ଆମେ ସଭ୍ୟ ହେଇଗଲୁ, ବହୁତ ଶିଘ୍ର ଆମେ ବିକଶି ଗଲୁ । ଆମ ଚାରିପଟେ ଏବେ ଆଲୁଅର ରୋଷଣୀ ହେଲେ ଅନ୍ଧାରର ସେ ସହଜବୋଧ ଖୋଜିଲେ ବି ମିଳୁନି । ଆମ ହାତ ପାଆନ୍ତାରେ ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀ ହେଲେ ଅପେକ୍ଷାର ସେ ମିଠା ଦରଜ ଆଜି ଦୁର୍ଲଭ । ଆଖି ଆଗରେ ବିବିଧତା କିନ୍ତୁ ନିଜ ଭିତରେ ବିଧ୍ଵସ୍ତତା । ନିଜକୁ ଧ୍ଵଂସ କରି ଆମେ ଗଢୁଛୁ ଦୁନିଆ । ଟିକେ ଖୁସି ଆଜି ଅପହଞ୍ଚ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ।

ନା ଏବେ ସେ ସରଳତା ଅଛି ନା ସେ ଆତ୍ମପ୍ରତ୍ୟୟ, ନା ଅଛି ସେମିତି ଚମତ୍କାରିତା । ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ସାପୁଆକେଳାର ଖେଳର, ଗୋବିନ୍ଦିମୂଷାର ନାଚର, ବାଉଁଶରାଣୀର ଦୁଃସାହସିକତାର, ଯାଦୁକରର ଯାଦୁର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟମୟ ଦୁନିଆ ଆମକୁ ହଜେଇ ଦଉଥିଲା । ରାମଲୀଳାରେ, ଦୋଳ ମେଲଣରେ ରାତିସାରା ଚେଇଁ ନିଜକୁ ଖୋଜିଛୁ ।

ଏବେ ତ ପାଞ୍ଚ ଇଞ୍ଚ୍ ର ସ୍କ୍ରିନ ଭିତରେ ଅଛି ଗୋଟେ ମିଛ ଦୁନିଆ, ବିଜ୍ଞାପନର ପ୍ରତାରଣା । ସେଇଠି ସରୁଛି ସମଗ୍ର ସଂସାର । ସେଇଠି ଏବେ ପିଲାଦିନ ବି ବିକ୍ରି ହଉଚି । ଲାଇକ କମେଣ୍ଟର ପ୍ରହସନ ଦୌଡ଼ । ସମଗ୍ର ଦୁନିଆ ଏବେ ଗୋଟେ ବଜାର । ଯୋଉଠି ଆବେଗରୁ ନେଇ ଆଣବିକ ବୋମା ସବୁ ବିକ୍ରି ହୁଏ । ଉକ୍ତିରୁ ଭକ୍ତି ସବୁ କିଣି ହୁଏ । ଭାବିବା ପାଇଁ ଲୋଡା ନାହିଁ ଏବେ ଆଉ ମସ୍ତିଷ୍କ । ଏବେ କୃତିମ ବୁଦ୍ଧିମତାର ଯୁଗ । ଏଠି ମାନବିକତା ବିକ୍ରି ହୁଏ । କଳା ଶସ୍ତା ହେଇଯାଏ । ମେସିନ ପାଲଟୁଛି ମଣିଷ ଆଉ ମଣିଷ ପାଲଟୁଛି ମେସିନ । ଏଠି ସହୃଦୟତା ଆଧାରରେ ଶୋଷଣ ଚାଲେ । ଆମ ଦରଦୀ ପଣକୁ ନେଇ କିଏ ବ୍ୟବସାୟ ଚଲାଏ । ବେଳେ ବେଳେ ଡର ଲାଗେ କେବେ ସିଧା ସଳଖ ଟେକି ନେଇ କିଏ ନିଲାମ ଡାକିଦେବନି ତ !

ଏଠି ଶାନ୍ତି ଆତ୍ମସାତ୍, ହୃଦୟ ଭଙ୍ଗା, ଜୀବନ ଆତ୍ମହତ୍ୟା, ମନ ଅବସାଦଗ୍ରସ୍ତ, ଆଶା ଅସ୍ତିତ୍ଵ ହୀନ, ଖୁସି ବଜାରୀ, ହସ ଇମୋଜି, କଳ୍ପନା ମୃତ, ଆଉ ଅନେକ ଆବେଗ ଏବେ ଅପରିଚିତ । ଗଣ୍ଡେ ଖାଇବାକୁ ନାନା ଫିସାଦ । ଖାଇବା ଆଉ ଫିସାଦି ଖାଇବା ପାଇଁ ବଜାରରେ ନିଜର ଭାଉ ଯୁଟେଇ ଦିନ ଯାକର ଖଟଣି, ପଇସାରେ ବଜାର କିଣାବିକା, କିଣା ଜିନିଷରେ ଖାଇବା ତିଆରି, ଖାଇବା ଆଉ ଖାଇବା ତିଆରି ବାସନ ସଫା, ଖାଇବା ହଜମ କରେଇବାକୁ କଳେବଳେ ଶୋଇବା, ନିଦ ପାଇଁ ସଂଘର୍ଷ, ପେଟର ଆବର୍ଜନା ସଫା, ସେଥିରେ ବି ସଂଘର୍ଷ, ସଂଘର୍ଷ ଦେହର ବହଳ ବସିଥିବା ଅନାବଶ୍ୟକ ଖାଦ୍ୟ ହଟେଇବାକୁ ଆଉ ୟାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ଏତିକି ତ ପାଲଟିଯାଇଛି ଜୀବନ ।

କାହାରିକୁ ବିଶ୍ଵାସ କରିବାକୁ ଡର । ଅବିଶ୍ଵାସ ଏଠି ଅବିନାଶ । ମାନସିକ ଦୁଃଖ ଏବେ ରୋଗ ଆଉ ରୋଗଗୁଡ଼ା ନିଜଲୋକ । ନିଜ ସହ ନିଜର ଅସଂଖ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧ । କେମିତି କାହାକୁ କହିବ ନିଜର ଭୋଗାଭୋଗ । ଏଇ ଆମ ପାଦତଳ ମାଟିଠାରୁ ବି ଆମେ ଆଜି ଅନେକ ଦୂରରେ । ଗଛତଳର ଶୀତଳ ପବନ ଆମ ପାଇଁ ଏବେ ଭିନ୍ନ ପୃଥିବୀ । ଆମେ ବିକଶିତ ହେଇ କୁଆଡ଼େ ଧାଉଁଛେ ଆମକୁ ବି ଜଣାନାହିଁ ।

ଆମେ ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଧଷ ଦୁନିଆ ଭିତରେ ବଞ୍ଚେଇ ରଖି ପାରିବା ତ ପିଲାଦିନ । ପିଲାଙ୍କ ସରଳପଣ, ଅବୋଧ ଅଳି, ଅସଂଖ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁକୁ ? ଆମେ ଦେଇ ପାରିବା ତ ନୂଆ ପିଢିର ପିଲାଙ୍କୁ ଜିଜ୍ଞାସା ସହ ଅପେକ୍ଷାର ଅନୁଭବ । ଶିଖେଇ ପାରିବା ତ ମାଟି ପ୍ରତି ସେ ଆପଣା ପଣ । ବୁଝେଇ ପାରିବା ତ ଜୀବନ ଦୌଡ଼ ନୁହେଁ ଯାତ୍ରା ଟିଏ ବୋଲି । କହି ପାରିବା ତ ବିଶ୍ଵାସ ମାନବିକତାର ଅନ୍ୟନାମ । ବଞ୍ଚେଇ ରଖି ପାରିବାତ ତାଙ୍କ ଆଖିରେ ଚମକ, ଛାତିରେ ଉତ୍ସାହ, ଲୁହର ହସ, ଭୟ ମିଶା ଅନୁତାପ, ବେଖିଆଲି ବୟସ ।

ନୂଆ ପିଲାମାନେ ଜାଣିବେ ତ ପହିଲି ବର୍ଷାରେ ମାଟିର ବାସ୍ନା, ପୁନେଇ ରାତିରେ ମଲ୍ଲୀମାଳତୀର ବାସ୍ନା, ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ମେଲା ଅଗଣା, ଚଟେଇ ଆଗରେ ପଖାଳ କଂସା, ଆଇ ମାଆର ‘ଅନେକ ଦିନ ତଳର କଥା’ ବାକ୍ୟ, ରଜରେ ଚୁଲିରେ ପୋଡପିଠା କେତେ ଉଚ୍ଚକିତ କରେ । ଆଉ ଜୀବନ ସ୍କ୍ରିନ ବାହାରେ କେମିତି ଦିଶେ, ମୋବାଇଲ ବିନା ସକାଳ କେତେ ବାସେ, ଭାଗବତ ପୋଥିରୁ ପଢିଲେ କେମିତି ଶୁଭେ, ଖେଳିବା ପାଇଁ ସାଙ୍ଗ କେମିତି ଖୋଜାହୁଏ ସେମାନେ ବୁଝି ପାରିବେ ତ । ଛାଡ଼ ସମୟର ସୁଅରେ ସବୁ ବଦଳୁଛି । ଏ ସ୍ମୃତିର ପସରା ବି ବଦଳି ଅଲୋଡ଼ା ହେଇଯିବ । କିନ୍ତୁ ଆମ ସାଙ୍ଗରେ ଏ ଅନୁଭବ ସବୁ ମଶାଣି ନିଶ୍ଚିତ ଯିବ ।

ସେଦିନ, ଏଦିନ ଆଉ ଆମେ

ଆମ ପିଲାଦିନର କଥା ଭାଗ- ୨