ସେଦିନ ଅବେଳାଟାରେ ପୁଅ-ବୋହୂଙ୍କର ଫୋନ କଲ୍ ପାଇ ବୁଢ଼ୀ ମାଆଟା ଖୁସିରେ ଖାଲି ଫାଟି ପଡ଼ୁଥାଏ | ଖୁସିରେ ଫାଟି ପଡ଼ିବନି ବା କେମିତି!? ଭଲପାଇ ବାହାହେଇ ମାଆକୁ ଗାଁରେ ଏକା ଛାଡ଼ି, ସହରରେ ରହୁଥିବା ପୁଅଟା କେତେ ବର୍ଷ ପରେ ପା' ଆଜି ମାଆ ପାଖକୁ କଲ୍ କରିଥିଲା |

ପ୍ରଥମେ ଅଭିମାନ କରି ବୁଢ଼ୀ କଥା ହେବାକୁ ରୋକଠୋକ ମନା କରିଦେଲା | ତା' ପୁଅ ତା'କୁ ବହୁତ ବୁଝେଇଲା ପରେ ଯାଇ, ଭଲରେ ପଦେ କଥା ହେଲା | କେମିତି ବା' ସିଏ କଥା ହେଇ ନ ଥାନ୍ତା? ଯେତେ ହେଲେ ପା' ସିଏ ମାଆ | କେତେବେଳେ ଯାଏଁ ସେ ତା ଜନ୍ମ କଲା ଛୁଆଟା ଉପରେ ଅଭିମାନ କରି ରହିଥାନ୍ତା?

ଏମିତି ଅନେକ ସମୟ ଯାଏଁ ଭଲମନ୍ଦ, ଦୁଃଖସୁଖ ପଚରା ପଚାରି ହେଲେ | ବୁଢ଼ୀ ବି ମଝିରେ ମଝିରେ କାନ୍ଦି ପକଉଥାଏ | ଆଉ ଠିକ ସେତିକିବେଳେ ଗପ ମଝିରେ ପୁଅ କହିଲା :

"ବୋଉଲୋ!! ଦୀର୍ଘ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ଧରି ଛୁଆଟେ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରି କରି ଯେତେବେଳେ ସବୁ ଆଶା ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିଲୁ; ସେତିକିବେଳେ ଚମତ୍କାର ହେଲାଭଳି ଗତକାଲି ଆମେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲୁ ଯେ, ତୋ ବୋହୂ ଅନନ୍ୟା ମାଆ ହେବାକୁ ଯାଉଛି |

ଆଜି ତୋ କଥା ଭାରି ମନେ ପଡୁଛି ଲୋ ବୋଉ | ତୁ ଏଠିଥିଲେ କେତେ ଯେ ଖୁସି ହେଇ ନ ଥାନ୍ତୁ!"

ପୁଅଠୁ ଏ କଥା ଶୁଣି, ବୁଢ଼ୀ ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସିଲା | ଆଉ ଭାବବିହ୍ଵଳ ହେଇ କହିଲା :

"ରାଜୁ! ତୁ ଏଡ଼େ ବଡ଼ ପିଲାଟେ ହେଲୁଣି, ହେଲେ ତୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଟିକେ ବୁଦ୍ଧି ହେଲାନି | ଆରେ! ମୁଁ ପା' ତୋ ମାଆ! ତୋ ଖୁସିରେ ପା' ମୋ ଖୁସି| ତୋ ପାଖରେ ନ ଥିଲେ କ'ଣ ହେଲା! ଏଠି ରହିକି ବି ମୁଁ ଜେଜେମାଆ ହେବି ବୋଲି ଶୁଣିକି, ମୋ ଛାତି ଖୁସିରେ କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହେଇଯାଉଛି |

ଏତିକି କହିସାରି, କୋହଭରା କଣ୍ଠରେ ବୁଢ଼ୀ କହିଲା :

"ଜାଣିଛୁ ରାଜୁ, ତୁ ଛୁଆଟିଏ ପାଇଁ ଯେମିତି ଡହଳ ବିକଳ ହଉଥିଲୁ, ତୋ'ଠୁ ଏତେ ବର୍ଷ ଦୂରରେ ରହି ମୁଁ ବି ଠିକ ସେମିତି ହଉଥିଲିରେ!!"

ମାଆ-ପୁଅ ଏମିତି ଏଣୁତେଣୁ ଗୁଡ଼ାଏ କଥା ହେଲେ | ଆଉ ଶେଷରେ ରାଜୁ କହିଲା,

" ବୋଉ, ତୁ ଆଉ କେତେଦିନ ଗାଁରେ ଏକା ରହିବୁ!? ଆଜି ଭଲ ଅଛି, ମନ୍ଦ ଅଛି! ତୁ ଏଠିକି ଆମ ପାଖକୁ ଚାଲି ଆସେ | ଆଉ ଏମିତିରେ ବି ଏଇ ସମୟରେ ଅନନ୍ୟାର ଯତ୍ନ ନେବାପାଇଁ କେହିଜଣେ ନିଜ ଲୋକ ରହିବା ବି ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ |"

ବିଲେଇ କପାଳକୁ ଶିକା ଛିଡ଼ିଲା ଭଳି, ରାଜୁର ମାଆ ବି ଚାହୁଁଥିଲେ ତାଙ୍କ ପୁଅ - ବୋହୂଙ୍କ ସହ ରହିବାକୁ ଆଉ ରାଜୁ ବି ତା' ଆଡୁ ଏଇ କଥାଟା କହିଲା | ବୁଢ଼ୀ ବି ମନା କେମିତି କରିପାରିଥାନ୍ତା! ସେ ତା ପୁଅ କଥାରେ ହଁ ଭରିଦେଲା |

ରାଜୁ ଫୋନ କାଟିଲା ବେଳକୁ କଡ଼ରେ ତା' ସ୍ତ୍ରୀ ଅନନ୍ୟା ଛିଡ଼ାହେଇ ସବୁ ଶୁଣୁଥିଲା | ଆଉ କହିଲା,

"ଦେଖ ରାଜେଶ! ତମ ମାଆ ଆସିଲେ ମୋର କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ | ହେଲେ, ତାଙ୍କୁ ବୁଝେଇ ଦେବ ଯେ ସେ ସହର ଆସିକି ଏଠି ତାଙ୍କର ସେ ମଫସଲି ଆଟିଟ୍ୟୁଡ଼ ଦେଖେଇବେନି | ଆମ ଘରକୁ ମୋର କି' ତମର ସାଙ୍ଗସାଥୀମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି | ତାଙ୍କ ଆଗରେ ସେ ଯଦି ସେମିତି ହେବେ, ତା' ହେଲେ ଆମ ଇଜ୍ଜତ ରହିବ ତ?"

ସ୍ତ୍ରୀ ଠୁ ଏ କଥା ଶୁଣି ରାଜୁ କହିଲା,

"ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି | ମୁଁ ବୋଉକୁ ବୁଝେଇ ଦେବି | ସେ ଏଠି ସେମିତି କିଛି ବି ହବନି |"

ଏହି ଘଟଣାର କିଛିଦିନ ପରେ ରାଜୁ ଆସି ତା' ମାଆକୁ ସହରକୁ ନେଇଗଲା | ସେଠି ପୁଅ-ବୋହୂଙ୍କୁ ପାଖରେ ପାଇ ବୁଢ଼ୀର ମନ ଗଗନରେ ଉଡ଼ୁଥିଲା |

କଥାରେ ଅଛି, "ଘୁଷୁରୀ ପ୍ରକୃତି ପଙ୍କେ ଲୋଟେ, ମଣିଷ ପ୍ରକୃତି ମଲେ ତୁଟେ |" ପୁଅର ବାରମ୍ବାର ବୁଝେଇବା ପରେ ବି ଏଠିକି ଆସିକି ବି, ବୁଢ଼ୀ ତା' ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସଟାକୁ ଛାଡ଼ିପାରିଲାନି| ଆଉ, ସେ ତା' ପୁଅବୋହୂଙ୍କୁ ବି ବାଧ୍ୟ କରେ ତା' ମୁତାବକ ଚାଲିବା ପାଇଁ | ସକାଳୁ ଉଠିବାରେ ଡ଼େରି ହେଲେ ଗେରେଗେରେ ହବା ଠୁ ନେଇକି, ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ସଞ୍ଜବତୀ ଦେବାରେ ଡ଼େରି ହେବା ଯାଏଁ ; ବୁଢ଼ୀ ସବୁକଥାରେ ବୋହୂକୁ ବାରେ |

ଯଦିଓ ଶାଶୁଙ୍କର ଏମିତି ସବୁ କଥାରେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳେଇବାଟା ଅନନ୍ୟାକୁ ପସନ୍ଦ ନ ଥିଲା, ତଥାପି ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେ ଚୁପ୍ ରହୁଥିଲା |

ସେଦିନ ଅଫିସରୁ ଫେରି ରାଜୁ ଅନନ୍ୟାକୁ କହିଲା,

"ଅନନ୍ୟା! ଆଜି ମୋର ପ୍ରମୋସନ୍ ହେଇଗଲା | ସେଇ ଖୁସିରେ ମୁଁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆମ ଘରେ ଗୋଟେ ଛୋଟ ପାର୍ଟି ରଖିଛି | କାଲି ପାର୍ଟିରେ କ'ଣ କ'ଣ ଆଇଟମ ରଖିବା, ତମେ ସେଇଟା ଫାଇନାଲ କଲେ, ମୁଁ ହୋଟେଲରେ ଅର୍ଡର ଦେଇଦେବି | ତମକୁ ଆଉ ପରିଶ୍ରମ କରି ଘରେ ବନେଇବାକୁ ପଡ଼ିବନି |"

ଏ କଥା ଶୁଣି ଅନନ୍ୟା କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ବୁଢ଼ୀ ବାହାରି ଆସି କହିଲା,

"କ'ଣ କହିଲୁ! ତୁ ଏତେଗୁଡା ଖାଇବା ହୋଟେଲରୁ ମଗେଇବୁ!? କାଇଁ, ଅନନ୍ୟା କ'ଣ ଘରେ ତିଆରି କରିପାରିବନି? ହେଇ ହେଇ ଏମିତି କ'ଣ ଟା ରୋଷେଇ ହେବ ଯେ! କାଲି ତ ଶନିବାର ଅଛି, ଆଇଁଷ ତ ହବନି | ସାଧା ତ ହବ | ଆଉ ସେଇଥିରେ ଏମିତି କି ପରିଶ୍ରମ ଲାଗିବ କି ଇଏ କରିପାରିବନି | ପଇସାଗୁଡାକୁ କଣ ଗୋଡ଼ିମାଟି ଭାବିଲୁ ନା କଣ?"

"ଓହୋ ବୋଉ! ତୁ ତୋ'ର ସେ ଗାଉଁଲିଆ କଥାଟିକେ ବନ୍ଦ କରିବୁ କି? ଏଠି ସହରରେ ବାର-ଅବାର କେହି ଦେଖନ୍ତିନି | ଆଉ ଏମିତିରେ ବି ଏ ଅବସ୍ଥାରେ ଅନନ୍ୟାର ଏତେ କାମ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ |" : ରାଜୁ ବିରକ୍ତ ହେଇକି କହିଲା |

"ହଁ, ମୁଁ କ'ଣ ଛୁଆ ଜନ୍ମ କରିଥିଲି କି ମୁଁ ଜାଣିବି ଏଇ ସମୟରେ କ'ଣ କରନ୍ତି ଆଉ କ'ଣ ନ କରନ୍ତି | ମୁଁ ତ ବାଞ୍ଝ ନା!"

ବୁଢ଼ୀ ଏତିକି କହି ଆଉ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ରାଗରେ ରାଜୁ ସେଠୁ ଉଠି ପଳେଇଲା |

ରାଜୁ - ଅନନ୍ୟା ଅନ୍ୟକିଛି ନିରାମିଷ ଖାଦ୍ୟର ବ୍ୟବସ୍ଥା ବି କରି ନ ଥିଲେ | ଆଉ ହୋଟେଲରୁ ଆଣୁ ଆଣୁ ସମୟ ବି ଟିକେ ଲାଗିବ | ତ' ତାଙ୍କୁ ଭାରି ଖରାପ ଲାଗିଲା |

ସେତିକିବେଳେ ବୁଢ଼ୀ ଥାଇକି କହିଲା, "କାଲିଠୁ ତ' ମୁଁ ସେଇ କଥା କହୁଥିଲି | ହେଲେ ତମକୁ ତ' ମୋ କଥା ଗନ୍ଧଉ ଥିଲା ନା |"

ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ଉଭୟ ରାଜୁ ଓ ଅନନ୍ୟା ରାଗରେ ପଞ୍ଚମ ହେଇଗଲେ | ରାଜୁ ରାଗରେ ବୁଢ଼ୀର ଖୁଆକୁ ଧରି ରୁମ ଭିତରେ ପୁରେଇ, ବାହାରୁ କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା | ଆଉ ବନ୍ଦ କରିବା ଆଗରୁ, ତା ପାଖରେ ତାଟିଆରେ ତାଟିଆଏ ନାଲି ଚା' ଆଉ କେଇ ପଟ ଶୁଖିଲା ରୁଟି ଥୋଇ ଦେଇ ରାଜୁ କହିଲା, "ଭାରି ନିରାମିଷାଶୀ ଦେଖେଇ ହଉଛୁ | ହେଇ ନେ, ନାଲି ଚା' - ରୁଟି | ଭୋକ ହେଲେ ଖାଇଦବୁ |"

ଏତିକି କହି ପୁଅ ଚାଲିଗଲା | ସେତେବେଳକୁ ହୋଟେଲରୁ ନିରାମିଷ ଖାଦ୍ୟ ବି ଆସି ସାରିଥାଏ | ଟେବୁଲ ଉପରେ ନାନାପ୍ରକାରର ସୁଆଦିଆ ଦରବରେ ଘରଟା ମହକି ଉଠୁଥାଏ | ନାନା ରଙ୍ଗରହସ୍ୟ, ଥଟ୍ଟାମଜାରେ ଘର ଫାଟି ପଡୁଥାଏ | ଆଉ ସେପଟେ, ନାଲି ଚା' ଆଉ କେଇ ପଟ ଶୁଖିଲା ରୁଟିକୁ ଧରି ବୁଢ଼ୀ ମନେ ମନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ କହୁଥାଏ : "ଠାକୁରେ! ଆରଜନ୍ମରେ ଏମିତି ପୁଅ ନ ଦେଇକି, ମତେ ବାଞ୍ଝ କରିଦବ |"

ନାଲି ଚା'

"ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏମିତି କୁଳାଙ୍ଗାର ପୁଅ ଅପେକ୍ଷା ଦୁନିଆର ସବୁ ନାରୀମାନଙ୍କୁ ବାଞ୍ଝ କରିଦେବ"