ଓଁ ନମୋ ଭଗବତେ ବାସୁଦେବାୟ

ହରକୁ ଦେଖି ବେଗେ ଧାଇଁ। ବୃକ୍ଷ ଗହଳେ ସେ ଲୁଚଇ।

ରୁଦ୍ର ଧାଇଁଲେ ଅତି ବେଗେ। ମିଳିଲେ ବୃକ୍ଷଙ୍କର ଲାଗେ।

ବୃକ୍ଷକୁ ବୃକ୍ଷ ଯାନ୍ତି ଗଳି। ହସ୍ତ ଦେଖାନ୍ତି ବେଗେ ତୋଳି।

ଦେଖି ଧାମନ୍ତି ରୁଦ୍ର ବେଗେ। ବସନ ନାହିଁ କଟିଭାଗେ।

ଜଟା କଳାପ ଅସମ୍ଭାଳ। କପୋଳୁ ଗଳେ ଶ୍ରମଝାଳ।

କରିଣୀ ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ଗଜ। ଧାମଇଁ ଉଚ୍ଚେ ତୋଳି ଭୁଜ।

ରୁଦ୍ର ଧଇଲେ ତାଙ୍କୁ କୋଳେ। ଆବୋରି ବେନିଭୁଜେ ବଳେ।

ପୁଣି ମୋହିନୀ କରୁଁ ଗଳି। ଧାମଇଁ ଜାନୁବସ୍ତ୍ର ତୋଳି।

କବରୀଭାର ଫିଟି ତଳେ। ବିଞ୍ଚି ପଡ଼ନ୍ତି ଫୁଲମାଳେ।

ପୁଣି ଧରନ୍ତେ ହର କୋଳେ। ମୋହିନୀ ଗଲେ ଭୁଜତଳେ।

ମୁକୁଳା କେଶ ଅଧୋମୁଖେ। ଧାମଇଁ ବଦନ ସୁରେଖେ।

ପୃଥୁ ନିତମ୍ବ ଚଳେ ଧୀରେ। ପୁଣି ଧଇଲେ ରୁଦ୍ର କୋଳେ।

ଏମନ୍ତେ ବିଷ୍ଣୁମାୟା ବଳେ। ଶଙ୍କର ମଦନ ଆକୁଳେ।

ବଇରୀ ବାଣେ ସେ ବିକଳେ। ପୁଣି ଧରନ୍ତି କାମଭୋଳେ।

ପୁଣି ପଳାନ୍ତି ଭୁଜ ତୋଳି। ରୁଦ୍ର ଶରୀରୁ ରେତ ଗଳି।

ସୁରଭୀ ଅର୍ଥେ ବୃଷ ଯେହ୍ନେ। ଧାମଇଁ ଉଠିଣ ଅଜ୍ଞାନେ।

ରେତ ପଡ଼ିଲା ଯହିଁ ତହିଁ। ମୋହିନୀ ବେଶେ ମୋହ ପାଇ।

ସୁନା ରୂପା ହେଲା ତକ୍ଷଣେ। ଲତା ଗହନ ଘୋରବନେ।

ନଦୀ ପର୍ବତ ସରୋବରେ। ପଡ଼ଇ ରେତ ବୃଷ୍ଟିଧାରେ।

ଏମନ୍ତେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାବଶେ। ଶଙ୍କର ଧାଇଁ ବନଦେଶେ।

ନିରାଶ ହୋଇ ନିବର୍ତ୍ତିଲେ। ଗଉରୀ ନିକଟେ ମିଳିଲେ।

ବିଷ୍ଣୁମାୟାରେ ମୋହି ମନ। ରୁଦ୍ର ହୋଇଲେ ଛନଛନ।

( ଅତିବଡ଼ି ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସଙ୍କ ବିରଚିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଗବତ , ଅଷ୍ଟମ ସ୍କନ୍ଧ , ଦ୍ଵାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ )

ପ୍ରସଙ୍ଗ - ଭଗବାନଙ୍କର ମୋହିନୀ ରୂପ ଦର୍ଶନରେ ଶିବ ମୋହିତ ହେବା

🌹ଅର୍ଥ - ମହାମୁନି ଶୁକଦେବ କହିଲେ , ହେ ମହାରାଜା ପରୀକ୍ଷିତ ! କନ୍ଦୁକ ଖେଳୁଥିବା ବେଳେ ପବନରେ ଉଡ଼ି ଯାଉଥିବା ନିଜର ପରିଧାନ ବସ୍ତ୍ରକୁ ସଜାଡୁଥିବା ମୋହିନୀ ତା ଆଡ଼କୁ ଶିବଙ୍କୁ ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ଲାଜରେ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଯାଇ ବୃକ୍ଷ ଆଢୁଆଳରେ ଲୁଚିଗଲା। ମୋହିନୀକୁ ବୃକ୍ଷ ଆଢୁଆଳରେ ଲୁଚିବାର ଦେଖି ଶିବ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଯାଇ ସେହି ବୃକ୍ଷ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ। ମୋହିନୀ ସେ ବୃକ୍ଷ ନିକଟରୁ ଯାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବୃକ୍ଷ ନିକଟରେ ଲୁଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। ଏହିପରି ଭାବରେ ମୋହିନୀ ଲୁଚିବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ବୃକ୍ଷ ପାଖରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବୃକ୍ଷ ପାଖକୁ ଗଲାବେଳକୁ କାମବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ସଦାଶିବ ତା ପଛେ ପଛେ ଧାଇଁଯାଇ ତାକୁ ବାହୁ ପ୍ରସାରି ଧରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାନ୍ତି। ସେତେବେଳକୁ ରୁଦ୍ରଙ୍କର କଟିର ବସ୍ତ୍ର ଓ ଜଟାଜୁଟ ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ। ତାଙ୍କର କପାଳରୁ ଥପ ଥପ ହୋଇ ଶ୍ରମଝାଳ ବହୁଥାଏ। କାମ ବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇଥିବା ଶିବ ହାତୁଣୀ ପଛରେ ହାତୀ ଧାଇଁବା ପରି ମୋହିନୀ ପଛେ ପଛେ ଧାଇଁଥାନ୍ତି। ଏହିପରି ଭାବରେ ମୋହିନୀ ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଇ ଗୋଡ଼ାଇ ସଦାଶିବ ମୋହିନୀକୁ ତାର ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ବେ ବଳପୂର୍ବକ ନିଜ ଦୁଇ ବାହୁରେ ଭିଡ଼ି ଧରି ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ। ମୋହିନୀକୁ ଧରି ଶିବ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବା ସମୟରେ ସେ ଶିବଙ୍କ ବାହୁପାଶରୁ ଖସିଯିବା ସହିତ ନିଜର ବସ୍ତ୍ରକୁ ସମ୍ଭାଳି ପୁଣି ଧାଇଁବାକୁ ଲାଗିଲା। ମୋହିନୀ ଶିବଙ୍କ ଆଲିଙ୍ଗନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଧାଇଁବା ବେଳେ ତାର ମଥାର କବରୀ ଫିଟିଯାଇ ସେଥିରୁ ଫୁଲମାଳ ଖସି ଭୂମି ଉପରେ ବିଞ୍ଚି ହୋଇ ପଡ଼ୁଥାଏ। କାମବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ସଦାଶିବ ପୁଣି ମୋହିନୀକୁ ଧରି ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲାବେଳକୁ ସେ ତାଙ୍କ ବାହୁ ବନ୍ଧନରୁ ଗଳି ପଳାଇ ଯାଉଥାଏ। ମୋହିନୀ ତଳକୁ ମୁଖ କରି ଧାଇଁ ପଳାଇଲା ବେଳକୁ ତାର ମଥାର କେଶ ଫିଟି ମୁକୁଳା ହୋଇ ଯାଇଥାଏ ଓ ତାର ପୃଥୁଳ ନିତମ୍ବ ଦୋହଲି ଯାଉଥାଏ। ଏହିପରି ଭାବରେ ମୋହିନୀ ଶିବଙ୍କ ବାହୁପାଶରୁ ବାରମ୍ବାର ଖସି ପଳାଉଥାଏ ଓ ଭଗବାନ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇ କାମବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇଥିବା ଶଙ୍କର କାମ ବିହ୍ଵଳିତ ହୋଇ ପୁଣି ତା ପଛରେ ଧାଇଁ ଯାଇ ତାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରୁଥାନ୍ତି। କାମନାରେ ଆତୁର ହେଉଥିବା ଶିବଙ୍କୁ ଦେଖି ଏପରି ଲାଗୁଥିଲା ଯେପରିକି ତାଙ୍କର ଶତ୍ରୁ କାମଦେବ କାମବାଣ ମାରି ଆଜି ତାଙ୍କୁ ପରାସ୍ତ କରି ଦେଇଛନ୍ତି। କାମନାରେ ଆତୁର ହୋଇଥିବା ବୃଷଭ ଜ୍ଞାନ ହରାଇ ଗାଈ ପଛରେ ପଡ଼ି ଉଠି ଧାଇଁଲା ପରି କାମବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ସଦାଶିବ ଯେତେବେଳେ ମୋହିନୀ ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ସେତେବେଳେ ମୋହିନୀର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ବିମୋହିତ ଶିବଙ୍କ ଅଙ୍ଗରୁ ଅମୋଘ ବୀର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଖଳିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା। ବନ , ନଦୀ , ପର୍ବତ ଓ ସରୋବର , ଯେଉଁ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନ ଦେଇ ସଦାଶିବ ମୋହିନୀ ପଛରେ ଧାଇଁଥିଲେ ସେହିସବୁ ସ୍ଥାନରେ ଯେଉଁ ଯେଉଁ ଠାରେ ଶିବଙ୍କର ଅମୋଘ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପତିତ ହେଲା ସେହିସବୁ ସ୍ଥାନଗୁଡ଼ିକରେ ସୁନା ଓ ରୂପାର ଖଣି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଗଲା। ଭଗବାନ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇଥିବା ଶଙ୍କର ବନ ମଧ୍ୟରେ ମୋହିନୀ ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଉ ଗୋଡ଼ାଉ ତାଙ୍କର ବୀର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଖଳିତ ହେବାପରେ ସେ ସଚେତନ ହୋଇଗଲେ ଓ ସେ ବିଷ୍ଣୁମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇ ଏପରି କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣିପାରିଲେ। ତାପରେ ସଦାଶିବ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନେବା ସହିତ ସେହି କର୍ମରୁ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇ ଦେବୀ ପାର୍ବତୀଙ୍କ ନିକଟକୁ ଫେରିଆସିଲେ।

ଭାବାର୍ଥ - କାମବାଣରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇ ମୋହିନୀ ପଛରେ ଧାଉଁଥିବା ଶିବଙ୍କ ଅଙ୍ଗରୁ ଯେତେବେଳେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଖଳିତ ହେଲା ସେତେବେଳେ ସଦାଶିବ ସଚେତନ ହୋଇ ଏହାକୁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମାୟା ବୋଲି ଜାଣିପାରିଲେ ଓ ସେ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନେବା ସହିତ ସେହି କର୍ମରୁ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇ ଦେବୀ ପାର୍ବତୀଙ୍କ ନିକଟକୁ ଫେରିଆସିଲେ।

ଉପସ୍ଥାପନା - ଗୁରୁ ଚରଣାଶ୍ରିତ ବିଶ୍ଵନାଥ ନାୟକ

୧୪୨୯

✿❁❣️༒ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ༒❣️❁✿

ସକାଳର ଭକ୍ତି ଅର୍ଘ୍ୟ ୧୪୨୯

ସକାଳର ଭକ୍ତି ଅର୍ଘ୍ୟ ୧୪୨୯