୋଇଯାଉ"।

ଭଗବାନଙ୍କ ଏତାଦୃଶ ଉକ୍ତିରେ ଏକ ଚମତ୍କାର ଘଟଣା ଘଟିଲା। ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ କରୁଥିବା ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ଏବଂ ତାଙ୍କର ଦଶହଜାର ଶିଷ୍ୟ ମାନେ ଅନୁଭବ କଲେ ଯେ ସେମାନଙ୍କର ଉଦରପୂର୍ତ୍ତି ହୋଇସାରିଛି ଓ ଭୋଜନଜନିତ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ମିଳୁଛି। ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ। ବିନା ଭୋଜନରେ ଉଦରପୂର୍ତ୍ତି ! କିପରି ସମ୍ଭବ ! ତେଣୁ ସେ ଯୋଗବଳରେ ସମସ୍ତ ଘଟଣା ବିଷୟରେ ଜାଣିପାରି ନିଜର ଶିଷ୍ୟଗଣଙ୍କୁ କହିଲେ :-

ହେ ଶିଷ୍ୟଗଣ ! ଆଜି ଏକ ଅଲୌକିକ ଘଟଣା ଘଟିଲା। ବିନା ଭୋଜନରେ ପେଟ ପୂରିଗଲା। ଏହା ଭଗବାନ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ବିଶେଷ କୃପା ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ କିଛି ନୁହେଁ। ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଭଗବାନ ନିଜର ଭକ୍ତ ଓ ଆଶ୍ରିତ ମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ନିଜର କୃପାଦୃଷ୍ଟି ତଳେ ରଖିଥାନ୍ତି। ତେଣୁ ଆମ୍ଭେମାନେ ମଧ୍ୟ ଭଗବତ ଭକ୍ତ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ ଆଉ କଷ୍ଟ ନଦେଇ ଏଠାରୁ ପଳାୟନ କରିବା ଉଚିତ ହେବ। ଅତୀତରେ ବିଷ୍ଣୁଭକ୍ତ ରାଜା ଅମ୍ବରୀକ୍ଷଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ମୁଁ ଯେଉଁ ପରାଭବ ପାଇଥିଲି ତାହା ମୋର ଆଜି ବି ସ୍ମରଣ ଅଛି।

ଏହାପରେ ମହର୍ଷି ଦୁର୍ବାସା ନିଜର ଶିଷ୍ୟ- ଗଣଙ୍କ ସହ ସେ ସ୍ଥାନରୁ ଯଥାଶୀଘ୍ର ପଳାୟନ କଲେ। ଏହିଭଳି ଭାବରେ ସେଦିନ ପାଣ୍ଡବମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ କୃପାରୁ ଏକ ଭୟଙ୍କର ବିପଦରୁ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଯାଇ ଥିଲେ। ତେଣୁ...

ଯାହାକୁ ରଖିବେ ଅନନ୍ତ

କି କରି ପାରେ ବଳବନ୍ତ

🙏🙏🙏🙏